Jerzy Smorawiński

Jerzy Smorawiński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 marca 1942
Poznań

Senator IV i V kadencji Senatu RP
Okres

od 1997
do 2005

Przynależność polityczna

Polskie Stronnictwo Ludowe

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Jerzy Kazimierz Smorawiński (ur. 28 marca 1942 w Poznaniu) – polski specjalista medycyny sportowej, działacz sportowy, profesor nauk medycznych, w latach 1996–2002 i 2008–2016 rektor Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu, senator IV i V kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Arkadiusza. W 1965 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Poznaniu, w latach 1971–1975 uzyskiwał kolejno I i II stopień specjalizacji w zakresie chorób wewnętrznych oraz II stopień specjalizacji z medycyny sportowej. Uczestniczył w stażach zawodowych w Jordan Hill College w Glasgow (1978) i w Instytucie Medycyny Sportowej w Kolonii (1982, 1984). W latach 1975–1999 kierował Wojewódzką Przychodnią Sportowo-Lekarską w Poznaniu. W 1980 obronił doktorat w zakresie nauk medycznych, cztery lata później rozpoczął pracę w poznańskiej Akademii Wychowania Fizycznego jako adiunkt. W 1985 objął kierownictwo Zakładu Medycyny Sportowej; w 1991 uzyskał stopień doktora habilitowanego, w 1992 został mianowany profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Katedry Medycyny Sportowej. W 2001 otrzymał tytuł profesora nauk medycznych. W latach 1996–2002 pełnił funkcję rektora AWF, przewodniczył zarazem Kolegium Rektorów Miasta Poznania. W 2008 ponownie objął stanowisko rektora poznańskiej AWF, które zajmował do 2016[1].

W latach 1974–2000 był lekarzem kadry narodowej Polski w hokeju na trawie. Od 1976 był członkiem zarządu, następnie wiceprezesem, a w latach 1991–2001 prezesem Polskiego Związku Hokeja na Trawie. Wchodził także w skład władz i komisji Międzynarodowej Federacji Hokeja na Trawie oraz Europejskiej Federacji Hokeja na Trawie. Przez dwie kadencje pełnił funkcję przewodniczącego Polskiego Towarzystwa Medycyny Sportowej, wchodzi w skład rady naukowej Instytutu Sportu w Warszawie. W 2001 został konsultantem krajowym w dziedzinie medycyny sportowej. Przewodniczył także Radzie do spraw Kultury Fizycznej przy prezydencie RP (1993–1995).

Zaangażował się w działalność instytucji zajmujących się problemem dopingu w sporcie. W latach 1991–2005 był stałym przedstawicielem Polski w Grupie Monitorującej Konwencję Antydopingową Rady Europy, działał w grupach roboczych do spraw procedur i edukacji. Od 1989 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie. Po upływie kadencji nie został powołany w skład komisji na następną kadencję przez ministra Tomasza Lipca, w stosunku do którego w 1993 w czasach jego kariery sportowej komisja kierowana przez Jerzego Smorawińskiego wydała opinię o naruszeniu przepisów antydopingowych, za co Tomasz Lipiec został ukarany przez Komisję Dyscyplinarną Polskiego Związku Lekkiej Atletyki czteroletnim zawieszeniem w prawach zawodnika[2].

W latach 1997–2005 zasiadał w Senacie jako bezpartyjny kandydat wybierany z rekomendacji Polskiego Stronnictwa Ludowego. W 1997 został wybrany w województwie poznańskim, w 2001 w okręgu poznańskim. Brał udział w pracach Komisji Nauki, Edukacji i Sportu oraz Komisji Spraw Unii Europejskiej, był równie przez dwie kadencje członkiem delegacji polskiej do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, wiceprzewodniczącym Grupy Chrześcijańskich Demokratów i wiceprzewodniczącym Komisji Kultury, Edukacji i Sportu. Od maja do lipca 2004 był europosłem V kadencji w ramach delegacji krajowej[3]. W 2005, 2007 i 2011 bez powodzenia kandydował w wyborach parlamentarnych (odpowiednio: z własnego komitetu do Senatu, jako lider poznańskiej listy PSL do Sejmu oraz z ramienia PSL do Senatu).

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Został odznaczony Krzyżem Oficerskim (2011)[4] oraz Krzyżem Kawalerskim (1997)[5] Orderu Odrodzenia Polski.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty (żona Alicja), ma córkę Katarzynę.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]