Julie Gayet

Julie Gayet
	; Julie Gayet (2018)
Imię i nazwisko	Julie Marie Nicole Gayet
Data i miejsce urodzenia	3 czerwca 1972 ; Suresnes
Zawód	aktorka
Współmałżonek	Santiago Amigorena (2003–2006, rozwód)
Lata aktywności	od 1992
	Multimedia w Wikimedia Commons

Julie Marie Nicole Gayet (ur. 3 czerwca 1972 w Suresnes) – francuska aktorka i producentka filmowa.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się 3 czerwca 1972 w Suresnes pod Paryżem. Jej ojciec, Brice Gayet, jest profesorem chirurgii przewodu pokarmowego, współtworzył Institut mutualiste Montsouris w Paryżu. W latach 1992–1993 był członkiem gabinetu ministra zdrowia Bernarda Kouchnera^[1]. Jej matka, Anne Gayet, jest antykwariuszem dzieł sztuki. Rodzice Julie konsekwentnie utrzymywali kontakty towarzyskie i przez dziesięciolecia wspierali francuskich socjalistów. Jej dziadek, Alain Gayet, brał udział w walkach o wyzwolenie Francji. Julie dorastała w 8. dzielnicy Paryża wraz z dwoma braćmi – Jean-Brice’m oraz Erwanem.

Julie Gayet uczyła się w prywatnej szkole katolickiej w Paryżu. Studiowała historię sztuki, psychologię i kinematografię na Uniwersytecie Nowej Sorbony, kształciła się też w dziedzinie tańca, gry aktorskiej i śpiewu w Londynie i Paryżu.

Jako aktorka zadebiutowała w epizodycznych rolach we francuskich serialach telewizyjnych, m.in. sitcomie „Premiers baisers''. W 1993 roku pojawiła się w filmie Krzysztofa Kieślowskiego pt. Trzy kolory. Niebieski. Zagrała później m.in. w głośnym filmie Sto i jedna noc. W 1997 roku otrzymała prestiżową nagrodę Romy Schneider za rolę Nathalie w filmie Sélect Hôtel. W ciągu następnych dziesięciu lat zagrała w wielu innych filmach. W 2014 została nominowana do Cezara w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa za rolę Valérie Dumontheil w filmie Quai d’Orsay. Oprócz pracy aktorki próbowała swoich sił jako producent i reżyser filmowy. Założyła firmy producenckie Rouge Internationale (2007), Amarante International (2012) oraz Cinémaphore (2013)^[1].

W latach 2003–2006 Julie była żoną argentyńskiego pisarza Santiago Amigoreny, jednak małżeństwo zakończyło się rozwodem. Ma z nim dwóch synów: Tadéo (ur. 25 maja 1999) i Ezéchiela (ur. 15 sierpnia 2000). W styczniu 2014 Amigorena opublikował powieść pt. „Des jours que j’ai pas oubliés”, w której powraca do historii tego związku^[1].

Gorąca zwolenniczka francuskiej Partii Socjalistycznej. W wyborach prezydenckich w 2007 publicznie popierała kandydaturę Ségolène Royal. W wyborach prezydenckich w 2012 roku udzieliła swojego poparcia kandydaturze François Hollande’a zarówno w prawyborach, jak i właściwych wyborach.

Na początku 2013 na łamach prasy pojawiły się plotki o jej związku prezydentem Francji François Hollandem, co skłoniło ją do skierowania do sądu powództwa dotyczącego naruszenia jej prywatności^[2]. 10 stycznia 2014 tabloid „Closer” zamieścił siedem stron relacji i zdjęć na temat potajemnych spotkań prezydenta i aktorki w mieszkaniu wynajmowanym przez przyjaciół Julie Gayet w pobliżu Pałacu Elizejskiego^[3]. Zdaniem gazety związek trwał już od 2 lat. Doniesienia „Closer” zostały szeroko skomentowane przez tak światowe, jak i francuskie media. Po kilkunastu dniach François Hollande oficjalnie ogłosił rozstanie ze swoją dotychczasową konkubiną Valérie Trierweiler^[4].

Zasiadała w jury sekcji „Un Certain Regard” na 62. MFF w Cannes (2009) oraz w jury sekcji „Cinéfondation” na 64. MFF w Cannes (2011).