K-1 (organizacja)

Logo organizacji

K-1 – założona w 1993 roku w Japonii organizacja promująca walki na zmodyfikowanych zasadach japońskiego kick-boxingu wzbogaconych o techniki z innych stylów. Uznawana często za najbardziej prestiżową organizację zawodowego kick-boxingu na świecie[1][2][3]. Jednym z głównych założeń, które legło u podstaw jej powstania było umożliwienie rywalizacji przedstawicielom różnych sztuk i sportów walki. Dziś na ringach K-1 występują przede wszystkim zawodnicy kick-boxingu, boksu tajskiego, karate i boksu.

Tradycyjnym formatem w jakim walczą zawodnicy jest cykl K-1 World Grand Prix (bez limitów wagowych), na który składają się regionalne turnieje eliminacyjne oraz będący zwieńczeniem sezonu coroczny Finał K-1 World Grand Prix[4]. W 2002 roku wprowadzono kategorię do 70 kg (K-1 MAX), a w 2010 do 63 kg. Od 2007 roku K-1 przyznaje również tytuły mistrza świata w kategoriach ciężkiej i superciężkiej. Oprócz tego, na całym świecie organizowane są przez lokalnych promotorów turnieje na licencji K-1 (np. z cyklu K-1 Fighting Network i K-1 Collision).

Organizacja została założona przez Kazuyoshiego Ishiiego, a następnie kierowana przez spółkę Fighting and Entertainment Group (prezydent Sadaharu Tanikawa). W 2012 roku, po trwającym kilkanaście miesięcy poważnym kryzysie finansowym, została przejęta przez spółkę K-1 Global z siedzibą w Hongkongu.

Finał K-1 World Grand Prix 2008

Historia K-1[edytuj | edytuj kod]

  • 1980 – Kazuyoshi Ishii zakłada Szkołę Seido-kaikan Karate w Osace z licznymi dojo i uniwersyteckimi klubami karate na terenie Kansai[5].
  • 1982 – Ishii organizuje w Osace pierwszy turniej wszystkich japońskich szkół karate Seido-kaikan. Zawodu typu full contact wypełniają halę Furitsu i są nadawane przez lokalną telewizję.
  • 1988 – dwaj studenci Ishiiego, Toshiyuki Yanagisawa i Masa’aki Satake, plasują się na miejscach 1. i 2. w turnieju Karate Real Champion Tournament, przynosząc Seido-kaikan rozgłos w środowisku karate.
  • 1992 – pierwszy turniej w Japonii, w którym zawodnicy karate startują w rękawicach bokserskich („Karate Japan Open”) – Seido-kaikan coraz bardziej ewoluuje w stronę kick-boxingu. Do organizacji Ishiiego przyłącza się słynny karateka Andy Hug (po tym jak został usunięty z Kyokushin).
  • 1993 – Masa’aki Satake zdobywa Puchar Świata w Seido-kaikan, w finale pokonując w kontrowersyjnych okolicznościach Huga. Turniej ten uznawany jest za „protoplastę” K-1 World Grand Prix[6]. Ishii zakłada K-1 – organizację, dzięki której karatecy Seido-kaikan będą mogli konfrontować swoje umiejętności z przedstawicielami innych stylów walki. 30 kwietnia w Yoyogi National Gymnasium w Tokio odbywa się pierwszy w historii turniej K-1 Grand Prix, na którym 8 przedstawicieli Seido-kaikan, boksu tajskiego i kick-boxingu rywalizuje o tytuł mistrza K-1. Zwycięża chorwacki kickbokser Branko Cikatić, inkasując główną nagrodę w wysokości $100 000. Ernesto Hoost zostaje pierwszym i jedynym mistrzem K-2 Grand Prix (turniej w wadze półciężkiej).
  • 1994 – Peter Aerts wygrywa drugą edycję K-1 Grand Prix, zostając najmłodszym mistrzem w historii (23 lata i 217 dni).
  • 1995 – K-1 rozrasta się, po raz pierwszy zorganizowany jest turniej eliminacyjny do Finału WGP. Aerts skutecznie broni tytułu, w finale nokautując debiutanta Jérôme'a Le Bannera. Zostaje zorganizowany pierwszy turniej K-1 poza Japonią – K-1 Fight Night w Zurychu. Ivan Hippolyte zostaje pierwszym i jedynym mistrzem K-3 Grand Prix (turniej w wadze superśredniej).
  • 1996 – walki K-1 są po raz pierwszy transmitowane na żywo przez ogólnojapońską telewizję Fuji TV[7]. Andy Hug zwycięża w Finale K-1 WGP.
  • 1997 – Ernesto Hoost zdobywa swój pierwszy mistrzowski tytuł.
  • 1998 – pierwsza gala K-1 w USA (w turnieju zwycięża Rick Roufus). Peter Aerts zdobywa swój trzeci tytuł mistrza K-1 w ówcześnie rekordowym czasie 6 minut i 43 sekund.
  • 1999 – Ernesto Hoost zostaje po raz drugi mistrzem.
  • 2000 – cykl K-1 rozrasta się do 12 turniejów przedeliminacyjnych i eliminacyjnych, zawodnicy walczą o miejsce w Finale WGP w trzech „blokach” (A, B i C). Hoost powtarza sukces sprzed roku.
  • 2001 – dalsza ewolucja systemu eliminacji: 4 turnieje eliminacyjne + 2 repasażowe. Mark Hunt zostaje pierwszym mistrzem K-1 spoza Europy.
  • 2002 – liczne kontuzje zawodników wymuszają rezygnację ze skomplikowanego systemu kwalifikacji, powrót do tradycyjnego 16-osobowego turnieju eliminacyjnego. Ernesto Hoost zostaje pierwszym w historii czterokrotnym mistrzem K-1 WGP. Pierwsza edycja K-1 MAX (mistrzem Albert Kraus). K-1 znajduje się u szczytu popularności – Finał K-1 WGP ogląda w Tokyo Dome rekordowe 74 500 ludzi. FEG nawiązuje współpracę z PRIDE FC, czego owocem jest gala Dynamite!/PRIDE Shockwave na Stadionie Olimpijskim w Tokio (oficjalnie ponad 91 000 widzów)[8].
  • 2003 – Prezydent i założyciel K-1 Kazuyoshi Ishii zostaje aresztowany, a następnie skazany za malwersacje podatkowe[9]. Organizację przejmują Sadaharu Tanikawa i Nobuaki Kakuda (FEG). Wraz ze zmianą kierownictwa zostaje wprowadzona nowa strategia marketingowa – w K-1 zaczynają coraz częściej walczyć byli wrestlerzy, zapaśnicy sumo i zawodowi bokserzy. Mistrzem K-1 MAX zostaje Masato, a K-1 WGP Remy Bonjasky.
  • 2004 – nowym mistrzem K-1 MAX zostaje Buakaw Por. Pramuk. Bonjasky zachowuje tytuł, pokonując w powtórce finału sprzed roku Musashiego.
  • 2005 – ciąg dalszy holenderskiej dominacji – mistrzem K-1 WGP zostaje Semmy Schilt, a K-1 MAX Andy Souwer. Na bazie poprzednich doświadczeń z MMA, FEG powołuje do życia Hero’s – organizację mieszanych sztuk walki (w 2008 roku została przekształcona w DREAM).
  • 2006 – Schilt oraz Buakaw zostają po raz drugi mistrzami. Finał K-1 WGP po raz pierwszy od dłuższego czasu nie jest rozgrywany w Tokio, lecz w Jokohamie. Karierę kończy czterokrotny mistrz K-1 WGP Ernesto Hoost (ówczesny rekordzista pod względem występów w K-1 – 74 walki).
  • 2007 – K-1 inicjuje rywalizację o pasy mistrza świata w kategoriach ciężkiej i superciężkiej. Mistrzami zostają odpowiednio Badr Hari i Semmy Schilt. Schilt zostaje pierwszym w historii zawodnikiem K-1 WGP, który zdobywa tytuł mistrzowski trzy razy z rzędu. Andy Souwer wygrywa K-1 MAX.
  • 2008 – Semmy Schilt obronił tytuł mistrza świata w kategorii superciężkiej, pokonując Jerome’a Le Bannera. Jest to 14. z rzędu wygrana walka Schilta w K-1. Tym samym bije on rekordową serię zwycięstw Petera Aertsa z 1996 roku[10]. Trzy miesiące później Aerts pokonuje Schilta w Seulu, kończąc jego trzyletnią dominację w K-1 WGP. Remy Bonjasky zostaje po raz trzeci mistrzem K-1 WGP, a Masato po raz drugi K-1 MAX. Badr Hari zostaje pozbawiony mistrzostwa w kategorii ciężkiej z powodów dyscyplinarnych.
  • 2009 – nowy mistrz w kategorii ciężkiej zostaje wyłoniony w drodze 4-osobowego turnieju – zwycięża Keijiro Maeda (Kyotaro). Giorgio Petrosyan zostaje nowym mistrzem K-1 MAX. Semmy Schilt po raz czwarty zostaje mistrzem K-1 WGP, wyrównując rekord Ernesto Hoosta pod względem liczby wygranych tytułów oraz bijąc rekord Petera Aertsa (z 1998 roku) pod względem szybkości zwycięstwa w Finale (łączny czas 5 minut 53 sekundy)[11].
  • 2010 − Petrosyan zostaje pierwszym w historii zawodnikiem, który skutecznie broni mistrzostwo K-1 MAX. Alistair Overeem zostaje mistrzem K-1 WGP. K-1 zmaga się z problemami finansowymi, co skutkuje ograniczeniem liczby gal.
  • 2011 − W styczniu zostaje ogłoszone tymczasowe zawieszenie działalności K-1, w celu przeprowadzenia restrukturyzacji organizacji i znalezienia nowych inwestorów[12]. W sumie odbywają się w tym roku jedynie dwie małe gale w Japonii. Planowany na grudzień Finał K-1 World GP w Chinach nie doszedł do skutku.
  • 2012 − Pod koniec stycznia zostaje ogłoszone przejęcie K-1 przez japońską firmę Emcom Entertanment, kierowaną przez Hakmina „Mike’a” Kima, przedsiębiorcę koreańskiego pochodzenia. K-1 ma być odtąd zarządzana przez założoną przez Kima spółkę K-1 Global z siedzibą w Hongkongu[13]. Pierwsza od prawie roku gala K-1 została zorganizowana w maju w Madrycie przy ścisłej współpracy z It’s Showtime. W grudniu miała miejsce dziesiąta finałowa gala World MAX, zwycięzcą okazał się Holender Murthel Groenhart.
  • 2013 − Odbył się odwołany w grudniu Finał K-1 WGP, który zwyciężył Mirko Filipović. Na miejsce organizacji gali wybrano Zagrzeb – pierwszy raz Finał GP odbył się poza Japonią[14].
  • 2014 − Organizacja rozpoczyna promocję lżejszych kategorii wagowych, popularnych głównie w Azji. Czołowa w poprzednich latach kat. ciężka praktycznie przestaje funkcjonować głównie z powodu przejścia największych gwiazd i czołowych zawodników do utworzonej w 2012 Glory World Series. Niemiec Enriko Kehl wygrywa w kontrowersyjnych okolicznościach K-1 World MAX[15]. Na początku listopada Taj Kaew Fairtex wygrywa Grand Prix w kat. -65 kg i zostaje inauguracyjnym mistrzem K-1 w tejże wadze.
  • 2015 − Na przełomie całego roku odbywają się turnieje które wyłaniają kolejnych mistrzów K-1: Takeru Segawa (-55 kg), Koya Urabe (-60 kg) oraz Marat Grigorian (-70 kg)
  • 2016 − Po prawie dwóch latach przerwy, K-1 wraca do Europy, organizując 27 października w Belgradzie turniej w kat. do 95 kg, który zwycięża Ukrainiec Roman Kryklia[16].
  • 2017 − 25 listopada 2017 odbyło się K-1 World GP wagi ciężkiej, nawiązujące do turniejów z poprzednich lat. Zwycięzcą oraz mistrzem został Chorwat Antonio Plazibat[17].
  • 2018 − 21 marca ma miejsce mistrzostwa gala K-1: K’Festa 1 na której odbywa się sześć pojedynków o pasy mistrzowskie oraz GP wagi super piórkowej. Pasów bronią Yuta Kubo, Masaaki Noiri, Czingiz Ałłazow oraz Yoshiki Takei natomiast tracą je Antonio Plazibat i Wei Rui na rzecz Roela Mannaarta i Koyi Urabe. Takeru Segawa wygrywa GP wagi super piórkowej i zdobywa pas mistrza K-1, zostając tym samym pierwszym zawodnikiem który był mistrzem w trzech różnych kategoriach wagowych. 24 września odbywa się GP wagi cruiser (do 90 kg) które wyłania inauguracyjnego mistrza w postaci Irańczyka Sina Karimiana.

Zasady walki[18][edytuj | edytuj kod]

Kwestie techniczne[edytuj | edytuj kod]

Zawodnicy rywalizują w kwadratowym ringu o wymiarach 6 × 6 m. Obowiązkowy sprzęt ochronny stanowią rękawice bokserskie, ochraniacz na krocze oraz ochraniacz na zęby.

Walka trwa 3 rundy po 3 minuty (gdy sędziowie nie są w stanie wyłonić zwycięzcy mogą zarządzić 1 lub 2 rundy dodatkowe) lub rzadziej 5 rund po 3 minuty (w tym wypadku, gdy sędziowie nie są w stanie wyłonić zwycięzcy ogłasza się remis). Możliwe rozstrzygnięcia to: nokaut (KO), nokaut techniczny (TKO), wygrana przez decyzję sędziów, remis lub uznanie walki za nieodbytą. Trzy nokdauny w jednej rundzie oznaczają nokaut.

Co do odmienności zasad w walkach turniejowych patrz: K-1 World Grand Prix.

Dozwolone techniki[edytuj | edytuj kod]

Walka toczy się wyłącznie w „stójce” (zakaz walki w parterze). Dozwolone są wszelkie ciosy bokserskie (plus uderzenie obrotowe grzbietem pięści, ang. backfist) oraz kopnięcia (w tym kolanem). Pole rażenia to zarówno głowa, korpus, jak i nogi przeciwnika.

Klinczowanie jest dopuszczalne, pod warunkiem, że ma na celu zadanie ciosu (głównie kolanem). W przeciwnym wypadku sędzia ringowy jest obowiązany rozerwać klincz. Dozwolone jest przechwytywanie nogi kopiącego rywala, a także przytrzymywanie jedną ręką jego głowy w celu zadania uderzenia. Jednak po dokonaniu tego można zadać tylko jeden cios, po czym należy uwolnić nogę lub głowę.

Faule[edytuj | edytuj kod]

Zabronione są m.in.:

  • ciosy zadawane głową
  • ciosy zadawane łokciem
  • ciosy w krocze
  • ciosy w tył głowy
  • większość rzutów oraz wszelkie dźwignie
  • duszenia i ciosy w gardło
  • gryzienie
  • uderzanie przeciwnika znajdującego się na ziemi
  • uderzanie przeciwnika odwróconego plecami
  • trzymanie się lin
  • uporczywe klinczowanie w celu unikania walki

W przypadku wykroczenia sędzia ringowy może zwrócić uwagę, wydać ostrzeżenie lub odjąć punkt faulującemu zawodnikowi. Dwukrotne zwrócenie uwagi równa się ostrzeżeniu, a dwukrotne ostrzeżenie odjęciu punktu (żółta kartka). Odjęcie trzech punktów w jednej rundzie oznacza dyskwalifikację (czerwona kartka). Jeśli sędzia uzna, że faul został popełniony umyślnie albo spowodował uszczerbek na zdrowiu zawodnika, odjęcie punktów nie musi być poprzedzone ostrzeżeniem.

Sędziowie i punktacja[edytuj | edytuj kod]

Zespół sędziowski stanowi sędzia ringowy oraz trzech sędziów punktowych. Aby wyłonić tryumfatora, co najmniej dwóch sędziów punktowych musi wskazać zwycięzcę (np. jeśli zrobił to tylko jeden z nich, a dwaj pozostali przyznali remis, w zależności od rodzaju walki ogłasza się rundę dodatkową lub remis). Walka jest oceniona na podstawie poniższych kryteriów według ustalonej kolejności:

  • liczba nokdaunów
  • stopień obrażeń zadanych rywalowi
  • liczba celnych ciosów
  • agresja (aktywność w ofensywie)

Za każdą rundę walki obaj zawodnicy otrzymują 10 punktów, z tej puli odlicza się:

  • 1 punkt, gdy w opinii sędziego zawodnik przegrał rundę
  • 2 punkty za nokdaun (wyjątkowo 1, gdy nokdaun został uznany za chwilowy, tzw. flash knockdown)
  • 3 punkty za dwa nokdauny
  • 1 lub 2 punkty za faule

K-1 World Grand Prix[edytuj | edytuj kod]

Finał K-1 World Grand Prix (K-1 World Grand Prix Final)[a] jest coroczną galą odbywającą się nieprzerwanie od 1993 roku. Miejscem zmagań jest tradycyjnie Tokio lub Jokohama. W tym rozgrywanym zwykle pod koniec roku turnieju startuje 8 zawodników, spośród których wyłaniany jest mistrz K-1 WGP. Pierwotnie (1993−1994) „ósemka” była wybierana przez władze K-1 na zasadzie zaproszeń. W 1995 roku, w związku z rozwojem organizacji i zwiększeniem się liczby zawodników, wprowadzono system kwalifikacji. W ciągu lat poddawany był on częstym modyfikacjom. Zasadniczo wygląda on następująco:[4]

K-1 GP Azji 2007 w Hongkongu

Etap I
Wyłanianych jest 16 zawodników:

  • zwycięzcy regionalnych turniejów GP lub specjalnych turniejów eliminacyjnych
  • mistrzowie K-1 w kategoriach ciężkiej i superciężkiej
  • 8 finalistów z poprzedniego roku
  • stawkę uzupełniają zawodnicy z „dzikimi kartami” przyznawanymi przez K-1.

Etap II
Wybrana w powyższy sposób „szesnastka” zapraszana jest na turniej eliminacyjny Final 16. Zawodników dobiera się w pary i 8 zwycięzców z każdej z nich uzyskuje prawo udziału w Finale K-1 World GP.

Finał

Finał K-1 World GP 2008 w Jokohamie

Finał K-1 World GP odbywa się w systemie pucharowym (4 ćwierćfinały – 2 półfinały – finał). Zwycięzca musi wygrać tego samego wieczoru 3 walki, aby zdobyć mistrzostwo.

Zawodnicy sami dobierają się w pary ćwierćfinałowe. Wyboru dokonują w kolejności zależnej od wylosowanego numeru (od 1 do 8). Daje im to możliwość wskazania zawodnika, z którym chcą odbyć pierwszą walkę oraz miejsca w turniejowej „drabince” (decyduje ono o tym kiedy odbędzie się ich pierwsza walka – im wcześniej tym więcej czasu na odpoczynek przed półfinałem)[19].

Do udziału w turnieju wybieranych jest również dwóch zawodników, którzy walczą w walce rezerwowej. Jej zwycięzca zastępuje któregoś z podstawowych finalistów w przypadku kontuzji. Stosuje się zasadę, że jeśli zwycięzca np. ćwierćfinału nie jest w stanie przystąpić do następnej walki, w pierwszej kolejności zastępuje go przegrany, a gdyby i on nie mógł walczyć (został znokautowany lub również jest kontuzjowany), w półfinale wystąpi zwycięzca walki rezerwowej. Sytuacja taka zdarzyła się np. w 2006 roku, gdy z kontuzji Bonjasky’ego i Leko skorzystał Peter Aerts.

Każda walka trwa standardowo trzy 3-minutowe rundy. Może się zakończyć przed czasem (np. przez nokaut), co ma szczególnie duże znaczenie dla zawodników mających przed sobą wizję trzech walk (ze względu na oszczędność sił).

W przypadku nieosiągnięcia wyraźnej przewagi przez żadnego z zawodników, sędziowie mają prawo zarządzić rundę dodatkową. Jednak po jej zakończeniu muszą już bezwzględnie wskazać zwycięzcę. Wyjątek od tej zasady dopuszczalny jest w walce finałowej, gdy możliwe jest przeprowadzenie drugiej rundy dogrywkowej. Zdarzyło się tak w finale K-1 World GP 2004, gdy Remy Bonjasky walczył z Musashim pełne 5 rund (3 standardowe i 2 dodatkowe), zanim sędziowie przyznali mu zwycięstwo.

Reguła 3 nokdaunów obowiązuje tylko w walce finałowej. W ćwierćfinale i półfinale wystarczą 2 nokdauny w tej samej rundzie, aby ogłosić nokaut.

Zwycięzca K-1 World Grand Prix zostaje uhonorowany złotym wieńcem, mistrzowskim pasem i czekiem opiewającym na 400 000 dolarów. Rekordzistami pod względem zwycięstw są Holendrzy Ernesto Hoost i Semmy Schilt, którzy święcili tryumf cztery razy. Po trzy zwycięstwa na swoim koncie mają ich rodacy, Remy Bonjasky i Peter Aerts. Ten ostatni jest jedynym zawodnikiem, który wystąpił podczas wszystkich siedemnastu Finałów K-1 WGP (w tym 16 razy walczył w turnieju głównym)[20].

K-1 MAX[edytuj | edytuj kod]

K-1 World Grand Prix jest formatem „open” – tzn. nie ma w nim podziału na kategorie wagowe. Często zdarzają się walki, w których różnica wagi pomiędzy poszczególnymi zawodnikami przekracza 30 kg. W praktyce oznacza to, że kickbokserzy ważący poniżej 90 kg mają niewielkie szanse na sukces (choć zdarzają się wyjątki – np. Kaoklai Kaennorsing). W związku z tym, aby umożliwić rywalizację zawodnikom z lżejszych kategorii wagowych, K-1 wprowadziło w 2002 roku cykl K-1 MAX („Middleweight Artistic Xtreme”). Występują w nim zawodnicy do 70 kg. Zasady walki (tj. dozwolone techniki, faule, itd.) są takie same jak w K-1 WGP.

W latach 2002–2007 mistrz K-1 MAX był wyłaniany w analogicznym do Finału K-1 World GP 8-osobowym turnieju finałowym (wszystkie walki były toczone jednego dnia), który był poprzedzony eliminatorem Final 16. W 2008 i 2009 roku turniej ten podzielono na dwie, rozgrywane w różnych terminach fazy: Final 8 (ćwierćfinały) oraz Final (półfinały i finał). W 2010 roku powrócono do dawnego formatu.

Kategoria ciężka i superciężka[edytuj | edytuj kod]

Od 2005 roku K-1 WGP zostało całkowicie zdominowane przez odznaczającego się nieprzeciętnymi warunkami fizycznymi Semmy’ego Schilta (ok. 120 kg wagi i 211 cm wzrostu). Skłoniło to władze organizacji do wprowadzenia od sezonu 2007 dwóch nowych kategorii wagowych: ciężkiej (do 100 kg) i superciężkiej (ponad 100 kg)[21].

Odmiennie niż w K-1 WGP i K-1 MAX, rywalizacja w obu tych kategoriach nie toczy się w systemie turniejowym. Mistrza wyłania się w pojedynczych walkach o tytuł (podobnie jak w zawodowym boksie). Wyjątek stanowił przeprowadzony w marcu 2009 roku 4-osobowy turniej o wakujące mistrzostwo w wadze ciężkiej.

Mistrzowie K-1[edytuj | edytuj kod]

K-1 World GP[edytuj | edytuj kod]

Rok Mistrz 2. miejsce Turniej
2012 Chorwacja Mirko Filipović Surinam Ismael Londt Finał K-1 World Grand Prix 2012
2010 Holandia Alistair Overeem Holandia Peter Aerts Finał K-1 World Grand Prix 2010
2009 Holandia Semmy Schilt Maroko Badr Hari Finał K-1 World Grand Prix 2009
2008 Holandia Remy Bonjasky nie przyznano[22] Finał K-1 World Grand Prix 2008
2007 Holandia Semmy Schilt Holandia Peter Aerts Finał K-1 World Grand Prix 2007
2006 Holandia Semmy Schilt Holandia Peter Aerts Finał K-1 World Grand Prix 2006
2005 Holandia Semmy Schilt Brazylia Glaube Feitosa Finał K-1 World Grand Prix 2005
2004 Holandia Remy Bonjasky Japonia Musashi Finał K-1 World Grand Prix 2004
2003 Holandia Remy Bonjasky Japonia Musashi Finał K-1 World Grand Prix 2003
2002 Holandia Ernesto Hoost Francja Jérôme Le Banner Finał K-1 World Grand Prix 2002
2001 Nowa Zelandia Mark Hunt Brazylia Francisco Filho Finał K-1 World Grand Prix 2001
2000 Holandia Ernesto Hoost Nowa Zelandia Ray Sefo Finał K-1 World Grand Prix 2000
1999 Holandia Ernesto Hoost Chorwacja Mirko Filipović K-1 World Grand Prix 1999
1998 Holandia Peter Aerts Szwajcaria Andy Hug K-1 World Grand Prix 1998
1997 Holandia Ernesto Hoost Szwajcaria Andy Hug K-1 World Grand Prix 1997
1996 Szwajcaria Andy Hug Południowa Afryka Mike Bernardo K-1 World Grand Prix 1996
1995 Holandia Peter Aerts Francja Jérôme Le Banner K-1 World Grand Prix 1995
1994 Holandia Peter Aerts Japonia Masa’aki Satake K-1 Grand Prix 1994
1993 Chorwacja Branko Cikatić Holandia Ernesto Hoost K-1 Grand Prix 1993

K-2 GP[edytuj | edytuj kod]

Rok Mistrz 2. miejsce Turniej
1993 Holandia Ernesto Hoost Tajlandia Changpuek Kiatsongrit K-2 Grand Prix 1993

K-3 GP[edytuj | edytuj kod]

Rok Mistrz 2. miejsce Turniej
1995 Holandia Ivan Hippolyte Japonia Taiei Kin K-3 Grand Prix 1995

K-1 World MAX[edytuj | edytuj kod]

Rok Mistrz 2. miejsce Turniej
2014 Niemcy Enriko Kehl Tajlandia Buakaw Banchamek Finał K-1 World MAX 2014
2012 Holandia Murthel Groenhart Ukraina Artur Kyszenko Finał K-1 World MAX 2012
2010 Włochy Giorgio Petrosyan Japonia Yoshihiro Satō Finał K-1 World MAX 2010
2009 Włochy Giorgio Petrosyan Holandia Andy Souwer Finał K-1 World MAX 2009
2008 Japonia Masato Ukraina Artur Kyszenko Finał K-1 World MAX 2008
2007 Holandia Andy Souwer Japonia Masato Finał K-1 World MAX 2007
2006 Tajlandia Buakaw Por. Pramuk Holandia Andy Souwer Finał K-1 World MAX 2006
2005 Holandia Andy Souwer Tajlandia Buakaw Por. Pramuk Finał K-1 World MAX 2005
2004 Tajlandia Buakaw Por. Pramuk Japonia Masato Finał K-1 World MAX 2004
2003 Japonia Masato Holandia Albert Kraus Finał K-1 World MAX 2003
2002 Holandia Albert Kraus Tajlandia Kaolan Kaovichit Finał K-1 World MAX 2002

Kategorie wagowe[23][edytuj | edytuj kod]

Kategoria superciężka (ponad 100 kg)[edytuj | edytuj kod]

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1. Holandia Semmy Schilt
(pok. Raya Sefo) 		4 marca 2007 Jokohama
Wakat 2012/2013 Tytuł nigdy nie został oficjalnie zwakowany natomiast sam zawodnik w 2012 związał się z Glory World Series, a w 2013 zakończył karierę sportową[24]

Kategoria ciężka (do 100 kg)[edytuj | edytuj kod]

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1. Maroko Badr Hari
(pok. Yūsuke Fujimoto) 		28 kwietnia 2007 Honolulu
Wakat 17 grudnia 2008 Hari został pozbawiony tytułu z powodów dyscyplinarnych[22]
2. Japonia Kyōtarō
(pok. Gökhana Saki) 		28 marca 2009 Jokohama
Wakat październik 2011 W październiku 2011 roku zrzekł się mistrzostwa K-1 w wadze ciężkiej i ogłosił zamiar przejścia do zawodowego boksu[25]
3. Chorwacja Antonio Plazibat
(pok. Ibrahima El Bouni) 		23 listopada 2017 Saitama
4. Holandia Roël Mannaart[26] 21 marca 2018 Saitama

Kategoria półciężka (do 90 kg)[edytuj | edytuj kod]

Zwana również wagą cruiser.

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1. Sina Karimian[27]
(pok. Boubakera El Bakouriego) 		24 września 2018 Saitama
  • #1 pokonał Hisakiego Kato, 10 marca 2019 w Tokio[28]

Kategoria superpółśrednia (do 70 kg)[edytuj | edytuj kod]

Do 2017 nazywana superśrednią.

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1. Armenia Marat Grigorian
(pok. Jordanna Pikeura) 		4 lipca 2015 Tokio
Wakat 2017 Tytuł wagi superśredniej został zwakowany przez Grigoriana który związał się GLORY
2. Białoruś Czingiz Ałłazow[29]
(pok. Yasuhiro Kido) 		18 czerwca 2017 Tokio
Wakat 19 stycznia 2019 Tytuł zwakowany przez Ałłazowa w związku z kontuzją która uniemożliwiła mu stanąć do obrony mistrzostwa, która planowana była na 10 marca 2019[30]

Kategoria półśrednia (do 67,5 kg)[edytuj | edytuj kod]

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1. Japonia Yuta Kubo
(pok. Mohana Dragona)[31] 		18 września 2017 Tokio

Kategoria superlekka (do 65 kg)[edytuj | edytuj kod]

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1. Tajlandia Kaew Fairtex
(pok. Yasuomi Sodę) 		3 listopada 2014 Tokio
2. Japonia Masaaki Noiri[29] 18 czerwca 2017 Tokio
Wakat 3 września 2018 Tytuł został zwakowany[32].
3. Tajlandia Kaew Fairtex
(pok. Daizo Sasakiego)[33] 		3 listopada 2018 Saitama

Kategoria lekka (do 62,5 kg)[edytuj | edytuj kod]

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1. Wei Rui[34]
(pok. Hiramoto Ren) 		25 lutego 2017 Tokio
2. Japonia Koya Urabe[26] 21 marca 2018 Saitama
3. Japonia Kenta Hayashi[28] 10 marca 2019 Tokio

Kategoria superpiórkowa (do 60 kg)[edytuj | edytuj kod]

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1. Japonia Koya Urabe
(pok. Hirotakę Urabe) 		18 stycznia 2015 Tokio
2. Japonia Hirotaka Urabe 21 listopada 2015 Tokio
3. Japonia Taiga Kawabe[34] 25 lutego 2017 Tokio
Wakat luty 2018 Tytuł wagi superpiórkowej został odebrany Kawabe w związku z rozwiązaniem z nim kontraktu[35].
4. Japonia Takeru Segawa
(pok. Kosuke Komiyamę)[26] 		21 marca 2018 Saitama

Kategoria piórkowa (do 57,5 kg)[edytuj | edytuj kod]

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1. Japonia Takeru Segawa[37]
(pok. Kaito Ozawę) 		3 listopada 2016 Tokio
Wakat 2018 Segawa zwakował tytuł, zmieniając kategorię wagową na wyższą[38].
2. Japonia Yuta Murakoshi[39]
(pok. Haruma Saikyo) 		17 czerwca 2018 Saitama

Kategoria superkogucia (do 55 kg)[edytuj | edytuj kod]

Nr Mistrz Od Miejsce Obrony tytułu
1. Japonia Takeru Segawa
(pok. Taigę Kawabę) 		19 kwietnia 2015 Tokio
Wakat 28 sierpnia 2016 Segawa zwakował tytuł, zmieniając kategorię wagową na wyższą[40].
2. Japonia Yoshiki Takei[41]
(pok. Kenjiego Kubo) 		22 kwietnia 2017 Tokio

K-1 w Polsce[edytuj | edytuj kod]

W Polsce odbyły się trzy oficjalne imprezy K-1. W 2008 roku Warszawa gościła turniej K-1 Max Europe GP. W 2009 roku odbyły się zawody z cyklu World Grand Prix w Łodzi, mające rangę prestiżowego GP Europy[42]. 28 marca 2010 roku w Warszawie odbyła się druga gala WGP w Polsce, tym razem będąca eliminacją do GP Wschodniej Europy w Bukareszcie.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W latach 1993–1994 pod nazwą K-1 Grand Prix, a w 1995-1999 K-1 World Grand Prix

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Karon Karter, Guy Mezger: The complete idiot's guide to kickboxing. Alpha Books, 2000, s. 244, seria: Complete Idiot's Guide to.... ISBN 0-02-863175-7.
  2. ↑ Willem Brunkreff: The Golden Kyokushin and K-1 Encyclopedia. kyokushin-union.com. [dostęp 2009-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-11-23)]. (ang.).
  3. ↑ Michael Afromowitz: Welcome to the World Of K-1. ikfkickboxing.com. [dostęp 2009-09-26]. (ang.).
  4. ↑ a b Toward a Universal Martial Art. All or Nothing. [dostęp 2010-04-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 marca 2011)]. (ang.).
  5. ↑ What is K-1? History.. [dostęp 2008-06-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (12 września 2008)]. (ang.).
  6. ↑ A born fighter. Part 2. [dostęp 2008-06-21]. (ang.).
  7. ↑ The Last Ten Years of K-1 Has Been a History of Challenges Breaking Preconceived Ideas. [dostęp 2008-07-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 czerwca 2008)]. (ang.).
  8. ↑ What's PRIDE?. [dostęp 2008-07-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (22 października 2007)]. (ang.).
  9. ↑ K-1's Ishii Sentenced To 22 Months By Japanese Supreme Court. [dostęp 2008-07-07]. (ang.).
  10. ↑ Semmy Schilt breaks record in Fukuoka – the longest victory streak in K-1 history!. goldenglory.com. [dostęp 2009-08-16]. (ang.).
  11. ↑ A Clean Sweep as Bodies Fall. k-1.co.jp. [dostęp 2009-12-05]. (ang.).
  12. ↑ Tony Loiseleur: ‘Dynamite’ Notebook: FEG Restructures for Spring 2011 Return. sherdog.com, 3 stycznia 2011. [dostęp 2011-03-27]. (ang.).
  13. ↑ Dave Walsh: K-1 and It’s Showtime Close Multi-Year Agreement. liverkick.com, 6 marca 2012. [dostęp 2012-04-20]. (ang.).
  14. ↑ 2013 K-1 World Grand Prix winner: Mirko 'Cro Cop' turns back the clock in Croatia, tops Ismael Londt in final – MMAmania.com [online], mmamania.com [dostęp 2017-11-24].
  15. ↑ LiverKick - LiverKick [online], liverkick.com [dostęp 2018-08-01] [zarchiwizowane z adresu 2015-10-11] (ang.).
  16. ↑ Roman Kryklia nokautuje rywali na K-1 World Grand Prix Euro -95 kg! Wyniki: ‘Dynamite’ Notebook: FEG Restructures for Spring 2011 Return. fightsport.pl, 27.10.2016. [dostęp 2016-10-30]. (pol.).
  17. ↑ K-1 World GP 2017: Antonio Plazibat zwycięzcą turnieju! Wyniki. fightsport.pl, 2017-11-25. [dostęp 2017-11-25]. (pol.).
  18. ↑ K-1 International Rules. [dostęp 2008-06-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 września 2008)]. (ang.).
  19. ↑ K-1 World Grand Prix 2005. The Line Up!. [dostęp 2008-06-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 sierpnia 2008)]. (ang.).
  20. ↑ Statystyki K-1 WGP. [dostęp 2008-12-04]. (ang.).
  21. ↑ The New “K-1 World Cup” Project Starts in 2007. [dostęp 2008-06-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 czerwca 2008)]. (ang.).
  22. ↑ a b FEG announces penalties against Badr Hari (official statement). [dostęp 2008-12-27]. (ang.).
  23. ↑ K-1 Champions. k-1.co.jp. [dostęp 2017-08-31]. (ang.).
  24. ↑ Anton Tabuena: Report: Kickboxing and MMA star Semmy Schilt retires. [dostęp 2018-04-22]. (ang.).
  25. ↑ Kyotaro relinquishes k-1 heavyweight championship to move into boxing. middleeasy.com, 22 października 2011. [dostęp 2018-04-22]. (ang.).
  26. ↑ a b c d e f g Łukasz Czarnowski: Ponad 3 miliony osób oglądało festiwal nokautów na gali K’Festa.1 – Dennis Wosik przegrywa z Masanobu Goshu. madfight24.com, 2018-03-21. [dostęp 2018-03-21]. (pol.).
  27. ↑ Dave Walsh: K-1 World Grand Prix Japan 90kg Tournament Results. liverkick.com, 2018-09-25. [dostęp 2018-09-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-28)]. (ang.).
  28. ↑ a b c d Zach Aittama: K’Festa.2 Results. combatpress.com, 2019-03-09. [dostęp 2019-03-10]. (ang.).
  29. ↑ a b c K-1 World GP 2017: niesamowity Chingiz Allazov triumfuje w turnieju! Wyniki. fightsport.pl, 2017-06-19. [dostęp 2017-06-19]. (pol.).
  30. ↑ Kaew is send-off is played to the "K'FESTA.2", Genghis Arazofu is "to promise to come back in front of the sure everyone" throne give up at the top of both agreement. k-1.co.jp, 2019-01-19. [dostęp 2019-03-10]. (ang.).
  31. ↑ a b Dave Walsh: K-1 World Grand Prix Japan -67.5kg Grand Prix Results: Yuta Kubo Victorious. liverkick.com, 2017-09-18. [dostęp 2017-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-21)]. (ang.).
  32. ↑ "K-1 WORLD GP" 11.3 (Saturday and holidays) Saitama third-generation Super Lightweight Championship Tournament! Tetsuya Yamato and Kaew, Willa Saku Lek clash in first round. k-1.co.jp, 2018-09-03. [dostęp 2018-09-27]. (ang.).
  33. ↑ Zach Aittama: K-1 World GP 2018 Super Lightweight Championship Tournament Results. combatpress.com, 2018-11-03. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
  34. ↑ a b Dave Walsh: Results From K-1 Japan Lightweight World Grand Prix. liverkick.com, 2017-02-25. [dostęp 2017-02-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-26)]. (ang.).
  35. ↑ Dave Walsh: K-1 Japan Fracture Leads to Cancellation of Taiga vs. Takeru. liverkick.com, 2018-02-04. [dostęp 2018-03-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-22)]. (ang.).
  36. ↑ Zach Aittama: K-1 World GP 2018 Lightweight Tournament Results: Takeru Tops Koji in Thriller, Hayashi Crowned Tournament Champion. combatpress.com, 2018-12-07. [dostęp 2018-12-09]. (ang.).
  37. ↑ K-1 World GP in Japan 2016: Takeru mistrzem wagi piórkowej – wyniki i video!. fightsport.pl, 04.11.2016. (pol.).
  38. ↑ Dave Walsh: K-1 Japan K’FESTA.01 Results: Takeru is the King of the World. liverkick.com, 2018-03-21. [dostęp 2018-07-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (ang.).
  39. ↑ Zach Aittama: K-1 World GP 2018: Featherweight Championship Tournament Results. combatpress.com, 2018-06-16. [dostęp 2018-07-01]. (ang.).
  40. ↑ 11・3代々木 初代フェザー級王座決定トーナメントに武尊が参戦！小澤海斗、神戸翔太、戸邊隆馬らが世界の強豪とベルトを争う. k-1wg.com, 28 października 2016. (jap.).
  41. ↑ Results From K-1 World Grand Prix Japan Super Bantamweight Tournament. liverkick.com, 2017-04-23. [dostęp 2017-04-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-25)]. (ang.).
  42. ↑ K-1 WORLD GP 2010 POLAND

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=K-1_(organizacja)&oldid=69789964”