Kościół św. Piotra in Gallicantu
 Widok kościoła | |||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Położenie na mapie Jerozolimy  | |||||||||||||||
Położenie na mapie Izraela  | |||||||||||||||
 31°46′17″N 35°13′55″E/31,771389 35,231944 | |||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||
Kościół św. Piotra in Gallicantu[1] lub w Gallicantu (dosłownie: św. Piotra w [miejscu] śpiewu koguta), hebr.:כנסיית פטרוס אין ליקנטו) – trzypoziomowy kościół katolicki w Jerozolimie na wschodnim zboczu góry Syjon[2].
Nazwa kościoła pochodzi od epizodu ewangelicznego (Łk XXII 56-62), według którego św. Piotr trzykrotnie zaparł się pojmanego Chrystusa, „zanim kur (kogut) zapiał”, spełniając w ten sposób wcześniejsze proroctwo Chrystusa[a]. Obiekt został zbudowany w miejscu, które część chrześcijan utożsamia z lokalizacją pałacu Kajfasza, czyli miejscem dokąd przyprowadzono Jezusa po aresztowaniu i gdzie Piotr miał się go wyprzeć[2][3]. Na pamiątkę tego wydarzenia na dachu świątyni widnieje złoty kogut nad czarnym krzyżem[4].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Podczas prac wykopaliskowych odkryto tutaj pozostałości funkcjonującego w VI w. bizantyńskiego klasztoru[2][5] oraz groty, w której, zgodnie z tradycją, Jezus spędził noc w oczekiwaniu na doprowadzenie przed sąd Piłata. Klasztor został zniszczony w czasie najazdu perskiego w 614 roku[5]. Jego istnienie potwierdza późny dokument z około 675 roku, który identyfikujący ten teren jako miejsce ewangelicznego epizodu, jednak równocześnie umieszcza biblijne spotkanie Jezusa z Kajfaszem (i zaparcia się Piotra) w bezpośrednim sąsiedztwie kościoła Świętego Syjonu. Zdaniem biblisty Jerome’a Murphy’ego-O’Connora, bardziej prawdopodobne jest lokalizacja pałacu Kajfasza na szczycie wzgórza, gdzie w bezpośrednim sąsiedztwie Bazyliki Zaśnięcia NMP, na terenie należącym do Kościoła ormiańskiego, archeolodzy odkryli pozostałości luksusowych domów z okresu herodiańskiego[2].
W miejscu, w którym obecnie znajduje się kościół św. Piotra in Gallicantu, krzyżowcy wznieśli małą świątynię pod tym samym wezwaniem, która nie przetrwała po zakończeniu krucjat. Teren pod kościół został zakupiony w 1888 roku przez zakon asumpcjonistów. W 1932 roku ukończono nową świątynię[4], wybudowaną w stylu neobizantyńskim[brak potwierdzenia w źródle]. Jej wnętrze zdobią mozaiki, ukazujące pojmanie i proces Jezusa. Obecnie[kiedy?] kościół należy do zakonu asumpcjonistów[4].
Z tarasu widokowego można podziwiać panoramę Góry Oliwnej, Doliny Cedronu oraz Ofel – najstarszą część miasta[6].
-
Wnętrze dolnego kościoła -
Wnętrze kościoła górnego -
Okna witrażowe pod kopułą -
Domniemane schody z czasów Chrystusa -
Grota pod kościołem, uznawana za miejsce uwięzienia Chrystusa
,_Gallicantu_Peter%27s_Church.JPG)
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W języku łacińskim „kogut” to „gallus”, zaś „śpiew” – „cantus”, stąd nazwa tego kościoła.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zmiany wprowadzone na 92. posiedzeniu Komisji (24 lutego 2016 roku). Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej. [dostęp 2017-12-01].
- ↑ a b c d Jerome Murphy-O’Connor: Przewodnik po Ziemi Świętej. tłum. Marek Burdajewicz. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Vocatio, 2001, s. 101. ISBN 978-83-7492-107-7.
- ↑ Art et Histoire de Jérusalem. Florence: Bonechi & Steinmatzky, 1996, s. 126. ISBN 88-8029-442-3. (fr.).
- ↑ a b c Church of St Peter in Gallicantu. seetheholyland.net. [dostęp 2017-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-21)]. (ang.).
- ↑ a b Siméon Vailhé, La maison de Caïphe et l'église Saint-Pierre [online] [dostęp 2017-11-26] (fr.).
- ↑ Heinrich Fürst, Gregor Geiger: Terra Santa: guida francescana per pellegrini e viaggiatori. Mediolan: Edizioni Terra Santa, 2017, s. 456. ISBN 978-88-6240-411-2. (wł.).
