Joe Lauzon
 Lauzon w 2008 | |
| Pełne imię i nazwisko | Joseph Edward Lauzon Jr. |
|---|---|
| Pseudonim | J-Lau |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost | 178 cm |
| Masa ciała | 70 kg |
| Styl walki | |
| Debiut | 2004 |
| Kategoria wagowa | |
| Klub | Lauzon MMA |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk | 43 |
| Zwycięstwa | 28 |
| Przez nokauty | 9 |
| Przez poddania | 17 |
| Przez decyzje | 2 |
| Porażki | 15 |
| |
| Strona internetowa | |
Joseph Edward Lauzon Jr. (ur. 22 maja 1984 w Brockton) – amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA). Od 2006 związany z Ultimate Fighting Championship.
Aktualnie jest wraz z Nathanen Diazem współrekordzistą w ilości otrzymanych bonusów finansowych w organizacji UFC (15)[1].
Kariera MMA[edytuj | edytuj kod]
Wczesna kariera[edytuj | edytuj kod]
W MMA zadebiutował 21 lutego 2004 pokonując Davida Gilreina[1]. W październiku tego samego roku poddał Mike'a Browna, zdobywając pas USKBA w wadze superpółśredniej[2]. 1 kwietnia 2006 wygrał turniej World Fighting League, pokonując jednego wieczoru trzech rywali.
UFC[edytuj | edytuj kod]
Po tym sukcesie dostał angaż w Ultimate Fighting Championship, debiutując 23 września 2006 (UFC 63) w starciu z byłym mistrzem UFC wagi lekkiej, Jensem Pulverem, którego sensacyjnie znokautował w 48 sekundzie pojedynku. Mimo iż był pod kontraktem z UFC, wziął udział w 5. edycji The Ultimate Fighter, dochodząc do półfinału[1].
W latach 2007-2010 uzyskał bilans 5 zwycięstw (m.in. nad Jeremym Stephensem[1] czy Gabem Ruedigerem)[1] i 3 porażek (m.in. z Kennym Florianem)[1]. Większość pojedynków z jego udziałem była nagradzana bonusami finansowymi w ramach walk i poddań wieczoru[1]. Po dwóch efektownych zwycięstwach w 2011 nad Curtem Warburtonem i Melvinem Guillardem, stoczył w lutym 2012 walkę z byłym mistrzem World Extreme Cagefighting Anthonym Pettisem[3], ostatecznie przegrywając z nim przez nokaut po wysokim kopnięciu w głowę[1].
4 sierpnia 2012 poddał Jamiego Varnera duszeniem trójkątnym nogami w 3. rundzie pojedynku[1]. Za tę wygraną otrzymał podwójny bonus – za poddanie i walkę wieczoru[1]. Poza tym starcie z Varnerem zostało wyróżnione nagrodą za walkę roku 2012, podczas World MMA Awards. W latach 2012-2016, zanotował bilans 4-5 (wygrane m.in. nad Takanori Gomim i Diego Sanchezem oraz porażka m.in. z Alem Iaquintą[1].
15 stycznia 2017 pokonał niejednogłośnie na punkty Polaka Marcina Helda[4].
Osiągnięcia[5][edytuj | edytuj kod]
Mieszane sztuki walki[edytuj | edytuj kod]
- 2004: mistrz Stanów Zjednoczonych USKBA w wadze superpółśredniej
- 2005: mistrz Mass Destruction w wadze lekkiej
- 2006: zwycięzca WFL Grand Prix
- 2007: The Ultimate Fighter 5 – półfinalista programu w wadze lekkiej
- 2012: World MMA Awards – Walka Roku przeciwko Jamiemu Varnerowi
- 15-krotny zdobywca nagród bonusowych w UFC (6 poddań, 7 walk, 1 występ i 1 nokaut wieczoru)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k Statystyki i rekord MMA na tapology.com. tapology.com. [dostęp 2017-11-12]. (ang.).
- ↑ Combat Zone Results. fcfighter.com, 02.10.2004. (ang.).
- ↑ Anthony Pettis vs. Joe Lauzon official for UFC 144 in Japan. mmajunkie.com, 16.11.2011. (ang.).
- ↑ W. Mrozowski: Joe Lauzon pokonał Marcina Helda po kontrowersyjnej decyzji sędziów na UFC Fight Night 103. mmanews.p, 16.01.2017. (pol.).
- ↑ Profil Joe Lauzona na UFC.com. ufc.com. (ang.).