Kendo

Kendo (jap. 剣道 kendō; czasami można spotkać zapis transkrypcyjny kendou, pol. droga miecza) – sport walki wywodzący się z szermierki japońskich samurajów.

Kendo dzisiaj[edytuj | edytuj kod]

Kendo – jako sport, sposób rekreacji czy sztukę walki – uprawia na świecie około 7 mln ludzi[1]. Co trzy lata odbywają się mistrzostwa świata, w pozostałych latach mają miejsce mistrzostwa Europy. Od 1969 r. działa EKF Europejska Federacja Kendo, a od 1970 IKF Międzynarodowa Federacja Kendo, do której należy obecnie ponad 40 państw. Obydwie te organizacje nadzorują m.in. nadawanie stopni mistrzowskich dan.

Kwalifikacje zawodników kendo, podobnie jak w innych dalekowschodnich sportach walki, wyraża się stopniami uczniowskimi kyū oraz stopniami mistrzowskimi dan. Jednakże w odróżnieniu od judo czy karate, stopień w kendo nie jest w żaden sposób uwidaczniany.

W Polsce kendo jest uprawiane od roku 1973. Obecnie ćwiczy je około 500 zawodników (kendoka) w 23 klubach (dojo), zrzeszonych w Polskim Związku Kendo[2]. Największym dotychczasowym sukcesem sportowym Polaków w kendo był brązowy medal drużynowy, wywalczony na mistrzostwach Europy w Amsterdamie w roku 1989, a w 2005 roku na Mistrzostwach Europy w Bernie Polacy zdobyli srebrny medal w kategorii Juniorów oraz brązowy w zawodach drużynowych kobiet. Polskie zawodniczki w 2007 roku na Mistrzostwach Europy w Lizbonie zdobyły srebrny medal w zawodach drużynowych kobiet.

Na Mistrzostwach Europy w Kendo w 2016 reprezentacja Polski wywalczyła drużynowe srebro i indywidualny brąz (Krzysztof Bosak). Ponadto reprezentanci Polski Maciej Wierzbowski (za turniej męski indywidualny) oraz dwukrotnie Alina Gdeczyk (za turnieje kobiece indywidualny i drużynowy) zdobyli tradycyjną nagrodę kantosho (za ducha walki). Kobieca reprezentacja Polski na tych mistrzostwach doszła do ćwierćfinału i po nieznacznej porażce zajęła ósme miejsce. Był to najlepszy w historii wynik polskiej reprezentacji w kendo[3].

Literatura[edytuj | edytuj kod]

  • polskojęzyczna:
    1. Ozawa Hiroshi – Kendo, Diamond Books, Bydgoszcz 2000
    2. Paul Budden – Nihon kendo kata, Diamond Books, 2003
    3. Jinichi Tokeshi – Kendo. Podstawy, filozofia i zasady walki, Diamond Books, 2008
  • anglojęzyczna:
    1. All Japan Kendo Federation (ZNKR) – Fundamental Kendo, Japan Publications, Tokyo 1974
    2. All Japan Kendo Federation (ZNKR) – Kendo Fundamentals, Vol.1 – Kendo equipment, courtesies, basic movements, etc., Tokyo 1994
    3. All Japan Kendo Federation (ZNKR) – Kendo Fundamentals, Vol.2 – Personal attack and defense skills, Training Methods, etc. Tokyo 1994
    4. All Japan Kendo Federation (ZNKR) – Japanese-English Dictionary of Kendo, Tokyo 1996
    5. Toshinobu Sakai – A Bilingual Guide to the History of Kendo, Toshinobu Sakai and Alexander Bennett NP, 2010

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Finał Północno-Wschodniej Ligi Kendo. Miecz i droga, czyli japońska odmiana szermierki, trojmiasto.pl.
  2. ↑ "Lista klubów zrzeszonych w Polskim Związku Kendo", www.kendo.pl
  3. ↑ Polski Związek Kendo [online], www.kendo.pl [dostęp 2016-04-08].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Sporty walki
Skoncentrowane na uderzeniach
Skoncentrowane na chwytach
Skoncentrowane na uderzeniach i chwytach
Skoncentrowane na walce z bronią białą
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kendo&oldid=68567726”