Kamienica przy ul. Gołębiej 2 w Poznaniu
 nr rej. A-43 z 11.04.1958[1] | |
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | Poznań |
| Adres | |
| Typ budynku | |
| Ukończenie budowy | XIV wiek |
| Ważniejsze przebudowy | XV wiek |
| Zniszczono | 1811 |
| Odbudowano | 1990 |
Położenie na mapie Poznania  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
 52°24′23,70″N 16°56′01,46″E/52,406583 16,933739 | |
Kamienica przy ul. Gołębiej 2 – kamienica na Starym Mieście w Poznaniu, przy ul. Gołębiej, wybudowana w XIV wieku, a odbudowana w 1990. Siedziba Wielkopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków[2].
Od drugiej połowy XV wieku była już obiektem w pełni murowanym. Przebudowana w wiekach XVIII i XIX. W 1811 spaliła się górna część domu. W 1983 zawaliła się część budynku, co sprowokowało badania archeologiczne, co doprowadziło do odkrycia pierwotnych reliktów kamienicy. Na pierwszym piętrze znaleziono m.in. polichromię roślinną z XVI wieku. W piwnicach zachowały się natomiast sklepienia kolebkowe. W wejściu oryginalny portal późnogotycki (ceglany)[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Miejski Konserwator Zabytków w: SIP Geopoz
- ↑ Dane adresowe. Wielkopolski Wojewódzki Konserwator Zabytków. [dostęp 2023-09-27].
- ↑ Atlas architektury Poznania, Janusz Pazder (red.), Aleksandra Dolczewska, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2008, s. 135, ISBN 978-83-7503-058-7, OCLC 316600366.