Kalendarium powstania warszawskiego – 6 sierpnia
| Kalendarium powstania warszawskiego | ||||||
 | ||||||
| lipiec | ||||||
| 30 | ||||||
| 31 | ||||||
| sierpień | ||||||
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | |||
| wrzesień | ||||||
| 1 | 2 | 3 | ||||
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
| październik | ||||||
| 1 | ||||||
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
6 sierpnia, niedziela[edytuj | edytuj kod]
O godzinie 6.00 ruszyło natarcie oddziałów gen. Reinefartha na cmentarze. Niemcy wyparli z nich powstańców, ale wkrótce oddziały ze zgrupowania „Radosław” odbiły cmentarze ewangelicki i kalwiński.
Główny kierunek natarcia sił niemieckich przebiegał na ulicami Chłodną i Elektoralną, w kierunku placu Żelaznej Bramy. W godzinach popołudniowych siły niemieckie osiągnęły Ogród Saski i pałac Brühla. Nawiązały kontakt z odciętą od dnia wybuchu powstania dzielnicą rządową i przebywającym w niej gubernatorem Ludwigiem Fischerem. Oddziały III Obwodu AK z Woli zostają rozbite. Część dalej walczyła w powstaniu w rejonie ul. Grzybowskiej, reszta wzięła udział w walkach na Starym Mieście.
Rozpoczęły się kilkudniowe walki o magazyny na Stawkach. W czasie ich trwania budynki przechodziły wielokrotnie z rąk do rąk. Działania te powstrzymują niemieckie natarcie na Stare Miasto i umożliwiają przegrupowanie oddziałów powstańczych wycofanych z Woli.
Gen. Tadeusz Bór-Komorowski podjął decyzję o ewakuacji Komendy Głównej AK i Delegatury z dotychczasowej siedziby w fabryce Kamlera przy ul. Dzielnej 72 na Woli w kierunku Starego Miasta. Nowa kwatera Komendy Głównej mieści się (do 13 sierpnia) w gmachu szkoły powszechnej przy ul. Barokowej[1]. Tego samego dnia zgrupowanie kpt. Gustawa Billewicza wycofało się z rejonu browaru Haberbuscha przy Grzybowskiej do gmachu sądów na Lesznie. Po ciężkich walkach, wycofują się z Woli do Śródmieścia oddziały pod dowództwem kpt. Wacława Stykowskiego.
W Śródmieściu zaczeła działać Harcerska Poczta Polowa. Na terenie warsztatów naprawczych taboru kolejowego w Pruszkowie Niemcy zakładają „Dulag 121” – obóz przejściowy dla ludności cywilnej, ewakuowanej ze stolicy. Przejdzie przezeń ponad pół miliona warszawiaków.
Trwa rzeź Woli. Na ulicy Wolskiej, w ruinach wypalonego budynku, koło Szpitala Zakaźnego św. Stanisława, rozstrzelani zostają mieszkańcy domu przy ul. Elektoralnej 47. Niemcy palą Szpital Karola i Marii przy ul. Leszno, gdzie mordują od 100 do 200 pacjentów oraz kilku członków personelu[2]. Tego dnia zostali również rozstrzelani redemptoryści z klasztoru przy ul. Karolkowej 49[3].
Tego dnia Józef Stalin wydał rozkaz frontom radzieckim na kierunku warszawskim o przejściu do „aktywnej obrony” co oznaczało zaprzestanie ofensywy na stolicę. Informację tę jako pierwsza podaje w Warszawie gazeta AK „Świt Polski”. W odpowiedzi, w dniu 8 sierpnia Radio Moskwa podejmuje działania dezinformacyjne, wzywając: aby nikt nie wierzył Świtowi, który kłamie mówiąc iż ustały pod Warszawą wszelkie działania Armii Czerwonej[4].
W dalszej części komunikatu Radio Moskwa rozpowszechnia kolejne nieprawdziwe informacje o rzekomym zaangażowaniu sił Armii Czerwonej w walkach:
- Nie wierzcie temu, warszawiacy, nie wierzcie, bohaterowie (...) setki tysięcy żołnierzy sprzymierzonej armii czerwonej, a z nią 120-tysięczna armia gen. Berlinga walczy u wrót Warszawy (...) kwestią dni jest wyzwolenie wasze...[4]
Zginęła Krystyna Wańkowicz – córka pisarza Melchiora Wańkowicza, sanitariuszka w batalionie „Parasol”.
Tego dnia, w rocznicę wymarszu Pierwszej Kompanii Kadrowej, na ulicy Długiej odbyła się jedyna podczas powstania defilada wojsk powstańczych. Żołnierze Batalionu „Gozdawa” przemaszerowali po mszy od kościoła garnizonowego do pałacu Raczyńskich[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Robert Bielecki: Długa 7 w powstaniu warszawskim. Warszawa: Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych, 1994, s. 37.
- ↑ Maja Motyl, Stanisław Rutkowski: Powstanie Warszawskie – rejestr miejsc i faktów zbrodni. Warszawa: GKBZpNP-IPN, 1994, s. 84.
- ↑ Janusz Dołbakowski, Marian Sojka (wyb. i opr.): Pamiętamy o Was… Pamięci 30 redemptorystów zamordowanych w Powstaniu Warszawskim. Pelplin: Wydawnictwo Diecezji Pelplińskiej „Bernardinum”, 2000, s. 18–21. ISBN 83-88487-21-3.
- ↑ a b Cytat: Władysław Pobóg-Malinowski, Najnowsza historia polityczna Polski, Wydawnictwo Platan, Warszawa 2004, ISBN 83-89711-10-9, tom 3, s. 695-696.
- ↑ Robert Bielecki: Długa 7 w powstaniu warszawskim. Warszawa: Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych, 1994, s. 17.