Kazimierz Mikołajewski
 | |
 major kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 maja 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca kawalerii dywizyjnej |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      | |
Kazimierz Mikołajewski (ur. 4 maja 1897 w Radomsku, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Radomsku, w rodzinie Jana i Kazimiery z Rylskich[1].
W latach 1913–1917 służył w armii rosyjskiej[1]. Ukończył szkołę podoficerską, w latach 1915–1916 walczył na froncie. Od 1917 roku w 1 pułku ułanów I Korpusu Polskiego na Wschodzie.
Po rozwiązaniu Korpusu w maju 1918 przedarł się przez terytorium Rosji Sowieckiej do zajętego przez Brytyjczyków Murmańska. Następnie był oficerem werbunkowym Armii Polskiej we Francji w Archangielsku. Razem z wojskiem generała Hallera powrócił do Polski i wstąpił do Wojska Polskiego. W czasie wojny polsko-bolszewickiej służył w 4 pułku kresowym strzelców konnych, przemianowanym w maju 1921 roku na 6 pułk strzelców konnych. W jednostce służył do 1924.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i został zweryfikowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Z dniem 15 października 1924 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[2]. 1 grudnia 1924 został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 58. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[3]. Z dniem 15 marca 1925 został przeniesiony z KOP do macierzystego 6 psk[4]. W kwietniu 1928 został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii z równoczesnym przydziałem do 4 Dywizji Kawalerii we Lwowie na stanowisko II oficera sztabu[5][6]. W marcu 1930, w związku z likwidacją 4 Dywizji Kawalerii, został przeniesiony do 5 pułku ułanów w Ostrołęce[7][8][9]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 3. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[10][11]. W 1939 pełnił służbę w Dowództwie 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie na stanowisku komendanta Rejonu Przysposobienia Wojskowego Konnego[12].
W kampanii wrześniowej 1939 walczył jako dowódca kawalerii dywizyjnej 7 Dywizji Piechoty. Po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie spoczywa w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[13]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (26 marca 1921)[14]
- Krzyż Walecznych[15]
- Medal Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[16][17]
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- Zbrodnia katyńska
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 349.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 399.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 742.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 402.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 145.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 332, 349.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 107.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 18, 81.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 149, 632.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 423.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 132.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 532.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921 roku, s. 610.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 332.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 11 listopada 1932, s. 384.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.