Juliane Koepcke
Juliane Koepcke, po ślubie Juliane Diller (ur. 10 października 1954 w Limie[1]) – peruwiańsko-niemiecka biolog, prawnuczka niemiecko-polskiego chirurga Jana Mikulicza-Radeckiego, jedyna ocalała pasażerka samolotu należącego do peruwiańskich linii lotniczych Líneas Aéreas Nacionales S.A., który 24 grudnia 1971 rozpadł się na skutek uderzenia pioruna około 3 km nad ziemią. Samolot Lockheed L-188 Electra startował z Limy do Pucallpy[2].
Katastrofa lotu LANSA-508[edytuj | edytuj kod]
Juliane Koepcke, wówczas 17-letnia, wraz z matką (Marią Koepcke) znajdowała się na pokładzie samolotu, który został trafiony piorunem, a następnie rozpadł się na kawałki. Juliane została wyrzucona z fotelem, przypięta pasem bezpieczeństwa[2]. Doznała złamania obojczyka, urazu oka i zranienia ręki, w której to ranie zalęgły się po kilku dniach owady[2]. Po odzyskaniu przytomności zaczęła szukać pomocy, którą otrzymała po 10 dniach. W artykule dla CNN powiedziała, że odnalazła się dzięki informacjom od ojca, który tłumaczył jej jako dziecku, że należy podążać w dół za strumieniami, które w końcu wpłyną do większej rzeki. Po drodze odnalazła resztki samolotu i trzy kobiety, które nie przeżyły upadku, przytwierdzone nadal do foteli[2]. Po dotarciu do rzeki natrafiła na obozowisko drwali, którym po hiszpańsku wyjaśniła, co się stało. Opatrzyli jej rany i dali jedzenie, a następnego dnia[3] przetransportowali do najbliższego miasta[2].
Wystąpiła w filmie dokumentalnym pt. Skrzydła nadziei[4], a swoje przeżycia także opisała w książce Kiedy spadłam z nieba[5]. Po katastrofie była często odwiedzana przez dziennikarzy. Otrzymywała również setki listów; niektóre były zaadresowane po prostu Juliane, Peru, a jednak docierały do Koepcke. W 2009 przekazała w artykule dla CNN, że jej wspomnienia odżywają z każdą katastrofą lotniczą (artykuł ukazał się kilkanaście dni po katastrofie lotu Air France 447)[3]:
Po prostu mnie to przeraża. Mam jedynie nadzieję, że dla tych ludzi na pokładzie wszystko poszło szybko.
Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]
Koepcke po katastrofie przeprowadziła się do Niemiec. Podobnie jak rodzice, studiowała biologię na Uniwersytecie Chrystiana Albrechta w Kilonii, studia ukończyła w 1980[6]. Otrzymała doktorat na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium i wróciła do Peru celem prowadzenia badań teriologicznych; jej specjalizacją były nietoperze[6]. Opublikowała swoją pracę doktorską Ecological study of a bat colony in the tropical rain forest of Peru, w 1987[7].
Juliane Koepcke w 1989 poślubiła Ericha Dillera, specjalistę od pasożytniczych os[8], i zmieniła nazwisko na Juliane Diller. Podjęła pracę w Zoologische Staatssammlung w Monachium[2]. Jej autobiografia, Als ich vom Himmel fiel (Kiedy spadłam z nieba), ukazała się 10 marca 2011 nakładem Piper Verlag[9]; w 2011 otrzymała za nią międzynarodową nagrodę literacką „Corine”[10].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ She fell 10,000 ft to earth strapped to a seat and lived. [dostęp 2016-05-07].
- ↑ a b c d e f Frederik Pleitgen: Survivor still haunted by 1971 air crash. CNN, 2 czerwca 2009. [dostęp 2016-06-18].
- ↑ a b Juliane Koepcke: How I survived a plane crash. BBC, 24 marca 2012. [dostęp 2016-06-18].
- ↑ Skrzydła nadziei. [dostęp 2016-05-05].
- ↑ Kiedy spadłam z nieba. [dostęp 2016-06-18].
- ↑ a b Obituaries. Hans-Wilhelm Koepcke, 1914–2000. „Ornitologia Neotropical”. 13, s. 215–217, 2002.
- ↑ Juliane Koepcke: Ökologische Studien an einer Fledermaus-Artengemeinschaft im tropischen Regenwald von Peru. 1987.
- ↑ Sole survivor: the woman who fell to earth. The Telegraph, 22 marca 2012. [dostęp 2016-06-18].
- ↑ Juliane Diller & Beate Rygiert: Als ich vom Himmel fiel: Wie mir der Dschungel mein Leben zurückgab. Malik, 2011. ISBN 978-3-89029-389-9.
- ↑ Corine Internationaler Buchpreis. National Exchange Association of Bavaria, 2013. [dostęp 2016-06-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 października 2013)].