Kazimierz Busler
 | |
 podpułkownik kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 24 stycznia 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 25 kwietnia 1945 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914−1945 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
.jpg) | |
| Odznaczenia | |
            | |
.png){kind=small}
Kazimierz Karol Busler, ps. „Karol Magoski” (ur. 24 stycznia 1894 w Częstochowie, zm. 25 kwietnia 1945 w Murnau) − podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Kazimierz Karol Busler urodził się 24 stycznia 1894 w Częstochowie, w rodzinie Antoniego i Agnieszki z Pietrzykowskich[1][2]. Uczył się w szkołach realnych w Częstochowie i Lwowie, a później w gimnazjum Kuropatwińskiego, z którego został usunięty za działalność niepodległościową. Udzielał się w Polskich Drużynach Strzeleckich, uczestniczył w kursie instruktorskim w Nowym Sączu, a następnie został skierowany na Oleandry[3], skąd jako jeden z czterech częstochowian wyruszył 6 sierpnia 1914 w składzie 1 kompanii kadrowej do Królestwa Polskiego[4]. Służył w 1 plutonie[2], następnie został 1 lutego 1915 przeniesiony do kawalerii[3]. Służył kolejno w trzecim, drugim i pierwszym szwadronie 1 pułku ułanów Legionów Polskich[3]. Od 6 lutego do 1 kwietnia 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu podoficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem bardzo dobrym. Był wówczas kapralem[5]. Później został mianowany wachmistrzem[2].
Od listopada 1918 służył w Wojsku Polskim[2] w stopniu porucznika[3] jako oficer 1 pułku szwoleżerów. Brał udział w walkach o Wilno w kwietniu 1919.
18 lutego 1928 awansował na majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 34. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[6]. 29 stycznia 1929 został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych na stanowisko adiutanta przybocznego ministra, marszałka Polski Józefa Piłsudskiego[7][8], z którym był prawdopodobnie spokrewniony[3][9]. 17 stycznia 1933 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1933 stopień podpułkownika w korpusie oficerów kawalerii i 13. lokatą[10][11]. W styczniu 1934 został przeniesiony do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko kierownika Samodzielnego Referatu Personalnego[12]. W 1936 został zastępcą dowódcy 5 pułku ułanów w Ostrołęce. W 1938 objął dowództwo 10 pułku ułanów w Białymstoku[2][13].
W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niewoli niemieckiej pod Kockiem. Zmarł 25 kwietnia 1945 w obozie jenieckim w Murnau[2][14].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Złoty Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 168[15]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3878[1] (30 czerwca 1921)[16]
- Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)[17]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)[18]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[19]
- Srebrny Krzyż Zasługi (7 grudnia 1927)[20][19]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[19]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[19]
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
- Odznaka Pamiątkowa „Pierwszej Kadrowej”[21]
- Odznaka 1. Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego[22]
- Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia, 1933)[23]
- Order Krzyża Orła III klasy (Estonia, 1936)[24]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c d e f Almanach Absolwentów IV L.O. im. H. Sienkiewicza w Częstochowie. IV Liceum Ogólnokształcące im. Henryka Sienkiewicza w Częstochowie. [dostęp 2014-03-11]. (pol.).
- ↑ a b c d e Ryszard Stefaniak. Częstochowianie w I Kompanii Kadrowej – cz.2-3. „Głos POLSKICH DRUŻYN STRZELECKICH OKRĘGU STAROPOLSKIEGO W CZĘSTOCHOWIE”. 4/2010.
- ↑ Jarosław Sobkowski: Czterech częstochowian 100 lat temu maszerowało z I Kampania Kadrową. [w:] Gazeta.pl Częstochowa [on-line]. 2014-03-11. [dostęp 2014-03-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-13)]. (pol.).
- ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 7.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928, s. 47.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929, s. 13.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 144, 429.
- ↑ Opis postaci występujących w grze. [dostęp 2014-03-11]. (pol.).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 18 stycznia 1933, s. 1.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 128, w marcu 1939 zajmował 9. lokatę.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 10.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 695.
- ↑ Stefan Majchrowski: Za drutami Murnau. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, s. 175.
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792−1945, Koszalin 1997, s. 368.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921, s. 1146.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ M.P. z 1927 r. nr 283, poz. 779 „za zasługi na polu organizacji armji i zapewnienia jej pogotowia wojennego”.
- ↑ 6 sierpień: 1914−1934, Warszawa: Zarząd Główny Związku Legjonistów Polskich, 1934, s. 19.
- ↑ Na podstawie fotografii [1].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 19 marca 1933, s. 67.
- ↑ Eesti tänab 1919-2000, Tallinn: Eesti Vabariigi Riigikantselei, 2000, ISBN 9985-60-778-3 [dostęp 2014-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-27] (est.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Busler Kazimierz Karol. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.33-2472 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-24].
- Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.