Ken Buchanan
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci | 1 kwietnia 2023 | |||||||||
| Obywatelstwo | ||||||||||
| Wzrost | 171 cm | |||||||||
| Styl walki | praworęczny | |||||||||
| Kategoria wagowa | lekka | |||||||||
| Bilans walk zawodowych | ||||||||||
| Liczba walk | 69 | |||||||||
| Zwycięstwa | 61 | |||||||||
| Przez nokauty | 27 | |||||||||
| Porażki | 8 | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Ken Buchanan (ur. 28 czerwca 1945 w Edynburgu, zm. 1 kwietnia 2023[1]) – szkocki bokser, zawodowy mistrz świata kategorii lekkiej.
Kariera amatorska[edytuj | edytuj kod]
Jako amator dwukrotnie wziął udział w mistrzostwach Europy. W Moskwie (1963) przegrał pierwszą walkę w wadze koguciej[2], a dwa lata później w Berlinie (1965) zdobył brązowy medal w wadze piórkowej, przegrywając w półfinale z późniejszym mistrzem Stanisławem Stiepaszkinem[3].
Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]
Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1965. Do końca 1969 wygrał wszystkie 33 walki, jakie stoczył. Zdobył w tym czasie tytuły mistrza Szkocji i mistrza Wielkiej Brytanii w wadze lekkiej. A ze znanych bokserów pokonał Frankiego Narvaeza (2 stycznia 1969 w Londynie na punkty). 29 stycznia 1970 w Madrycie zmierzył się o wakujący tytuł mistrza Europy EBU z Miguelem Velázquezem, ale przegrał po 15 rundach na punkty.
26 września 1970 w San Juan Buchanan zdobył tytuł zawodowego mistrza świata federacji WBA w wadze lekkiej po wygranej z dotychczasowym mistrzem Ismaelem Laguną (Laguna został wcześniej pozbawiony tytułu federacji WBC). 12 lutego 1971 w Los Angeles spotkał się w obronie tytułu WBA oraz w pojedynku o wakujący tytuł WBC z Rubenem Navarro, który zastąpił pierwotnie wyznaczonego Mando Ramosa[4]. Buchanan wygrał na punkty i został uniwersalnym mistrzem świata, jednak już w czerwcu tego roku został pozbawiony pasa WBC, ponieważ zakontraktował rewanżową walkę z Laguną zamiast z Pedro Carrasco[4]. Wcześniej 11 maja pokonał w towarzyskiej walce byłego mistrza świata wagi junior półśredniej Carlosa Hernándeza. 13 września 1971 w Madison Square Garden w Nowym Jorku Buchanan pokonał na punkty Lagunę, który po tej walce zakończył karierę.
26 czerwca 1972 zmierzył się w Madison Square Garden w obronie tytułu z Roberto Duránem z Panamy. Buchanan był faworytem, ale Durán powalił go już w 15 sekundzie 1. rundy, a później przeważał w kolejnych. Na koniec 12. rundy, gdy atakował Buchanana opartego o liny, nie usłyszał gongu kończącego rundę i kontynuował zadawanie ciosów. Arbiter natychmiast odciągnął go od rywala, ale wówczas Buchanan upadł reklamując za niski cios. Sędzia ringowy, który był tuż obok pięściarzy, uznał, że cios był prawidłowy i ogłosił wygraną Durána przez techniczny nokaut w 13. rundzie[5].
20 września tego roku w Nowym Jorku Buchanan pokonał byłego długoletniego mistrza świata wagi lekkiej Carlosa Ortiza (była to ostatnia walka Ortiza). W 1973 wygrał m.in. z przyszłym mistrzem świata Jimem Wattem, a 1 maja 1974 w Cagliari zdobył tytuł mistrza Europy EBU po wygranej z obrońcą pasa Antonio Puddu przez techniczny nokaut w 6. rundzie. Obronił ten tytuł wygrywając 16 grudnia 1974 w Paryżu z Leonardo Tavaresem przez TKO w 14. rundzie. 27 lutego 1975 w Tokio próbował odzyskać tytuł mistrza świata WBC w wadze lekkiej, ale przegrał jednogłośnie na punkty z Gutsem Ishimatsu. 25 lipca tego roku w Cagliari obronił tytuł mistrza Europy po wygranej z Giancarlo Usaim przez TKO w 12. rundzie i ogłosił zakończenie kariery. Powrócił jednak na ring w 1979. Po wygraniu dwóch walk zmierzył się 15 maja 1980 w Brøndby o pas mistrza Europy wagi lekkiej, ale przegrał z Charliem Nashem. Ostatecznie wycofał się z ringu w 1982.
Późniejsze życie nie ułożyło się Buchananowi. Musiał pracować jako cieśla i utrzymywał się z zasiłku dla bezrobotnych[4][6]. W 2022 roku zdiagnozowano u niego demencję[1].
Został wybrany w 2000 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b 'The King of the Garden' Buchanan dies aged 77, „BBC Sport” [dostęp 2023-04-01] (ang.).
- ↑ 15.European Championships - Moscow, Soviet Union - May 26 – June 2 1963 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2013-03-10] (ang.).
- ↑ 16.European Championships - Berlin, GDR - May 22-29 1965 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2013-03-10] (ang.).
- ↑ a b c James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 321. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
- ↑ Duran reigns amid controversy, The Windsor Star, 27 czerwca 1972 [dostęp 2013-03-10] (ang.).
- ↑ Ken Buchanan: I'm 63 and have a broken back but I want to box again [online], Daily Mail, 18 maja 2009 [dostęp 2013-03-10] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 318-321. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
- Ken Buchanan [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2013-03-10] (ang.).
- Ken Buchanan [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2013-03-10] (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Buchanana [online], boxrec.com [dostęp 2013-03-10] (ang.).