Juliusz Owidzki

Juliusz Owidzki
Data urodzenia

1 lipca 1921

Data i miejsce śmierci

12 sierpnia 1996
Warszawa

Zawód, zajęcie

reżyser radiowy

Grób Juliusza Owidzkiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Juliusz Owidzki (ur. 1 lipca 1921, zm. 12 sierpnia 1996 w Warszawie[1]) – polski reżyser radiowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował po wojnie prawo na Uniwersytecie Warszawskim; ale dyplomu nie uzyskał. Przez całe życie zawodowe związany z Teatrem Polskiego Radia, w którym pracował od roku 1949 aż do emerytury w roku 1986, przechodząc wszystkie szczeble kariery zawodowej – od inspicjenta do dyrektora i głównego reżysera w latach 1977-1986[2].

W dorobku ma liczne adaptacje dla radia literatury polskiej (m.in. Sienkiewicza) i obcej (fantastyka naukowa, którą się pasjonował; spektakle kryminalne „Teatru Zielone Oko”). Szczególnie upodobał sobie twórczość Fredry, którego sztuki wielokrotnie inscenizował. Współpracował z najwybitniejszymi aktorami polskimi, m.in. z Gustawem Holoubkiem, Aleksandrem Bardinim, Andrzejem Szczepkowskim, Janem Świderskim.

Przez wiele lat współpracował także z Telewizją Polską, początkowo z redakcją teleturniejów (gdy miała ona samodzielny byt; istniał wówczas zespół twórczy „OZETES”: Owidzki, Zakrzewski, Taczanowski, Serafinowicz), później tylko z redakcją teleturnieju „Wielka gra”. Był autorem pytań, kilkakrotnie też zastąpił prezenterów niektórych teleturniejów.

Miłośnik wszelkiego typu gier i szarad. Współautor wydanej z Ryszardem Serafinowiczem książki Gry, zabawy, quizy (1965). Zapalony brydżysta i pokerzysta. W ostatnich latach życia zmagał się z ciężką choroba płuc i serca. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera G-14-4)[3].

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

W uznaniu osiągnięć twórczych otrzymał wysokie odznaczenia państwowe, m.in. order Polonia Restituta. W 1994 został wyróżniony przez Zespół Artystyczny Teatru Polskiego Radia nagrodą Honorowy Wielki Splendor[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]