Jerzy Starnawski
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia literatury polskiej | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Polska Akademia Umiejętności | |
| Status | członek korespondent |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. | 1950-1992 |
| Odznaczenia | |
   | |
Jerzy Starnawski (ur. 27 lutego 1922 w Guzówce, zm. 9 listopada 2012 w Łodzi[2]) – historyk literatury, absolwent polonistyki KUL, profesor Uniwersytetu Łódzkiego, członek Polskiej Akademii Umiejętności.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Lublinie, gdzie zdał maturę w 1939 r. W kampanii wrześniowej 1939 r. brał udział w obronie Grodna jako podchorąży rezerwy 19. dywizji piechoty. Internowany na Litwie zbiegł z obozu i przez rok mieszkał w Wilnie. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej zatrzymany przez Niemców podczas próby przedostania się do Lublina, więziony w obozach Wietzendorf, Zeven i Sandbostel w bardzo trudnych warunkach. W 1943 r. dołączył do polskich jeńców i w kwietniu 1944 r. wrócił do Lublina. Pod koniec okupacji brał udział w tajnym nauczaniu i był redaktorem pisma „W Ogniu Walki” (potem zmieniło tytuł na „Jestem Polakiem”)[3].
Po wyzwoleniu podjął studia polonistyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w grudniu 1949 r. obronił rozprawę doktorską Słowacki – epistolograf. W latach 1950–1964 był zatrudniony na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1964 r. przeniósł się na Uniwersytet Łódzki, gdzie w 1974 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego i zwyczajnego w 1981. Kierował Katedrą Literatury Staropolskiej i Nauk Pomocniczych. Pracował tam aż do przejścia na emeryturę w 1992 roku[4]. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymał także Medal Komisji Edukacji Narodowej[5].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Syn Tadeusza (1881-1942) i Marii z domu Kuczyńskiej, katolickiej działaczki społecznej (1897-1990)[6], jako jeden z trzech braci. Od 1951 r. żonaty z Teresą Starnawską (1928-2018), z domu Jaruzelską, polonistką, siostrą Wojciecha Jaruzelskiego[7]. Jego córką jest historyczka, mediewistka, Maria Starnawska[8].
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Średniowiecze (Warszawa 1975 z serii Biblioteka Polonistyki)
- Andrzej Frycz Modrzewski: żywot, dzieło, sława
- Z dziejów renesansu w Polsce. Studia i szkice
- Pisarze jezuiccy w Polsce (wiek XVI-XIX). Studia i materiały
- Reymont i inni
- Z dziejów polskiej nauki o literaturze dwanaście rozpraw
- Dzieje wiedzy o literaturze polskiej
- Od zarania dziejów literatury polskiej po wiek XX
- Odrodzenie : czasy, ludzie, książki
- Średniowieczna poezja religijna
- Sylwetki wileńskich historyków literatury
- Słownik badaczy literatury polskiej, tomy I-X
- Warsztat bibliograficzny historyka literatury polskiej
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Prof. zw. dr Jerzy Starnawski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2010-05-28].[martwy link]
- ↑ Zmarł Profesor Jerzy Starnawski. kul.pl, 2012-11-13. [dostęp 2012-11-13]. (pol.).
- ↑ Julian Maślanka. Jerzy Starnawski (27 II 1922–9 XI 2012). „Ruch Literacki”. LIV, s. 239-240, 2013. ISSN 0035-9602. [dostęp 2023-05-12].
- ↑ Jerzy Starnawski – sylwetka
- ↑ Maria Wichowa "Profesor Jerzy Starnawski – mój Mistrz"
- ↑ Edward Walawender "Maria Starnawska (1897-1990)" [w:] Polski Słownik Biograficzny tom XLII wyd. 2003-2004 s.326
- ↑ Monika Jaruzelska, Rodzina, Warszawa: Czerwone i Czarne, 2014, ISBN 978-83-7700-146-2.
- ↑ Ewa Hadrian, Profesor Jerzy Starnawski (1922-2012) – historyk i badacz literatury polskiej, neolatynista, bibliograf, pedagog, edytor, erudyta, [w:] Grzegorz Figiel (red.), Bibliotekarz Lubelski Rocznik LV, s. 19-26, 2012, ISSN 0137-9895.