Julius Kuperjanov
 | |
 porucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | 11 października 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 2 lutego 1919 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1915–1919 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       | |
Julius Kuperjanov (ur. 11 października 1894 w Lichowie, zm. 2 lutego 1919 w Tartu) – estoński oficer, uczestnik wojny estońsko-bolszewickiej oraz dowódca Partyzanckiego Batalianu Kuperjanova.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem estońskich chłopów, którzy wskutek konfliktu z właścicielem ziemskim uciekli do Rosji. Kuperjanov w 1904 wrócił do Estonii, gdzie uczył się w szkole w Sipe, później kontynuował naukę w seminarium nauczycielskim przy Uniwersytecie w Dorpacie. Od 1914 pracował jako nauczyciel w szkole parafialnej w Kambja. Powołany do armii carskiej, w 1915 ukończył szkołę oficerów rezerwy w Piotrogrodzie. Następnie dowodził oddziałem zwiadu, a od 1917 był oficerem estońskiego batalionu zaopatrzenia, który powstał przy jego udziale. W 1918 był organizatorem oddziału partyzanckiego, złożonego z młodzieży i estońskich chłopów, zwanego od jego nazwiska Partyzanckim Batalianem Kuperjanova. Oddział ten przeszedł do historii, kiedy to w połowie stycznia 1919 udało mu się odbić Tartu z rąk bolszewickich, a następnie utrzymać go do czasu nadejścia odsieczy. Pod koniec stycznia Kuperjanov razem ze swoim oddziałem brał udział w walkach w okolicy Valki, podczas której został ciężko ranny. W wyniku ran zmarł 2 lutego.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Aleksander Gubrynowicz, Kuperjanov Julius, [w:] Wojciech Roszkowski, Jan Kofman (red.), Słownik biograficzny Europy Środkowo-Wschodniej XX wieku, Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN, Oficyna Wydawnicza RYTM, 2004, s. 685, ISBN 978-83-7399-084-5.