Katolicki Uniwersytet Najświętszego Serca

Katolicki Uniwersytet Najświętszego Serca
Università Cattolica del Sacro Cuore
Universitas Catholica Sacri Cordis Jesu
ilustracja
Data założenia

1921

Typ

uczelnia niepubliczna

Państwo

 Włochy

Adres

Largo A. Gemelli 1
20123 Mediolan

Liczba studentów

42 388

Rektor

prof. Franco Anelli

Położenie na mapie Mediolanu
Mapa konturowa Mediolanu, w centrum znajduje się punkt z opisem „Katolicki Uniwersytet Najświętszego Serca”
Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Katolicki Uniwersytet Najświętszego Serca”
Położenie na mapie Lombardii
Mapa konturowa Lombardii, po lewej znajduje się punkt z opisem „Katolicki Uniwersytet Najświętszego Serca”
Ziemia45°27′46″N 9°10′37″E/45,462778 9,176944
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Katolicki Uniwersytet Najświętszego Serca – włoski uniwersytet niepubliczny założony w Mediolanie w 1921 roku. W 2007 na jego 14 wydziałach, umiejscowionych w Mediolanie, Brescii, Piacenzy-Cremonie, Rzymie i Campobasso kształciło się 42 388 studentów.

W strukturę uniwersytetu włączonych jest dziewięć ośrodków medycznych: szpitale, medyczne instytuty badawcze i kliniki (m.in. rzymska poliklinika Gemelli).

Organizacją założycielską uczelni był Instytut „Giuseppe Toniolo”[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1919 osobistości mediolańskiego świata kulturalnego i religijnego − Agostino Gemelli, Ludovico Necchi, Francesco Olgiati, Armida Barelli oraz Ernesto Lombardo − założyli Instytut Studiów Wyższych „Giuseppe Toniolo”, który następnie miał stać się ciałem założycielskim Uniwersytetu Katolickiego[2]. Instytut zyskał aprobatę ministra edukacji Benedetto Croce 24 czerwca 1920 roku. W ślad za decyzją państwową szła zgoda papieża Benedykta XV[3].

Siedzibę nowego ateneum przy via Sant'Agnese 2 otwarto oficjalnie 7 grudnia 1921 roku. Otwarcia dokonał kard. Achille Ratti, późniejszy papież Pius XI. Pierwszymi działającymi wydziałami były wydziały Filozofii i Nauk Społecznych. W 1923 otwarły swe podwoje wydziały Literatury i Prawa. Statut instytutu został zyskał aprobatę rządową, otrzymując tym samym prawo do nadawania tytułów naukowych 2 października 1924 roku. W 1926 z Wydziału Prawa wyodrębnione zostały wydziały Nauk Politycznych, Ekonomicznych i Handlu. W 1932 przeniesiono siedzibę uniwersytetu do byłego klasztoru, sąsiadującego bezpośrednio z bazyliką św. Ambrożego. W 1936 powstał Wydział Edukacji, dziś Nauk Pedagogicznych[3].

Po II wojnie światowej, w 1947, powstał Wydział Ekonomiczny i Handlu z dwoma sekcjami: dzienną i wieczorową. Wydział ten w krótkim czasie stał się najważniejszą jednostką uniwersytetu, na którym studiuje największa liczba studentów. W obecności prezydenta republiki Luigiego Einaudiego wmurowano w 1949 pierwszy kamień pod budowę siedziby Wydziału Rolniczego w Piecenzy. Wykłady na tym wydziale rozpoczęto w 1952 roku[3].

W 30 lat po założeniu uczelni w 1958 otwarto w Rzymie Wydział Medycyny i Chirurgii. Do jego powstania przyczynił się jeden z założycieli uniwersytetu lekarz o. Agostino Gemelli OFM. W 1965 otwarto w Brescii nową siedzibę Wydziału Pedagogicznego, w 1971 Wydział Matematyki, Fizyki i Biologii. W latach 90. XX w. powstał Wydział Bankowości. W 1991 zainaugurowano wydziały Filologiczne w Mediolanie i Brescii. Pod koniec lat 90. powstały wydziały Psychologiczny i Techniki[4].

W 2000 uniwersytet założył trzynaście centrów kulturalnych w różnych regionach Włoch. W instytutach tych, dzięki współpracy z wydziałami, zaoferowano możliwość uzyskania dyplomów studiów wyższych. Centra te zajęły się organizacją badań w terenie, kursów formacyjnych na różnych poziomach oraz edukacją. W 2001 powstał Wydział Socjologii[4].

W 2002 w Campobasso w regionie Molise powstała piąta siedziba uniwersytetu z centrum badań biomedycznych. Kamień węgielny pod budowę siedziby uniwersyteckiej poświęcił 19 marca 1995 papież Jan Paweł II[4].

W 2004 przebudowano poliklinikę Gemelli w Rzymie. Nowy kompleks szpitalny stał się jednym z najnowocześniejszych tego typu w Europie. Przy projektowaniu architektury i wyborze rozwiązań konstrukcyjnych kierowano się ideą zmniejszenia kosztów eksploatacji budynków[5].

W tym samym roku władze uczelni uzyskały pozwolenie na przebudowę byłych koszar sąsiadujących z główną siedzibą uniwersytetu. Plany obejmują wzniesienie dużych parkingów i innych budowli, które w przyszłości mają stać się częścią mediolańskiego kampusu. W 2007 zainaugurowano niezależny od mediolańskiego Wydział Psychologii w Brescii. Uniwersytet zakupił też część dawnego seminarium duchownego w tym mieście[4].

Główna siedziba Uniwersytetu[edytuj | edytuj kod]

Siedziba uczelni
Jeden z krużganków
Jeden z krużganków
Wejście główne
Klatka schodowa
Aula Magna
Aula Magna
Jedna z sal wykładowych
Krużganek nocą
Tablica dedykacyjna przy wejściu

W 1929 rozpoczęto prace nad przebudową dawnego klasztoru augustiańskiego w Mediolanie. Autorem projektu był Giovanni Muzio, pracami budowlanymi kierował inżynier Pier Fausto Barelli. Przebudowę ukończono w 1949 roku.

Jako pierwsze oddano krużganki Bramantego stanowiące integralną część kompleksu klasztornego św. Ambrożego. Zabiegi restauracyjne zostały poddane ostrej krytyce. Kolejnymi oddanymi budynkami siedziby uniwersytetu były oficyna głównego wejścia, siedziba biura oraz kaplica uniwersytecka (wł. Cappella Maggiore). W latach 1933-1934 dobudowano Collegio Augustinianum z częścią zarezerwowaną dla seminarzystów, tzw. Ludovicianum. W 1937 oddano Collegio Marianum. Ostatnim dobudowanym do pierwotnej struktury klasztoru budynkiem była stołówka w 1949 roku.

Rektorzy[edytuj | edytuj kod]

W swojej wieloletniej historii Uniwersytet Katolicki w Mediolanie miał siedmiu rektorów[6]:

Wydziały[edytuj | edytuj kod]

Uniwersytet posiada obecnie 14 wydziałów:

  • Rolniczy (Piacenza-Cremona)
  • Ekonomiczny (Mediolan, Rzym, Piacenza-Cremona)
  • Nauk Prawnych (Mediolan, Piacenza)
  • Nauk Prawnych (Piacenza-Cremona)
  • Filologiczny i Filozoficzny (Mediolan i Brescia)
  • Nauk Medycznych (Rzym i Campobasso)
  • Psychologii (Mediolan i Brescia)
  • Bankowości (Mediolan)
  • Pedagogiczny (Mediolan, Brescia i Piacenza)
  • Filologiczny i Literatury Obcej (Mediolan i Brescia)
  • Matematyki, Fizyki i Biologii (Brescia)
  • Nauk Politycznych (Mediolan)
  • Nauk Społecznych (Mediolan i Brescia)

Znani absolwenci i profesorowie[edytuj | edytuj kod]

Gospodarka i finanse[edytuj | edytuj kod]

Dziennikarstwo[edytuj | edytuj kod]

Kultura[edytuj | edytuj kod]

Polityka[edytuj | edytuj kod]

Inne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Una storia ricca di doni. www.istitutotoniolo.it. [dostęp 2011-04-27]. (wł.).
  2. ↑ Le origini. www.unicattolica.it. [dostęp 2011-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-18)]. (wł.).
  3. ↑ a b c La storia dell’Università Cattolica del Sacro Cuore. www.unicattolica.it. [dostęp 2011-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-24)]. (wł.).
  4. ↑ a b c d Cronologia. www.unicattolica.it. [dostęp 2011-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-20)]. (wł.).
  5. ↑ Progetto 2000. www.policlinicogemelli.it. [dostęp 2011-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-03-11)]. (wł.).
  6. ↑ I Rettori. www.unicattolica.it. [dostęp 2011-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-18)]. (wł.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Uczelnie we Włoszech
Uczelnie
Państwowe
Niepaństwowe
ale uznane
Telematyczne
niepaństwowe
Papieskie
Centra studiów
i badań
Autonomiczne
Doktoranckie
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Katolicki_Uniwersytet_Najświętszego_Serca&oldid=69930814”