Jerzy Wieniawa-Długoszowski
 | |
 major pilot | |
| Data i miejsce urodzenia | 19 grudnia 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 11 maja 1931 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      | |
.png){kind=small}
.svg){kind=small}
.JPG)
Jerzy Józef Wieniawa-Długoszowski (ur. 19 grudnia 1898 w Częstochowie[1], zm. 11 maja 1931 w Grudziądzu[2]) – major pilot Wojska Polskiego II RP, uczestnik I wojny światowej oraz wojny polsko-bolszewickiej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wywodził się z rodziny o patriotycznych tradycjach. Potomek powstańców listopadowych i styczniowych. Kuzyn Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego[3]. Jako nastolatek wziął udział w I wojnie światowej. Walczył w szeregach 1 pułku ułanów Legionów Polskich pułkownika Władysława Beliny-Prażmowskiego. Wraz z 1 pułkiem dotarł na Wołyń. W 1917 internowany w obozie w Szczypiornie. Wolność odzyskał w 1918. Jako podporucznik pilot walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
W 1920 awansował do stopnia kapitana i podjął pracę w Szefostwie Lotnictwa. Następnie sprawował funkcję instruktora w Bydgoskiej Szkole Pilotów. Od 1922 w 1 pułku lotniczym. Rok później był dowódcą 122. eskadry myśliwskiej. W 1925 mianowany dowódcą 121. eskadry myśliwskiej. 1 września 1928 objął dowództwo III dywizjonu myśliwskiego 1 pułku lotniczego. 18 lutego 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 2. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych[4].
Zginął 11 maja 1931 pod Grudziądzem[5] podczas lotu ćwiczebnego samolotem typu Blériot-SPAD S.51C1. W pobliżu wsi Michale nastąpiła awaria silnika jego samolotu, a maszyna zderzyła się z linią wysokiego napięcia i wpadła do stawu[6]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 15A-3-12)[7].
Mąż Hanny z Zielińskich, ojciec Andrzeja i Marka Długoszowskich.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 8089 (27 lipca 1922)[8]
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[9]
- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[10]
- Polowa Odznaka Pilota nr 35 (11 listopada 1928)[11]
- Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)
- rumuńska Odznaka Pilota (1929)[12]
- łotewska Odznaka Lotnicza (pośmiertnie, 11 listopada 1931)[13]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Księga Pamiątkowa 1933 ↓, s. 368.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 267.
- ↑ Wachowicz 2005 ↓, s. 10.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 20 lutego 1930 roku, s. 66.
- ↑ Gazeta Gdańska, 1931.05.14 nr 109, s. 7 [dostęp 2020-01-29].
- ↑ Popiel 2014 ↓, s. 177.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 27 października 1922 roku, s. 807.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 436 „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918–1920”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 12 grudnia 1929 roku, s. 368.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931 roku, s. 386.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Marian Romeyko (red.). Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, 1933.
- Barbara Wachowicz: Wierna rzeka harcerstwa. Tom IV. To "Zośki" wiara! Gawęda o Harcerskim Batalionie Armii Krajowej "Zośka". Część 2. Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2005, s. 9–12, 16–17. ISBN 83-7399-030-5.
- Adam Popiel: Wypadki śmiertelne w lotnictwie polskim 1918–1939. Chmielów: PANDORA, 2014. ISBN 978-83-61674-02-3. OCLC 1063590563.