| Kazuyoshi Funaki |
 |
| Data i miejsce urodzenia | 27 kwietnia 1975
Yoichi, Japonia |
| Klub | FIT Ski |
| Wzrost | 175 cm |
| Debiut w PŚ | 20 grudnia 1992, Sapporo (27. miejsce) |
| Pierwsze podium w PŚ | 10 grudnia 1994, Planica (1. miejsce) |
| Rekord życiowy | 206,5 m na Velikance w Planicy (19 marca 1999) |
| Dorobek medalowy |
| |
| Inne nagrody |
| |
Kazuyoshi Funaki (jap. 船木 和喜 Funaki Kazuyoshi, ur. 27 kwietnia 1975 w Yoichi) – japoński skoczek narciarski, trzykrotny medalista olimpijski z 1998, czterokrotny medalista mistrzostw świata (w tym indywidualny mistrz z 1999), mistrz świata w lotach narciarskich z 1998, zwycięzca 46. Turnieju Czterech Skoczni i Turnieju Nordyckiego 1997 oraz zdobywca Pucharu KOP w sezonie 1997/1998. W 1999 został nagrodzony Medalem Holmenkollen.
Pierwszy raz w zawodach Pucharu Świata wystartował 20 grudnia 1992 podczas konkursu w Sapporo, gdzie zajął 27. miejsce. Był to jego jedyny występ w sezonie 1992/1993 i, jako że nie zdobył punktów (do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za miejsca w konkursach Pucharu Świata), to nie został uwzględniony w klasyfikacji generalnej. W sezonie 1993/1994 ani razu nie pojawił się w konkursach Pucharu Świata.
Kolejny występ w PŚ miał miejsce na początku sezonu 1994/1995. W konkursie rozgrywanym 10 grudnia 1994 w Planicy odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo, wyprzedzając Andreasa Goldbergera oraz Janne Ahonena. W tym sezonie łącznie pięciokrotnie stawał na podium, odnosząc przy tym dwa zwycięstwa, zajmując jedno drugie miejsce i dwukrotnie trzecie. W klasyfikacji końcowej 43. edycji Turnieju Czterech Skoczni zajął drugie miejsce za Goldbergerem, a przed Ahonenem. W poszczególnych konkursach był dziesiąty w Oberstdorfie, czwarty w Garmisch-Partenkirchen, pierwszy w Innsbrucku i ósmy w Bischofshofen. Sezon zakończył na czwartym miejscu w klasyfikacji generalnej. W marcu 1995 wystąpił na mistrzostwach świata w Thunder Bay, gdzie na normalnej skoczni zajął 38. miejsce, a na dużej był piąty. W konkursie drużynowym nie brał udziału.
Latem 1995 zajmujął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej drugiej edycji Letniego Grand Prix w skokach. W sezonie 1995/1996 ani razu nie stanął na podium, a tylko dwukrotnie znalazł się w pierwszej dziesiątce zawodów, co dało mu 33. miejsce w klasyfikacji generalnej. W lutym 1996 wziął udział w mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz, zajmując 20. miejsce.
W sezonie 1996/1997 siedmiokrotnie zajął miejsca na podium zawodów PŚ, przy czym wygrał w czterech konkursach. Zwyciężył między innymi w konkursie w Innsbrucku 4 stycznia 1997, jednak w pozostałych konkursach 45. Turnieju Czterech Skoczni plasował się poza czołową dziesiątką i ostatecznie zajął 10. miejsce w klasyfikacji końcowej. Zwyciężył za to w klasyfikacji końcowej pierwszej edycji Turnieju Nordyckiego, wyprzedzając Kristiana Brendena i Andreasa Widhölzla. Funaki wygrał przy tym dwa z czterech konkursów tego turnieju. Wysokie pozycje, szczególnie w drugiej części sezonu pozwoliły mu zająć trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej tego sezonu, za Primožem Peterką i Dieterem Thomą. Trzecie miejsce zajął także w sezonie 1996/1997 Pucharu Świata w lotach narciarskich, gdzie wyprzedzili go tylko Peterka oraz Takanobu Okabe. Na odbywających się w tym sezonie mistrzostwach świata w Trondheim wspólnie z Okabe, Masahiko Haradą i Hiroyą Saitō wywalczył srebrny medal w konkursie drużynowym. W występach indywidualnych był dziesiąty na dużej skoczni, a na normalnym obiekcie zajął czwarte miejsce, przegrywając walkę o brązowy medal z Andreasem Goldbergerem o 1 punkt.
Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 1997/1998, kiedy to zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, zarówno w skokach jak i w lotach. Ośmiokrotnie stawał na podium zawodów pucharowych, w tym pięciokrotnie zwyciężał. W 46. Turnieju Czterech Skoczni wygrał trzy pierwsze zawody i miał szansę zostać pierwszym skoczkiem w historii, który wygra wszystkie cztery konkursy turnieju. Dokonał tego jednak dopiero niemiecki skoczek Sven Hannawald w 2002. To właśnie Hannawald wygrał ostatni konkurs 46. edycji, przerywając tym samym passę Funakiego, który w tym konkursie zajął ósme miejsce. Podczas mistrzostw świata w lotach w Oberstdorfie Funaki zdobył złoty medal, wyprzedzając drugiego w konkursie Hannawalda oraz trzeciego Dietera Thomę.
Na igrzyskach olimpijskich w Nagano w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni zajmował czwarte miejsce po pierwszej serii skoków z odległością 87,5 m. W drugiej kolejce osiągnął 90,5 m co było drugim rezultatem tej serii, dzięki czemu awansował na drugie miejsce. Lepszy okazał się tylko Jani Soininen, do którego Japończyk stracił 1 punkt. Trzecie miejsce zajął Andreas Widhölzl. Podczas pierwszej serii konkursu indywidualnego na dużej skoczni Funaki osiągnął 126 m, co dało mu czwarte miejsce, ze stratą 0,8 punktu do trzeciego Soininena. Drugi skok na 132,5 m został przez wszystkich sędziów oceniony na maksymalną liczbę 20 punktów[1]. Dzięki temu Funaki zdobył złoty medal wyprzedzając drugiego w konkursie Soininena (o ponad 10 punktów) i Haradę (o 14 punktów). W konkursie drużynowym wraz z Saitō, Okabe i Haradą wywalczył swój drugi złoty medal olimpijski. Na zakończenie sezonu zdobył Puchar KOP.
Latem 1998 zajął drugie miejsce w piątej edycji Letniego Grand Prix. W sezonie 1998/1999 trzykrotnie nie znalazł się w czołowej dziesiątce. Piętnastokrotnie stawał na podium, trzykrotnie był pierwszy i po sześć razy zajmował drugie i trzecie miejsce. Te wyniki wystarczyły jednak do zajęcia tylko czwartego miejsca w klasyfikacji generalnej. Trzeci zawodnik klasyfikacji – Noriaki Kasai, zgromadził tylko 9 punktów więcej. W 47. Turnieju Czterech Skoczni był piąty po tym, jak zajął szóste miejsce w Oberstdorfie, piąte w Ga-Pa i Bischofshofen oraz 18. miejsce w Innsbrucku. Na mistrzostwach świata w Ramsau w lutym 1999 na dużym obiekcie zajął piąte miejsce, a na normalnej skoczni wywalczył złoty medal, wyprzedzając swych rodaków: Hideharu Miyahirę i Masahiko Haradę. W konkursie drużynowym Japończycy w składzie Kasai, Miyahira, Harada i Funaki zdobyli srebrny medal, tracąc do reprezentantów Niemiec zaledwie 1,9 punktu.
W sezonach 1999/2000 i 2000/2001 Funaki nie stawał na podium zawodów Pucharu Świata, choć parokrotnie zajmował czwarte miejsce. W efekcie zajął niższe pozycje w klasyfikacjach generalnych tych sezonów. W tym czasie wystartował na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund, zajmując siódme miejsce oraz na mistrzostwach świata w Lahti, gdzie wystąpił tylko w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni, plasując się na 32. pozycji. Na podium zawodów Pucharu Świata Japończyk wrócił w sezonie 2001/2002, kiedy to dwukrotnie zajął trzecie miejsce. Ośmiokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, co pozwoliło mu zająć 10. miejsce w klasyfikacji generalnej. W lutym 2002 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, gdzie indywidualnie był dziewiąty na normalnej skoczni oraz siódmy na dużej. W konkursie drużynowym Japończycy z Funakim w składzie zajęli piąte miejsce. W marcu tego samego roku zajął 23. miejsce na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie.
W latach 2003–2005 uzyskiwał przeciętne wyniki w Pucharze Świata. Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme w 2003 był szesnasty na dużej i piętnasty na normalnej skoczni, a razem z Miyahirą, Kasaim i Akirą Higashim wywalczył srebrny medal w konkursie drużynowym. Coraz rzadziej zdobywał punkty, a w pierwszej dziesiątce zawodów pojawił się raptem kilka razy. Jednak 5 lutego 2005 wygrał zawody PŚ w Sapporo, wyprzedzając Thomasa Morgensterna oraz Roara Ljøkelsøya. Było to ostatnie podium zawodów PŚ w karierze Funakiego.
W latach 2005–2009 Funaki nie pojawiał się w zawodach Pucharu Świata. W przeciwieństwie do starszych od siebie, byłych kolegów z kadry, Kasaiego i Okabe, nie walczył o miejsce w kadrze narodowej. Występował w zawodach niższej rangi – lokalnych w Japonii oraz międzynarodowych, takich jak FIS Cup. W sezonie 2008/2009 zajął drugie miejsce w jednym z konkursów Pucharu Kontynentalnego w Sapporo. Tam również, parę dni później, wystąpił po czteroletniej przerwie w zawodach Pucharu Świata, zajmując 19. miejsce.
W 2011 zdobył srebrny medal igrzysk azjatyckich w Astanie i Ałmaty w konkursie indywidualnym na dużej skoczni[2] i złoty w konkursie drużynowym[3]. Bierze udział w zawodach krajowych.
Podczas zawodów Pucharu Świata w Zakopanem 17 stycznia 1999 za skok na odległość 119 metrów otrzymał 5 not po 20 punktów i otrzymał za ten skok notę 125,4 pkt. 19 marca 1999 na Velikance w Planicy skoczył 206,5 m, co do dziś jest jego rekordem życiowym. Wygrał 15 konkursów Pucharu Świata, 12 razy był drugi i 11 razy trzeci.
Starty K. Funakiego na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
2. | 11 lutego | 1998 |  Hakuba | Olimpijska | K-90 | indywid. | 87,5 m | 90,5 m | 233,5 pkt | 1,0 pkt |  Jani Soininen |
1. | 15 lutego | 1998 | Hakuba | Olimpijska | K-120 | indywid. | 126,0 m | 132,5 m | 272,3 pkt | — |
| 1. | 17 lutego | 1998 | Hakuba | Olimpijska | K-120 | druż.[a] | 118,5 m | 125,0 m | 933,0 pkt (240,3 pkt) | — |
| 9. | 10 lutego | 2002 |  Park City | Utah Olympic Park | K-90 | indywid. | 92,0 m | 94,5 m | 243,0 pkt | 26,0 pkt |  Simon Ammann |
| 7. | 13 lutego | 2002 | Park City | Utah Olympic Park | K-120 | indywid. | 126,5 m | 121,0 m | 245,5 pkt | 35,9 pkt | Simon Ammann |
| 5. | 18 lutego | 2002 | Park City | Utah Olympic Park | K-120 | druż.[b] | 126,5 m | 126,0 m | 926,0 pkt (255,0 pkt) | 48,1 pkt |  Niemcy |
Starty K. Funakiego na mistrzostwach świata – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
| 38. | 12 marca | 1995 |  Thunder Bay | Normal Thunder | K-90 | indywid. | 74,0 m | — | 81,0 pkt | 185,0 pkt | Takanobu Okabe |
| 5. | 18 marca | 1995 | Thunder Bay | Big Thunder | K-120 | indywid. | 116,5 m | 114,5 m | 218,3 pkt | 54,3 pkt |  Tommy Ingebrigtsen |
| 4. | 22 lutego | 1997 | Trondheim | Granåsen | K-90 | indywid. | 95,5 m | 94,0 m | 256,0 pkt | 7,5 pkt | Janne Ahonen |
2. | 27 lutego | 1997 | Trondheim | Granåsen | K-120 | druż.[c] | 127,5 m | 118,0 m | 905,0 pkt (247,4 pkt) | 50,3 pkt | Finlandia |
| 10. | 1 marca | 1997 | Trondheim | Granåsen | K-120 | indywid. | 117,5 m | 119,0 m | 230,2 pkt | 21,9 pkt | Masahiko Harada |
| 5. | 21 lutego | 1999 |  Bischofshofen | Paul-Ausserleitner-Schanze | K-120 | indywid. | 122,0 m | 125,5 m | 251,5 pkt | 11,9 pkt | Martin Schmitt |
| 2. | 23 lutego | 1999 | Bischofshofen | Paul-Ausserleitner-Schanze | K-120 | druż.[d] | 110,0 m | 115,0 m | 987,0 pkt (208,0 pkt) | 1,9 pkt | Niemcy |
1. | 26 lutego | 1999 | Ramsau | Mattensprunganlage | K-90 | indywid. | 96,0 m | 94,0 m | 255,0 pkt | — |
| 32. | 23 lutego | 2001 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | indywid. | 76,0 m | — | 81,5 pkt | 164,5 pkt |  Adam Małysz |
| 16. | 22 lutego | 2003 |  Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | indywid. | 125,0 m | 119,5 m | 237,6 pkt | 51,4 pkt | Adam Małysz |
| 2. | 23 lutego | 2003 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | druż.[e] | 120,5 m | 124,5 m[f] | 1010,1 pkt (220,0 pkt) | 36,5 pkt | Finlandia |
| 15. | 28 lutego | 2003 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-95 | indywid. | 94,5 m | 99,0 m | 235,5 pkt | 43,5 pkt | Adam Małysz |
Starty K. Funakiego na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Skok 3 | Skok 4 | Nota | Strata | Zwycięzca |
| 20. | 10-11 lutego | 1996 | Tauplitz | Kulm | K-185 | indywid. | 161,0 m | 162,0 m | 175,0 m | 171,0 m | 625,3 pkt | 112,8 pkt | Andreas Goldberger |
| 1. | 24-25 stycznia | 1998 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-185 | indywid. | 191,0 m | 187,5 m | 203,0 m | 205,5 m | 776,4 pkt | — |
| 7. | 14 lutego | 2000 | Vikersund | Vikersundbakken | K-185 | indywid. | 152,5 m | 154,5 m | 183,0 m | —[g] | 543,5 pkt | 83,3 pkt | Sven Hannawald |
| 23. | 9-10 marca | 2002 |  Harrachov | Čerťák | K-185 | indywid. | 146,0 m | 162,0 m | —[g] | —[g] | 271,1 pkt | 125,2 pkt | Sven Hannawald |
Starty K. Funakiego na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Przypisy |
| 1. | 10 grudnia | 1994 |  Planica | Srednija Velikanka | K-92 | — | 97,5 m | 91,5 m | 243,0 pkt | — |
| 2. | 4 stycznia | 1995 | Innsbruck | Bergisel | K-108 | — | 117,5 m | 111,5 m | 247,7 pkt | * TCS 1994/1995 |
| 3. | 14 grudnia | 1996 | Harrachov | Čerťák | K-120 | — | 140,0 m | 141,5 m | 297,7 pkt | — |
| 4. | 4 stycznia | 1997 | Innsbruck | Bergisel | K-108 | — | 116,0 m | 113,5 m | 254,1 pkt | * TCS 1996/1997 |
| 5. | 12 marca | 1997 | Kuopio | Puijo | K-90 | — | 97,0 m | 86,5 m | 241,0 pkt | * TN 1997 |
| 6. | 16 marca | 1997 | Oslo | Holmenkollbakken | K-110 | — | 111,0 m | 125,5 m | 258,5 pkt | * TN 1997 |
| 7. | 29 grudnia | 1997 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-115 | — | 116,0 m | 117,0 m | 240,9 pkt | * TCS 1997/1998 |
| 8. | 1 stycznia | 1998 | Garmisch-Partenkirchen | Große Olympiaschanze | K-115 | — | 119,0 m | 116,0 m | 243,5 pkt | * TCS 1997/1998 |
| 9. | 4 stycznia | 1998 | Innsbruck | Bergisel | K-108 | — | 108,5 m | 113,0 m | 240,7 pkt | * TCS 1997/1998 |
| 10. | 25 stycznia | 1998 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-185 | — | 203,0 m | 205,5 m | 406,2 pkt | * Drugi dzień mistrzostw świata w lotach |
| 11. | 21 marca | 1998 | Planica | Bloudkova velikanka | K-120 | — | 126,5 m | 140,0 m | 291,7 pkt | — |
| 12. | 10 stycznia | 1999 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-120 | — | 129,5 m | 130,0 m | 273,1 pkt | — |
| 13. | 24 stycznia | 1999 | Sapporo | Ōkurayama | K-120 | — | 127,5 m | 133,0 m | 274,4 pkt | — |
| 14. | 6 marca | 1999 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | — | 93,5 m | — | 125,5 pkt | * TN 1999 |
| 15. | 5 lutego | 2005 | Sapporo | Ōkurayama | K-120 | HS-134 | 135,0 m | — | 144,0 pkt | — |
| Sezon PŚ | 1. miejsce | 2. miejsce | 3. miejsce | Razem |
| 1994/1995 | 2 | 1 | 2 | 5 |
| 1995/1996 | - | - | - | - |
| 1996/1997 | 4 | 2 | 1 | 7 |
| 1997/1998 | 5 | 3 | - | 8 |
| 1998/1999 | 3 | 6 | 6 | 15 |
| 1999/2000 | - | - | - | - |
| 2000/2001 | - | - | - | - |
| 2001/2002 | - | - | 2 | 2 |
| 2002/2003 | - | - | - | - |
| 2003/2004 | - | - | - | - |
| 2004/2005 | 1 | - | - | 1 |
| Suma | 15 | 12 | 11 | 38 |
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
| 1. | 10 grudnia | 1994 | Planica | Srednija Velikanka | K-92 | — | 97,5 m | 91,5 m | 243,0 pkt | 1. | — |
| 2. | 4 stycznia | 1995 | Innsbruck | Bergisel | K-108 | — | 117,5 m | 111,5 m | 247,7 pkt | 1. | — |
| 3. | 8 stycznia | 1995 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-120 | — | 124,5 m | 124,5 m | 246,2 pkt | 2. | 4,5 pkt | Andreas Goldberger |
| 4. | 29 stycznia | 1995 | Lahti | Salpausselkä | K-114 | — | 114,0 m | — | 113,7 pkt | 3. | 13,2 pkt | Jens Weißflog |
| 5. | 5 lutego | 1995 |  Falun | Lugnet | K-90 | — | 89,0 m | 84,0 m | 219,5 pkt | 3. | 4,5 pkt | Espen Bredesen |
| 6. | 7 grudnia | 1996 | Kuusamo | Rukatunturi | K-120 | — | 142,5 m | 135,5 m | 295,4 pkt | 2. | 8,0 pkt | Takanobu Okabe |
| 7. | 14 grudnia | 1996 | Harrachov | Čerťák | K-120 | — | 140,0 m | 141,5 m | 297,7 pkt | 1. | — |
| 8. | 4 stycznia | 1997 | Innsbruck | Bergisel | K-108 | — | 116,0 m | 113,5 m | 254,1 pkt | 1. | — |
| 9. | 9 marca | 1997 | Lahti | Salpausselkä | K-114 | — | 115,0 m | — | 117,0 pkt | 3. | 0,9 pkt | Andreas Widhölzl |
| 10. | 12 marca | 1997 | Kuopio | Puijo | K-90 | — | 97,0 m | 86,5 m | 241,0 pkt | 1. | — |
| 11. | 16 marca | 1997 | Oslo | Holmenkollbakken | K-110 | — | 111,0 m | 125,5 m | 258,5 pkt | 1. | — |
| 12. | 22 marca | 1997 | Planica | Velikanka | K-185 | — | 190,5 m | 204,0 m | 378,9 pkt | 2. | 17,0 pkt | Takanobu Okabe |
| 13. | 29 grudnia | 1997 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-115 | — | 116,0 m | 117,0 m | 240,9 pkt | 1. | — |
| 14. | 1 stycznia | 1998 | Garmisch-Partenkirchen | Große Olympiaschanze | K-115 | — | 119,0 m | 116,0 m | 243,5 pkt | 1. | — |
| 15. | 4 stycznia | 1998 | Innsbruck | Bergisel | K-108 | — | 108,5 m | 113,0 m | 240,7 pkt | 1. | — |
| 16. | 11 stycznia | 1998 | Ramsau | Mattensprunganlage | K-90 | — | 87,5 m | 94,0 m | 240,5 pkt | 2. | 2,5 pkt | Masahiko Harada |
| 17. | 18 stycznia | 1998 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-116 | — | 121,5 m | 128,0 m | 263,0 pkt | 2. | 3,2 pkt | Primož Peterka |
| 18. | 24 stycznia | 1998 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-185 | — | 191,0 m | 187,5 m | 370,2 pkt | 2. | 5,2 pkt | Sven Hannawald |
| 19. | 25 stycznia | 1998 | Oberstdorf | im. Heiniego Klopfera | K-185 | — | 203,0 m | 205,5 m | 406,2 pkt | 1. | — |
| 20. | 21 marca | 1998 | Planica | Bloudkova velikanka | K-120 | — | 126,5 m | 140,0 m | 291,7 pkt | 1. | — |
| 21. | 29 listopada | 1998 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-120 | — | 109,5 m | 118,5 m | 212,4 pkt | 3. | 27,5 pkt | Martin Schmitt |
| 22. | 5 grudnia | 1998 |  Chamonix-Mont-Blanc | Tremplin aux Bossons | K-95 | — | 106,5 m | 88,0 m | 239,0 pkt | 3. | 3,5 pkt | Martin Schmitt |
| 23. | 6 grudnia | 1998 | Chamonix-Mont-Blanc | Tremplin aux Bossons | K-95 | — | 100,5 m | 94,5 m | 243,5 pkt | 2. | 4,5 pkt | Janne Ahonen |
| 24. | 8 grudnia | 1998 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | — | 121,5 m | 126,0 m | 250,0 pkt | 2. | 3,7 pkt | Martin Schmitt |
| 25. | 19 grudnia | 1998 | Harrachov | Čerťák | K-120 | — | 107,5 m | 123,5 m | 217,8 pkt | 3. | 17,5 pkt | Janne Ahonen |
| 26. | 9 stycznia | 1999 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-120 | — | 125,0 m | 125,5 m | 254,9 pkt | 2. | 0,4 pkt | Janne Ahonen |
| 27. | 10 stycznia | 1999 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-120 | — | 129,5 m | 130,0 m | 273,1 pkt | 1. | — |
| 28. | 17 stycznia | 1999 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-116 | — | 119,0 m | 121,5 m | 253,8 pkt | 2. | 4,6 pkt | Janne Ahonen |
| 29. | 24 stycznia | 1999 | Sapporo | Ōkurayama | K-120 | — | 127,5 m | 133,0 m | 274,4 pkt | 1. | — |
| 30. | 29 stycznia | 1999 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-120 | — | 127,0 m | 124,0 m | 256,8 pkt | 3. | 9,3 pkt | Noriaki Kasai |
| 31. | 31 stycznia | 1999 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-120 | — | 126,5 m | 124,5 m | 256,3 pkt | 3. | 5,2 pkt | Noriaki Kasai |
| 32. | 4 marca | 1999 | Kuopio | Puijo | K-120 | — | 125,5 m | 121,5 m | 250,1 pkt | 2. | 0,8 pkt | Martin Schmitt |
| 33. | 6 marca | 1999 | Lahti | Salpausselkä | K-90 | — | 93,5 m | — | 125,5 pkt | 1. | — |
| 34. | 14 marca | 1999 | Oslo | Holmenkollbakken | K-115 | — | 117,5 m | 115,5 m | 241,4 pkt | 3. | 12,0 pkt | Noriaki Kasai |
| 35. | 19 marca | 1999 | Planica | Velikanka | K-185 | — | 190,5 m | 206,5 m | 388,9 pkt | 2. | 0,8 pkt | Martin Schmitt |
| 36. | 23 listopada | 2001 | Kuopio | Puijo | K-120 | — | 122,0 m | 123,5 m | 243,4 pkt | 3. | 10,6 pkt | Adam Małysz |
| 37. | 8 grudnia | 2001 | Villach | Alpenarena | K-90 | — | 91,5 m | 94,0 m | 243,0 pkt | 3. | 28,5 pkt | Adam Małysz |
| 38. | 5 lutego | 2005 | Sapporo | Ōkurayama | K-120 | HS-134 | 135,0 m | — | 144,0 pkt | 1. | — |
Do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna
punktacja za konkurs Pucharu Świata.
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej LGP[edytuj | edytuj kod]
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | Skok 1 | Skok 2 | Nota |
| 1. | 19 sierpnia | 1995 | Kuopio | Puijo | K-90 | 93,5 m | 102,5 m | 260,5 pkt |
| 2. | 12 września | 1998 | Hakuba | Olimpijska | K-120 | 124,5 m | 129,5 m | 255,7 pkt |
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Miejsce | Strata | Zwycięzca |
| 1. | 19 sierpnia | 1995 | Kuopio | Puijo | K-90 | 93,5 m | 102,5 m | 260,5 pkt | 1. | — |
| 2. | 3 września | 1995 | Stams | Brunnentalschanzen | K-105 | 110,5 m | 109,5 m | 253,0 pkt | 3. | 7,8 pkt | Karl-Heinz Dorner |
| 3. | 9 sierpnia | 1998 | Stams | Brunnentalschanzen | K-105 | 110,0 m | 106,5 m | 247,7 pkt | 3. | 9,8 pkt | Masahiko Harada |
| 4. | 12 września | 1998 | Hakuba | Olimpijska | K-120 | 124,5 m | 129,5 m | 255,7 pkt | 1. | — |
| 5. | 13 września | 1998 | Hakuba | Olimpijska | K-120 | 127,0 m | 113,0 m | 236,5 pkt | 2. | 1,5 pkt | Masahiko Harada |
| 6. | 11 września | 1999 | Hakuba | Olimpijska | K-120 | 104,5 m | 124,5 m | 216,7 pkt | 3. | 31,2 pkt | Sven Hannawald |
| 7. | 2 września | 2000 | Sapporo | Ōkurayama | K-120 | 125,5 m | 138,0 m | 270,3 pkt | 3. | 8,8 pkt | Hideharu Miyahira |
Miejsca w poszczególnych konkursach LGP[edytuj | edytuj kod]
W 1994 i 1995 roku sumowano punkty za wszystkie skoki (tak jak np. w
TCS)
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Skład zespołu: Takanobu Okabe, Hiroya Saitō, Masahiko Harada, Kazuyoshi Funaki
- ↑ a b Skład zespołu: Masahiko Harada, Hiroki Yamada, Hideharu Miyahira, Kazuyoshi Funaki
- ↑ a b Skład zespołu: Kazuyoshi Funaki, Takanobu Okabe, Masahiko Harada, Hiroya Saitō
- ↑ a b Skład zespołu: Noriaki Kasai, Hideharu Miyahira, Masahiko Harada, Kazuyoshi Funaki
- ↑ a b Skład zespołu: Kazuyoshi Funaki, Akira Higashi, Hideharu Miyahira, Noriaki Kasai
- ↑ Skok zakończony upadkiem.
- ↑ a b c Seria konkursowa została odwołana.
- ↑ a b Skład zespołu: Kazuyoshi Funaki, Yūsuke Kaneko, Sōta Okamura, Masayuki Satō
- ↑ Przed sezonem 1997/1998.
- ↑ Przed 2002 rokiem
| Wyróżnieni Medalem Holmenkollen |
|---|
- 1895: Viktor Thorn
- 1897: Asbjørn Nilssen
- 1899: Paul Braaten, Robert Pehrson
- 1901: Aksel Refstad
- 1903: Karl Hovelsen
- 1904: Harald Smith
- 1905: Jonas Holmen
- 1907: Per Bakken
- 1908: Einar Kristiansen
- 1909: Thorvald Hansen
- 1910: Lauritz Bergendahl
- 1911: Otto Tangen, Knut Holst
- 1912: Olav Bjaaland
- 1914: Johan Kristoffersen
- 1915: Sverre Østbye
- 1916: Lars Høgvold
- 1918: Hans Horn, Jørgen Hansen
- 1919: Thorleif Haug, Otto Aasen
- 1923: Thoralf Strømstad
- 1924: Harald Økern, Johan Grøttumsbråten
- 1925: Einar Landvik
- 1926: Jacob Tullin Thams
- 1927: Hagbart Haakonsen, Einar Lindboe
- 1928: Torjus Hemmestveit, Mikkjel Hemmestveit
- 1931: Hans Vinjarengen, Ole Stenen
- 1934: Oddbjørn Hagen
- 1935: Arne Rustadstuen
- 1937: Olaf Hoffsbakken, Birger Ruud, Martin Peder Vangli
- 1938: Reidar Andersen, Johan R. Henriksen
- 1939: Sven Selånger, Lars Bergendahl, Trygve Brodahl
- 1940: Oscar Gjøslien, Annar Ryen
- 1947: Elling Rønes
- 1948: Asbjørn Ruud
- 1949: Sigmund Ruud
- 1950: Olav Økern
- 1951: Simon Slåttvik
- 1952: Stein Eriksen, Torbjørn Falkanger, Heikki Hasu, Nils Karlsson
- 1953: Magnar Estenstad
- 1954: Martin Stokken
- 1955: Haakon VII Norweski, Hallgeir Brenden, Veikko Hakulinen, Sverre Stenersen
- 1956: Borghild Niskin, Arnfinn Bergmann, Arne Hoel
- 1957: Eero Kolehmainen
- 1958: Inger Bjørnbakken, Håkon Brusveen
- 1959: Gunder Gundersen
- 1960: Helmut Recknagel, Sixten Jernberg, Sverre Stensheim, Tormod Knutsen
- 1961: Harald Grønningen
- 1962: Toralf Engan
- 1963: Alewtina Kołczina, Pawieł Kołczin, Astrid Sandvik, Torbjørn Yggeseth
- 1964: Veikko Kankkonen, Eero Mäntyranta, Georg Thoma, Halvor Næs
- 1965: Arto Tiainen, Bengt Eriksson, Arne Larsen
- 1967: Toini Gustafsson, Ole Ellefsæter
- 1968: Olaf V Norweski, Assar Rönnlund, Gjermund Eggen, Bjørn Wirkola
- 1969: Odd Martinsen
- 1970: Pål Tyldum
- 1971: Marjatta Kajosmaa, Berit Mørdre Lammedal, Reidar Hjermstad
- 1972: Rauno Miettinen, Magne Myrmo
- 1973: Einar Bergsland, Ingolf Mork, Franz Keller
- 1974: Juha Mieto
- 1975: Gerhard Grimmer, Oddvar Brå, Ivar Formo
- 1976: Ulrich Wehling
- 1977: Helena Takalo, Hilkka Kuntola, Walter Steiner
- 1979: Ingemar Stenmark, Erik Håker, Raisa Smietanina
- 1980: Thomas Wassberg
- 1981: Johan Sætre
- 1983: Berit Aunli, Tom Sandberg
- 1984: Lars Erik Eriksen, Jacob Vaage, Armin Kogler
- 1985: Anette Bøe, Per Bergerud, Gunde Svan
- 1986: Brit Pettersen
- 1987: Matti Nykänen, Hermann Weinbuch
- 1989: Marja-Liisa Kirvesniemi
- 1991: Vegard Ulvang, Trond Einar Elden, Ernst Vettori, Jens Weißflog
- 1992: Jelena Välbe
- 1993: Emil Kvanlid
- 1994: Lubow Jegorowa, Władimir Smirnow, Espen Bredesen
- 1995: Kenji Ogiwara
- 1996: Manuela Di Centa
- 1997: Bjarte Engen Vik, Stefania Belmondo, Bjørn Dæhlie
- 1998: Fred Børre Lundberg, Łarisa Łazutina, Aleksiej Prokurorow, Harri Kirvesniemi
- 1999: Kazuyoshi Funaki
- 2001: Adam Małysz, Bente Skari, Thomas Alsgaard
- 2003: Felix Gottwald, Ronny Ackermann
- 2004: Julija Czepałowa
- 2005: Andrus Veerpalu
- 2007: Simon Ammann, Frode Estil, Odd-Bjørn Hjelmeset, Harald V Norweski, Sonja (królowa Norwegii)
- 2010: Marit Bjørgen
- 2011: Janne Ahonen, Ole Einar Bjørndalen, Michael Greis, Andrea Henkel
- 2012: Magdalena Neuner, Emil Hegle Svendsen
- 2013: Tora Berger, Martin Fourcade, Therese Johaug, Gregor Schlierenzauer
- 2014: Darja Domraczewa, Eric Frenzel, Magnus Moan, Thomas Morgenstern
- 2015: Eldar Rønning, Anette Sagen, Anders Bardal, Kamil Stoch
- 2016: Noriaki Kasai, Tarjei Bø
- 2017: Marie Dorin Habert, Sara Takanashi
- 2018: Charlotte Kalla, Astrid (księżniczka Norwegii), Hannu Manninen
|
|
Wikipedia open wikipedia design.
Nagano/Hakuba 
Salt Lake City/Park City 
Jani Soininen 
Simon Ammann 
Niemcy 
Thunder Bay 
Trondheim 
Ramsau 
Val di Fiemme/Predazzo 
Adam Małysz 
Harrachov 
Planica 
Falun 
Chamonix-Mont-Blanc 
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
