Kazimierz Chmielewski (major)
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 20 sierpnia 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 8 października 1941 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | do 1929 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
Kazimierz Chmielewski[1] (ur. 20 sierpnia 1891 w Kamiennej Woli, zm. 8 października 1941 w KL Auschwitz) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 20 sierpnia 1891 roku w Kamiennej Woli, w ówczesnym powiecie opoczyńskim guberni radomskiej, w rodzinie Józefa[2]. 25 listopada 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[3]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Warszawa”, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 32 pułk piechoty[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 661. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był wówczas 21 pułk piechoty „Dzieci Warszawy” w Warszawie[5]. W 1923 roku pełnił służbę w 32 pułku piechoty w Modlinie[6]. W następnym roku pełnił służbę w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 32 pp[7]. 1 grudnia 1924 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 209. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. Tego samego dnia otrzymał przeniesienie do Korpusu Ochrony Pogranicza[9]. Po tragicznej śmierci majora Gwidona Bursy objął dowództwo 7 batalionu granicznego w Hołubiczach. 31 lipca 1926 roku został przeniesiony z KOP do macierzystego 32 pp[10]. W 1928 roku pełnił służbę w 71 pułku piechoty w Zambrowie na stanowisku kwatermistrza[11]. 6 lipca 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska, pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[12]. Z dniem 31 października 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[13]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I”[14]. Zginął 8 października 1941 w obozie koncentracyjnym Auschwitz[15].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918-1921”
- Medal Zwycięstwa
- Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny
21 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 218, 410, 141, 1141, 1206. W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako Kazimierz I Chmielewski w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko. Porucznik podlekarz Kazimierz II Chmielewski (ur. 11 grudnia 1895), w 1923 roku był młodszym lekarzem 6 Pułku Piechoty Legionów, odkomenderowanym na Uniwersytet Warszawski celem ukończenia studiów.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-02].
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 48 z 15 grudnia 1920 roku, poz. 1141.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 113, 579.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 48.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 218, 410.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 203, 352.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 735.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 397.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 30 z 31 lipca 1926 roku, s. 237.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 85, 177.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 186.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 16 z 18 października 1929 roku, s. 328.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 327, 845.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-05-02].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2016-06-05].
- Rocznik Oficerski 1924. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1924. [dostęp 2016-06-11].
- Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2016-06-11].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].