Karol Wiktor Zawodziński
.jpg) | |
| Data i miejsce urodzenia | 1 czerwca 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 14 grudnia 1949 |
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
     | |
Karol Wiktor Zawodziński ps. Karol de Johne, Jachtsmen (ur. 1 czerwca 1890 w Warszawie, zm. 14 grudnia 1949 w Toruniu) – polski krytyk literacki, teoretyk i historyk sztuki.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Kazimierza Zawodzińskiego i Stefanii z Junosza-Piotrowskich. Po ukończeniu w 1908 warszawskiego gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego studiował filologię rzymską na Uniwersytecie w Petersburgu, naukę ukończył w 1913. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich, po aresztowaniu był internowany w obozie w Szczypiornie.
Od 1918 do 1932 był rotmistrzem Wojska Polskiego, równolegle od 1921 był wziętym krytykiem literackim, który swoje felietony ogłaszał drukiem w „Przeglądzie Warszawskim” używając pseudonimu Karol de Johne. Na łamach tego czasopisma publikował również wiersze, które ukazały się również w zbiorze „Descour”. Współpracował również ze „Słowem Wileńskim”, „Narodem”, „Banderą Polską”, „Głosem Robotniczym”, „Wiadomościami Literackimi” i „Przeglądem Współczesnym”. Od 1933 przez rok wykładał literaturę słowiańską na Uniwersytecie w Brukseli.
W 1946 został wykładowcą historii literatury słowiańskiej na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, publikował w Arkonie. Ponadto Karol Wiktor Zawodziński zajmował się wersologią, dzieło pt. Zarys wersyfikacji polskiej ukazało się w dwóch tomach (pierwszy w 1936, drugi w 1952). Poruszał również tematykę żeglarstwa i marynistyki używając pseudonimu „Jachtsmen”.
Zmarł w Toruniu i tam został pochowany. Pochówek symboliczny znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 64-3-23)[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[2]
- Krzyż Walecznych
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Złoty Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1938)[3]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
- Teodor Tiutczew (1926);
- Maria Dąbrowska. Historyczno-literackie znaczenie jej twórczości (1933)
- Zarys wersyfikacji polskiej tom I (1936)[4]
- Blaski i nędze realizmu powieściowego w latach ostatnich (1937)[5]
- Liryka polska w dobie jej kryzysu (1939)
- Stulecie trójcy powieściopisarzy (1947)[6]
Opublikowane po śmierci Karola Wiktora Zawodzińskiego
- Studia z wersyfikacji polskiej tom II (1954)
- Opowieści o powieści (1963)
- Wśród poetów (1964)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KAZIMIERZ ZAWODZIŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-06-15].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 606 „za wybitną twórczość literacką”.
- ↑ Karol W. Zawodziński, Zarys wersyfikacji polskiej. Cz. 1, Wiadomości wstępne o wierszu [online], polona.pl [dostęp 2020-04-23].
- ↑ Karol W. Zawodziński, Blaski i nędze realizmu powieściowego w latach ostatnich [online], polona.pl [dostęp 2020-04-23].
- ↑ K.W. Zawodziński, Stulecie trójcy powieściopisarzy : studia nad społecznym i artystycznym znaczeniem dzieła Orzeszkowej, Prusa, Sienkiewicza [online], polona.pl [dostęp 2020-04-23].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 840.
- J.Z. Białek: Poglądy krytycznoliterackie Karola Wiktora Zawodzińskiego, Wrocław 1969.