Jerzy Podiebradowicz
 Herb księstwa ziębickiego | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | zm. 10 listopada 1502 |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Rodzeństwo | |
| Dzieci | |
Jerzy Podiebradowicz, czeski: Jiří z Minstrberka lub Jiří z Poděbrad, niem.: Georg I. von Münsterberg-Oels lub Georg I. von Podiebrad (ur. 2 października w 1470 r. na zamku Litice, zm. 10 listopada 1502 r. w Oleśnicy) – hrabia kłodzki w latach 1498–1501, książę ziębicki i oleśnicki od 1498 roku z dynastii Podiebradów.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Rodzina i pochodzenie[edytuj | edytuj kod]
Jerzy urodził się w 1470 roku na zamku Litice, jako drugi syn Henryka Starszego z Podiebradów i jego żony Urszuli Brandenburskiej, córki elektora Brandenburgii, Albrechta III Achillesa. 7 stycznia 1488 roku w Głogowie podobnie jak jego starszy brat, Albrecht, poślubił jedną z córek Jana II Szalonego, księcia żagańskiego, Jadwigę (1477–1524), z którą nie doczekał się potomstwa[1].
Panowanie[edytuj | edytuj kod]
Po śmierci swojego ojca w 1498 roku razem z braćmi Albrechtem i Karolem, objął władzę w księstwach: ziębickim, oleśnickim oraz hrabstwie kłodzkim. Przy czym każdy z nich urzędował w innej części tego władztwa – Albrecht w Kłodzku, Karol w Ziębicach (do czasu wybudowania nowego zamku w Ząbkowicach Śląskich), a Jerzy w Oleśnicy. W tym samym roku sprowadzili oni do Lądka-Zdroju, Conrada von Bergka z Wiednia, który dokonał naukowych badań miejscowej wody i uznał ją za leczniczą. W efekcie tego bracia założyli w tej miejscowości pierwszy zakład kąpielowy Jerzy, nazwany tak na jego cześć[2]. W tym samym czasie razem z braćmi wspierał swojego teścia w łupieniu klasztoru w Lubiążu. W 1499 roku Jerzy nadał Oleśnicy, a następnie Bierutowowi przywilej warzenia i sprzedaży piwa po wsiach[3].
5 maja 1501 roku ze względu na kłopoty finansowe, po porozumieniu się z braćmi za 60 tysięcy talarów[4] sprzedał hrabstwo kłodzkie swojemu przyszłemu szwagrowi, Ulrykowi von Hardeckowi, zachowując jednocześnie dożywotnio tytuł hrabiego kłodzkiego dla siebie i wszystkich swoich potomków w męskiej linii[5]. W tym samym roku Jerzy razem z braćmi zapisali w dożywocie Wołów wraz z ziemiami, swojemu teściowi Janowi II, który utracił w 1488 roku księstwo głogowskie[3].
Jerzy zmarł w 1502 roku w Oleśnicy, a jego następcami zostali jego bracia i dotychczasowi współrządcy, Albrecht i Karol[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Informacje w genealogii Podiebradów [on-line] [dostęp: 10.11.2011]
- ↑ A. i A. Galasowie, Dzieje Śląska w datach, Rzeka, Wrocław 2001, s. 93.
- ↑ a b M. Nienałtowski, Oleśnica Podiebradów [online] [dostęp:10.11.2011]
- ↑ Według innej wersji za 70 tysięcy guldenów reńskich; patrz: K. Bartkiewicz, Dzieje Ziemi Kłodzkiej w wiekach średnich, Wrocław 1977, s. 168.
- ↑ A. Herzig, M. Ruchniewicz, Dzieje Ziemi Kłodzkiej, Hamburg-Wrocław 2006, s. 61.
- ↑ S. Głogowski, Genealogia Podiebradów, Gliwice 1997.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
- Georg von Münsterberg, (w:) "Neue Deutsche Biographie" (NDB), t. 10, Duncker & Humblot, Berlin 1974, s. 487. (niem.) (informacje o księciu w artykule: "Johann II., Herzog von Glogau und Sagan")
- Genealogia Podiebradowiczów
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- S. Głogowski, Genealogia Podiebradów, Muzeum w Gliwicach, Gliwice 1997.
- A. Herzig, M. Ruchniewicz, Dzieje Ziemi Kłodzkiej, DOBU Verlag/Oficyna Wydawnicza "Atut", Hamburg-Wrocław 2006.
- K. Bartkiewicz, Dzieje Ziemi Kłodzkiej w wiekach średnich, Ossolineum, Wrocław 1977.
- Kłodzko. Dzieje miasta, pod red. R. Gładkiewicza, Muzeum Ziemi Kłodzkiej, Wrocław 1998.