Julian Wilkans

Julian Wilkans
Ilustracja
Ks. Julian Wilkans, 1936 r.
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

18 grudnia 1886
Oćwieka

Data i miejsce śmierci

5 grudnia 1942
Dachau

Dziekan Okręgu Korpusu Nr VII
Okres sprawowania

1921–1939

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

30 stycznia 1910

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Ks. Julian Wilkans dokonuje poświęcenia mostu w Biedrusku 4 października 1931

Julian Wilkans (ur. 18 grudnia 1886 w Oćwiece, zm. 5 grudnia 1942 w Dachau) – polski duchowny rzymskokatolicki, dziekan Wojska Polskiego, tajny szambelan papieski[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1906 zdał egzamin dojrzałości w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu[2]. 30 stycznia 1910 otrzymał sakrament święceń zostając duchownym rzymskokatolickim. Był wikariuszem od 15 lutego 1910 do 30 września 1911 w parafii pw. Świętej Trójcy w Gnieźnie i od 1 października 1911 w Inowrocławiu. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do armii Cesarstwa Niemieckiego i służył jako kapelan wojskowy w Inowrocławiu od 2 sierpnia do 10 listopada 1918. Był członkiem zwyczajnym Towarzystwa Muzealnego w Poznaniu[3]. W Inowrocławiu działał w ramach Tajnego Międzypartyjnego Komitetu Obywatelskiego, który u kresu wojny połączył się z Radą Żołnierską tworząc Radę Żołniersko-Robotniczo-Obywatelską[4].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w okresie II Rzeczypospolitej posługiwał w parafii św. Wojciecha w Poznaniu. Był proboszczem parafii św. Marcina w Jarząbkowie[5].

W Wojsku Polskim służył na stanowisku dziekana, a później szefa duszpasterstwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu od października 1921 do września 1939[1][6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu dziekana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 8. lokatą w duchowieństwie wojskowym wyznania rzymsko-katolickiego[7][8].

Pełnił funkcję skarbnika Towarzystwa dla Badań Historii Powstania Wielkopolskiego[9].

Podczas II wojny światowej w czasie okupacji niemieckiej opiekował się parafią św. Jakuba Apostoła w Niechanowie po aresztowaniu ks. dziekana Jana Szlachty[10]. 6 października 1941 Julian Wilkans został aresztowany przez Niemców i 30 października 1941 przewieziony do obozu koncentracyjnego Dachau. Tam stracił życie 5 grudnia 1942.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Wykaz duchowieństwa 1930 ↓, s. 24.
  2. Wiadomości miejscowe i prowinyonalne. „Postęp”, s. 2, Nr 51 z 4 marca 1906. 
  3. Spis członków Towarzystwa Muzealnego (według stanu z dnia 31 grudnia 1916). „Zapiski Muzealne”, s. 4, Zeszyt 1 z 1916. Wydawnictwo Towarzystwa Muzealnego w Poznaniu. 
  4. Powstanie Wielkopolskie w Inowrocławiu 1918–1919. inowroclawfakty.pl. [dostęp 2015-03-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 kwietnia 2015)].
  5. Relikwie męczennika w Jarząbkowie. archidiecezja.pl. [dostęp 2015-03-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 kwietnia 2015)].
  6. a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 405.
  7. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 405.
  8. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 405, w marcu 1939 zajmował 2. lokatę.
  9. Publiczne pranie wśród sanatorów poznańskich. „Orędownik”, s. 4, Nr 223 z 28 września 1935. 
  10. Julian Wilkans. niechanowo.pl. [dostęp 2015-03-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 kwietnia 2015)].
  11. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1937, s. 34.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 30 kwietnia 1921, s. 871.
  14. M.P. z 1926 r. nr 23, poz. 61.
  15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926, s. 69.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]