Karol Salwator
 | |
 marszałek polny porucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | 30 kwietnia 1839 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 18 stycznia 1892 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
.png){kind=small}
Karol Salwator Maria Józef Jan Baptysta Filip Jakub January Ludwig Gonzaga Rainer von Österreich (ur. 30 kwietnia 1839 we Florencji, zm. 18 stycznia 1892 w Wiedniu) – arcyksiążę Austrii, książę Toskanii, marszałek polny porucznik cesarskiej i królewskiej Armii.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Karol Salwator był synem arcyksięcia Leopolda II, wielkiego księcia Toskanii i jego żony Marii Antonietty Burbon, księżniczki Królestwa Obojga Sycylii. Miał dwanaścioro rodzeństwa, w tym trzy przyrodnie siostry. Jego brat Ferdynand IV był ostatnim wielkim księciem Toskanii.
W wieku 10 lat Karol Salwator otrzymał tytuł „pierwszego rotmistrza” w Galicyjskim Pułku Ułanów Nr 6. W 1857 roku został awansowany do stopnia majora. Po wybuchu wojny na Sardynii, w kwietniu 1859 roku opuścił wraz z rodziną Florencję. Udał się do Lombardii, gdzie dołączył do zgrupowania armii cesarskiej. Brał udział w walkach, między innymi w bitwie pod Solferino. Po bitwie awansował do stopnia podpułkownika. W 1866 roku uczestniczył w bitwie pod Sadową. 24 kwietnia 1876 został mianowany na stopień generała majora, a 24 października 1886 na stopień marszałka polnego porucznika[1]. Od 1860 do śmierci był szefem Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 77.
Karol Salwator miał zdolności do przedmiotów ścisłych. Miał zamiłowania techniczne, co wykorzystał w projektowaniu i budowaniu nowej broni palnej. Zaprojektował, wspólnie z kapitanem Georgiem Ritterem von Dormusem, nowy model kartaczownicy[2], który po pewnych modyfikacjach został oficjalnie przedstawiony c. i k. Ministerstwu Wojny. Ostatecznie model o nazwie Salwator-Dormius M. 93 otrzymał patent. Został zakupiony i był produkowany w zakładach Skody w Pilźnie[3].
Oprócz techniki Karol Salwator interesował się także architekturą. Był zapalonym myśliwym i miał dużą kolekcję broni myśliwskiej. Po latach przyznał samokrytycznie, że zaprojektowane przez niego modele broni okazały się zbyt skomplikowane[4]. Bóle reumatyczne uniemożliwiały mu chodzenie[5].
Zmarł 18 stycznia 1892, w wieku 52 lat w Austrii. Został pochowany w wiedeńskiej Krypcie Cesarskiej.
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
,_Erzherzogin_von_%C3%96sterreich-Toskana.jpg)
Ożenił się z Marią Immaculatą Burbon, córką Ferdynanda II, króla Obojga Sycylii i jego drugiej żony – Marii Teresy Habsburg, arcyksiężniczki Austrii. Ślub odbył się 19 września 1861 we Włoszech. Para miała 11 dzieci:
- Maria Teresa (1862-1933)
- Leopold Salwator (1863-1931)
- Franciszek Salwator (1866-1939)
- Karolina Maria (1869-1945)
- Maria Antonia (1871-1896)
- Albrecht Salwator (1871-1896)
- Maria Antonina (1874-1891)
- Maria Immakulata (1878-1968)
- Rainier Salwator (1880-1889)
- Henrietta (1884-1886)
- Ferdynand Salwator (1888-1891)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Schmidt-Brentano 2007 ↓, s. 131.
- ↑ Są opinie, że model Salwator-Dormius M. 93 to nie kartaczownica, lecz karabin maszynowy.
- ↑ Christian Ortner, Die österreichisch-ungarische Artillerie von 1867 bis 1918. Technik, Organisation und Kampfverfahren, Wien 2007, s. 141.
- ↑ Local-Nachrichten. Hoher Besuch. In: Badener Bezirks-Blatt, 4. Juni 1881, s. 2.
- ↑ Karl Sommeregger: Karl Salvator. [w:] Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Band 51, Duncker & Humblot, Leipzig 1906, s. 56.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ryszard Dzieszyński, Magenta-Solferino 1859, wyd. Bellona, Warszawa 2005.
- Christian Ortner, Die österreichisch-ungarische Artillerie von 1867 bis 1918. Technik, Organisation und Kampfverfahren, Wien 2007.
- John C. G. Röhl, Wilhelm II., Die Jugend des Kaisers 1859–1888, Verlag: C.H.Beck; Auflage: 3, 2008.
- Antonio Schmidt-Brentano: Die k. k. bzw. k. u. k. Generalität 1816-1918. Wiedeń: Austriackie Archiwum Państwowe, 2007.