Julian Edmund Miller
 podpułkownik kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 16 listopada 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 17 października 1982 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | prawdopodobnie od ok. 1914 do ok. 1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | szef wydziału |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     | |
Julian Edmund Miller (ur. 16 listopada 1892 w Kijowie, zm. 17 października 1982 w Edynburgu) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Przez matkę bliski kuzyn słynnego szwoleżera – generała Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 382. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[1]. Do 1930 roku służył w oddziale macierzystym, 14 pułku Ułanów Jazłowieckich[2]. Głośny w dwudziestoleciu międzywojennym był jego pojedynek o cześć swojej pięknej żony.
27 stycznia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 26. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[3]. We wrześniu tego roku został przeniesiony z 14 puł do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko dowódcy Dywizjonu Szkolnego Podchorążych Rezerwy Kawalerii[4][5]. W grudniu 1932 roku został przeniesiony do Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko szefa wydziału[6]. W 1934 roku opisał na łamach Przeglądu Kawaleryjskiego Konne Mistrzostwa Wojska Polskiego w Hrubieszowie[7]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[8].
Od 15 września 1939 roku na emigracji w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie we Francji, a później w Wielkiej Brytanii. 6 grudnia 1939 roku uczestniczył w spotkaniu w Paryżu reaktywującym barwy 14 pułku Ułanów Jazłowieckich. Awansował na podpułkownika w Sztabie Naczelnego Wodza. Niechlubnie wsławił się donosami na kolegów i kierowaniem ich do obozu karnego dla polskich żołnierzy na Wyspie Wężów w Szkocji.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[9]
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)[10]
- Medal Niepodległości (20 lipca 1932)[11]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[12][13]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[9]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 165.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 303, 346.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 25.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 298.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 145, 812.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 421.
- ↑ Relacja z Konnych Mistrzostw Wojska Polskiego w 1934 roku [dostęp z dnia: 2015-06-22]
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 128.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 303.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 145.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.