Julian Piasecki
 mjr Julian Piasecki (1933) | |
 major dyplomowany saperów | |
| Data i miejsce urodzenia | 13 lutego 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 3 sierpnia 1944 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
         | |
Julian Marian Piasecki, ps. „Marulski”[1], „Bogusław”, „Wiktor” (ur. 13 lutego 1896 w Stanisławowie, zm. 3 sierpnia 1944 w Warszawie) – major dyplomowany saperów Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, I wiceminister komunikacji, inżynier.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Stanisławowie, w ówczesnym powiecie nowomińskim guberni warszawskiej, w rodzinie Tomasza i Anny z Piątkowskich. Był bratem Józefa Mariana (1894–1944) i Mariana Brunona (1904–1980)[2].
Ukończył w 1913 roku Gimnazjum Filologiczne Wojciecha Górskiego w Warszawie. W ostatnich latach nauki był czynny w Wolnej Szkole Wojskowej, a potem w „Strzelcu”[2].
Od sierpnia 1915 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej (Okręg Ib Warszawa). We wrześniu 1917 został mianowany na stopień podchorążego POW. Równocześnie w latach 1915–1918 studiował na Politechnice Warszawskiej[2].
Od 3 stycznia do 21 marca 1919 był uczniem klasy „L” w Szkole Podchorążych w Warszawie[3]. Po zakończeniu wojny z bolszewikami pełnił służbę w 74 pułku piechoty w Lublińcu. 2 maja 1922 roku zweryfikowany został w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1529. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W latach 1923–1924 był odkomenderowany Politechnikę Warszawską celem ukończenia studiów. W 1924 roku był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Inżynierii, pozostając oficerem nadetatowym 7 pułku saperów wielkopolskich w Poznaniu. 1 grudnia 1924 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 17. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Z dniem 1 listopada 1925 roku rozpoczął naukę na Kursie Normalnym Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 28 października 1927 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, na stanowisko asystenta. Obowiązki wykładowcy łączył z funkcją starszego asystenta w Katedrze Dróg Żelaznych na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[4] (w marcu 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie, zajmował 2. lokatę w korpusie oficerów saperów, grupa liniowa[5]). W listopadzie 1932 został przeniesiony do 36 pułku piechoty w Warszawie na stanowisko dowódcy batalionu[6]. 22 listopada 1933 roku przeniesiony został w stan nieczynny na okres 12 miesięcy[7][8]. W stanie nieczynnym pozostawał do 1939 roku[5].
Od 1933 roku pełnił funkcję pierwszego wiceministra komunikacji. 20 października 1934 roku dokonał otwarcia mostu im. Ignacego Mościckiego w Puławach[9]. Był członkiem Rady Naczelnej Obozu Zjednoczenia Narodowego i prezesem Automobilklubu Polskiego. Szef Biura Studiów i Planowania OZN w 1939 roku[10].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku obowiązki pierwszego wiceministra komunikacji łączył z funkcją szefa II Eszelonu Szefostwa Komunikacji Naczelnego Wodza.
Podczas okupacji niemieckiej w Obozie Polski Walczącej. 2 sierpnia 1944 roku został ciężko ranny podczas walk powstańczych. Zmarł następnego dnia w Szpitalu Maltańskim. Pochowany w zbiorowej mogile przy szpitalu. Jego zwłoki nie zostały później odnalezione[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4966 – 1921[11]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za wybitne zasługi dla kolejnictwa polskiego”[12]
- Krzyż Niepodległości – 12 marca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[13][1][14]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie (po raz pierwszy w 1921[15])[16]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 16 marca 1928 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”[17]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka za Rany i Kontuzje
- łotewski Medal Pamiątkowy 1918–1928 – 12 grudnia 1929[18]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-10]..
- ↑ a b c d Kubiatowski 1980 ↓, s. 780-782.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 439.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 330.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 243.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 424.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 20.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 263, 22 listopada 1934 roku czas pozostawania w stanie nieczynnym został mu przedłużony o kolejny rok.
- ↑ Chwaściński 1997 ↓, s. 164
- ↑ Rocznik Polityczny i Gospodarczy 1939, Warszawa 1939, s. 73.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 27 grudnia 1921 roku, s. 1722.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-10]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 75.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-10]..
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 12 grudnia 1929, s. 365.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Piotr Stawecki, O dominacji wojskowych w państwowym aparacie cywilnym w Polsce w latach 1926–1939, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (35), Warszawa 1965.
- Jerzy Kubiatowski: Julian Marian Piasecki. W: Polski Słownik Biograficzny. T. XXV. Polska Akademia Nauk, 1980.
- Bolesław Chwaściński: Mosty na Wiśle i ich budowniczowie. Warszawa: Fundacja Rozwoju Nauki w Zakresie Inżynierii Lądowej im. A. i Z. Wasiutyńskich, 1997, s. 413. ISBN 83-905390-2-0.
- Przygotowania komunikacji wojskowej do wojny w 1939 r. Relacja gen. bryg. Aleksandra Szychowskiego (wstęp i opracowanie, Witold Rawski i Zbigniew Wojciechowski), Przegląd Historyczno-Wojskowy nr 4 (209) z 2005 r., s. 167–189.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Publikacje Juliana Piaseckiego w bibliotece Polona