Kazimierz Babian
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 25 lutego 1895 |
|---|---|
| Data śmierci | 28 kwietnia 1965 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1915–1945 |
| Siły zbrojne |
|
| Stanowiska | Główny Kwatermistrz I Korpusu, a następnie I Armii WP |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
            | |
Kazimierz Babian, ros. Казимир Андреевич Бабьян (ur. 13 lutego?/25 lutego 1895 we wsi Porostach, zm. 28 kwietnia 1965 w ZSRR) – Polak, generał brygady Wojska Polskiego, generał major służb kwatermistrzowskich Armii Czerwonej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w guberni wileńskiej w polskiej rodzinie. Ukończył dwie klasy szkoły techniczno-drogowej, następnie był uczniem ślusarskim i ślusarzem w Północno-Zachodniej Kolei Żelaznej w Tallinie. W maju 1915 powołany do rosyjskiej armii, skończył szkołę podoficerską w 158. Zapasowym pułku piechoty jako plutonowy. 21 kwietnia 1918 został młodszym dowódcą Armii Czerwonej – dowódcą plutonu piechoty. Wstąpił do Rosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików) i walczył w wojnie domowej w Rosji na Froncie Północno-Zachodnim. W 1927 skończył Szkołę Dowódców Piechoty jako dowódca kompanii, a potem dowódca batalionu i komendant pułkowej szkoły młodszych oficerów. W latach 30. był m.in. kwatermistrzem 17 Samodzielnej Dywizji. 19 lipca 1938 został aresztowany przez NKWD, wyrokiem z 25 lutego 1939 uwolniony od zarzutów; zrehabilitowany 26 lipca 1999 przez prokuraturę obwodu omskiego.
Walczył w czasie agresji Niemiec na ZSRR, m.in. w obronie Moskwy jako członek sztabu na przełomie lat 1941/1942. Dowódca WHS 18 korpusu strzeleckiego Armii Czerwonej. We wrześniu 1943 skierowany został z Armii Czerwonej do nowo formowanego 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, tam od 1944 na stanowisku Głównego Kwatermistrza. 3 listopada 1944 Krajowa Rada Narodowa mianowano go generałem brygady WP. Po sformowaniu 1 Armii WP przeszedł na stanowisko Głównego Kwatermistrza tej jednostki. Następnie pełnił funkcję zastępcy dowódcy Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego do spraw gospodarczych[1]. W 1946 roku powrócił do ZSRR.
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- 3 listopada 1944 – generał brygady
- 11 lipca 1945 – generał major służb kwatermistrzowskich (Armia Czerwona)
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (24 maja 1946)[2]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (11 maja 1945)[3]
- Złoty Krzyż Zasługi (16 lipca 1946)[4]
- Order Lenina (ZSRR, 21 lutego 1945)
- Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR)
- Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (ZSRR, dwukrotnie: 23 marca 1945, 11 lipca 1945[5])
- Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR)
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
- Medal „Za zdobycie Berlina” (ZSRR)
- Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” (ZSRR, 1939)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jaworski 1984 ↓, s. 50.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 145, poz. 275 „za wybitne zasługi i wzorową służbę”.
- ↑ M.P. z 1945 r. nr 6, poz. 26 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą”.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 15, poz. 34.
- ↑ dokumenty o nadaniu odznaczeń. podvignaroda.mil.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-11)]..
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mieczysław Jaworski: Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego 1945–1965. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1984. ISBN 83-11-07115-2.
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I:A–H, Toruń 2010, s. 90–91.
- Книга памяти Хабаровского края.