Klasztor franciszkanów reformatów w Rawiczu
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Właściciel | |
| Prowincja | |
| Typ zakonu | męski |
| Fundator | |
| Styl | barok |
| Data budowy | 1673 |
| Data zamknięcia | 1818 |
| Data zburzenia | 1707 |
| Data reaktywacji | 1732 |
Położenie na mapie Rawicza  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu rawickiego  | |
Położenie na mapie gminy Rawicz  | |
 51°36′31″N 16°51′47″E/51,608636 16,862989 | |
Klasztor franciszkanów reformatów w Rawiczu – nieistniejący barokowy klasztor franciszkanów reformatów w Rawiczu z kościołem klasztornym pw. św. Antoniego Padewskiego.
Historia i lokalizacja[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy kościół katolicki w Rawiczu powstał w 1673 z fundacji Jana z Bnina Opalińskiego, trzeciego właściciela miasta[1]. Kościół ten wraz z klasztorem stał poza obrębem miasta. Dla opieki nad ludnością katolicką dziedzic sprowadził z klasztoru w Miejskiej Górce franciszkanów reformatów. Księgi metrykalne z parafii w Łaszczynie świadczą o działalności reformatów, którzy wpływali na stały wzrost liczby przejść na katolicyzm wśród mieszkańców miasta. W klasztorze na stałe pracowało ośmiu kapłanów (trzech kaznodziejów polskich, trzech niemieckich oraz dwóch stałych spowiedników)[2].
W czasie III wojny północnej w 1707 kościół splądrowali żołnierze carscy. Nowy klasztor i kościół ufundowali Sapiehowie w 1732. W tym samym okresie wzniesiono również ratusz miejski. Kościół konsekrowano w 1782. Dekoracje wnętrza wykonał rawicki snycerz Antoni Schultz[3].
Klasztor uległ kasacie w 1818. Władze zaboru pruskiego utworzyły w klasztorze dom karny. Kościół przemianowano na kaplicę więzienną. W 1851 abp Leon Przyłuski zabronił sprawowania kultu katolickiego w kościele. Powodem było odprawianie w nim również nabożeństw luterańskich[2]. Po pożarze w 1853 przez pewien czas w kościele mieszkali więźniowie. Gdy w 1867 erygowano w Rawiczu parafię katolicką, kościół pełnił funkcję świątyni parafialnej. W latach międzywojennych świątynia klasztorna pełniła funkcję kościoła garnizonowego dla żołnierzy III batalionu 55 Pułku Piechoty i kadetów korpusu rawickiego. W czasie II wojny światowej kościół zamieniono na magazyn. W styczniu 1945 świątynię spalili Rosjanie. Ostatecznie ruiny rozebrano w 1950. Na ich miejscu wzniesiono nowe gmachy więzienne. Obecnie na terenie zakładu penitencjarnego istnieją jeszcze budynki, które stanowiły część zabudowy klasztornej reformatów. Pamiątką po istnieniu domu zakonnego w przestrzeni miasta jest nazwa ul. Klasztornej[3].
W czerwcu 2011 w ramach akcji Rawicz Uwalnia Światło na murze zakładu karnego wyświetlono zdjęcie przedstawiające fasadę kościoła klasztornego pw. św. Antoniego z Padwy[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rada Powiatu Rawickiego: Uzasadnienie do uchwały nr XXXI. powiatrawicki.pl, 2011-12-28. [dostęp 2014-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-06)].
- ↑ a b Janusz M. Hamielec: Rawicz w „Albumie Przewodnika Katolickiego" z 1904 roku – cz.1. www.parafiabobola.pl, 2009-01-03. [dostęp 2014-03-03]. (pol.).
- ↑ a b Janusz M. Hamielec: Ulica Klasztorna; rawicki klasztor Reformatów. www.parafiabobola.pl, 2010-04-24. [dostęp 2014-03-03]. (pol.).
- ↑ Marek Heinze: Klasztor na murach rawickiego więzienia. www.sw.gov.pl, 2011-06-03. [dostęp 2014-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)]. (pol.).