Julius Alexander Elwanger

Julius Alexander Elwanger

Julius Alexander Elwanger (ur. w 1807[1], zm. 20 listopada 1878 w Berlinie) – pruski i niemiecki urzędnik, nadburmistrz Wrocławia od 1851 do 1863[2][3].

Ukończył gimnazjum we Wrocławiu, a następnie studia prawnicze, które odbywał na uczelniach w Berlinie i Heidelbergu w latach 1826–1829. W latach 1847–1850 zajmował różne stanowiska urzędnicze we Wrocławiu[1]. Urząd nadburmistrza sprawował od 24 września 1851 do 10 września 1863 r. Wspierał rozwój handlu i przemysłu we Wrocławiu. Za jego kadencji wprowadzona została nowa ordynacja miejska dla 6 prowincji pruskich (1853 r.), zwiększająca w mieście uprawnienia władz wykonawczych[3]. Doszło też do otwarcia linii kolejowej Wrocław – Poznań (1856 r.) i zbudowania dworca kolejowego Wrocław Główny. Przed rokiem 1855 przeprowadzono pierwszą nowoczesną triangulację miasta[3], a następnie doszło do wytyczenia i zabudowy obecnej ulicy Piłsudskiego jako jednej z głównych ulic miasta[4]. Zreformował magistrat wrocławski, pod koniec jego kadencji zaczęto budowę nowej siedziby władz miejskich. Po ustąpieniu z funkcji nadburmistrza w wyniku przegranych wyborów wyjechał do Kilonii, gdzie pracował m.in. jako wiceprezydent Rejencji[5][3], a od 1872 r. był tajnym nadradcą ministerstwa finansów w Berlinie[5][3]. Po wojnie francusko-pruskiej został przewodniczącym Zarządu Fundacji Inwalidów Rzeszy (Reichsinvalidenfondsverwaltung). W pruskim Landtagu był członkiem Izby Panów[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Holtz 2003 ↓, s. 565.
  2. Okólska 2007 ↓, s. 17.
  3. a b c d e f Encyklopedia 2000 ↓.
  4. Okólska 2007 ↓, s. 18-19.
  5. a b Okólska 2007 ↓, s. 19.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]