Jerzy Osiński (dziennikarz)
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 15 lutego 1906 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1 października 1982 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | redaktor, dziennikarz, baloniarz |
| Narodowość | polska |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
 | |
Jerzy Osiński (ur. 15 lutego 1906 w Warszawie, zm. 1 października 1982 tamże) – polski pilot balonowy, publicysta, dziennikarz, redaktor naczelny lotniczych czasopism, „Młody Lotnik” i „Skrzydlata Polska”.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Już jako uczeń gimnazjum zainteresował się lotnictwem. Należał do Polskiego Lotniczego Związku Młodzieży, w którym zdobywał wiedzę lotniczą. W 1924 r. zdał maturę i studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Będąc studentem rozpoczął wydawanie czasopisma „Młody Lotnik", miesięcznika o tematyce lotniczej, w którym pełnił funkcję redaktora naczelnego i dziennikarza. W tym czasie czasopismo zyskało dużą popularność i przyczyniło się do rozwoju i popularyzacji sportu lotniczego w Polsce. Osiński był autorem hasła: „Akademicy na lotnisko”[1], pod tym hasłem powstały w Polsce akademickie aerokluby: w Krakowie, Lwowie, Poznaniu, Wilnie i Gdańsku liczące 339 członków[2]. W 1927 r. był współorganizatorem pierwszego w Polsce Aeroklubu Akademickiego Warszawskiego, którego został wybrany prezesem i pełnił tę funkcję do 17 listopada 1929 roku[3]. „Młody Lotnik” w 1930 r. przekształcił się w miesięcznik sportu lotniczego „Skrzydlata Polska” którego redaktorem naczelnym został Osiński i pełnił tę funkcję do 1939 r. Po wybuchu II wojny światowej w Turcji objął stanowisko sekretarza generalnego wytwórni samolotów zorganizowanej przez Polaków.
Sport lotniczy[edytuj | edytuj kod]
Osiński startował w zawodach lotniczych reprezentując Aeroklub Warszawski jako nawigator samolotowy brał udział po raz pierwszy w Lubelsko-Podlaskich Zawodach Lotniczych w 1931 r. z pilotem B. Skórzewskim na samolocie De Havilland DH.60 Moth (4 miejsce)[4], w 1933, ponownie z pilotem Robertem Hirszbrandtem, na samolocie PZL-19 zajął 4 miejsce, w 1934 W Locie Północno-Wschodniej Polski zdobył I miejsce z pilotem Stefanem Iwanowskim na samolocie RWD-5[5]. Ukończył kurs pilota balonowego, cywilną licencję otrzymał w 1936 r. W następnym roku wziął udział w IX Krajowych Zawodach Balonów Wolnych o Puchar im. płk. Aleksandra Wańkowicza, gdzie startował na balonie Syrena z Franciszkiem Janikiem (5 miejsce). W 1938 r. pilot balonu Jerzy Osiński i pomocnik pilota Walery Nowacki na balonie „Wisła” Aeroklubu Warszawskiego startuje w I Zawodach Balonowych Juniorów organizowanych przez Akademicki Aeroklub Warszawski. Pokonując 300 km w czasie 15 godz 25 min zdobył I miejsce[6].
Okres powojenny[edytuj | edytuj kod]
Po zakończeniu wojny wrócił do kraju, udzielał się w Aeroklubie Warszawskim. W 1946 r. w Warszawie na lotnisku mokotowskim odbyły się, pierwsze w Polsce po zakończeniu II wojny światowej, zawody modeli latających zorganizowane przez Jerzego Osińskiego. W tych zawodach uczestniczyło 100 modelarzy i 200 modeli[7]. Podczas tworzenia Ligi Lotniczej w 1946 roku był przewodniczącym Komisji Sportowej w komitecie organizacyjnym, w którym znajdowali się reprezentanci organizacji społecznych, zawodowych i młodzieżowych działających w kraju[8]. W 1947 na XVI Walnym Zgromadzeniu członków Aeroklubu Warszawskiego po raz drugi został wybrany prezesem i pozostał nim do 17 stycznia 1955. Jako wykładowca pracował na Wyższej Szkole Inżynierskiej w Szczecinie[potrzebny przypis]. W 1952 opracował podręcznik „Transport Lotniczy” wydany przez Wydawnictwa Komunikacyjne. W tym samym roku otrzymał pracę w Departamencie Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Komunikacji na stanowisku kierownika planowania, następnie objął stanowisko kierownika działu ekonomicznego w Krajowym Związku Transportu. W 1956 r. został wybrany prezesem Klubu Seniorów Lotnictwa[9]. Międzynarodowa Federacja Lotnicza w 1977 roku wyróżniła Osińskiego dyplomem Paula Tissandiera za wyjątkowy wkład w dziedzinie lotnictwa. W 1981 powstała idea postawienia pomnika dla upamiętnienia profesorów Politechniki Warszawskiej udziału grupy pracowników naukowych tej uczelni w pracach nad rozszyfrowaniem systemu sterowania niemieckimi pociskami rakietowymi V1 i V2. Jerzy Osiński był członkiem Komitetu budowy pomnika i jako prezes Warszawskiego Klubu Seniorów Lotnictwa podjął decyzję afiliowania Komitetu budowy pomnika przy klubie aby komitet mógł działać legalnie pomimo nieprzychylności władz państwowych. Pomnik poświęcony udziałowi profesorów Politechniki Warszawskiej w akcji V1 i V2 odsłonięto po śmierci Osińskiego w 1991 r. Jerzy Osiński zmarł w 1982 roku, pochowany jest na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 42C-2-10)[10].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1933)[11]
Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
- Honorowy Członek Aeroklubu Warszawskiego
- Zasłużony Działacz Lotnictwa Sportowego (1966)
- Dyplom Paula Tissandiera (1977)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Skrzydlata Polska ma 82 lata. altair.com.pl. [dostęp 2018-06-05]. (pol.).
- ↑ Dane z 31 grudnia 1931 r., źródło: „Skrzydlata Polska” luty/marzec 1931, s. 25.
- ↑ Historia Aeroklubu Warszawskiego. aeroklub.waw.pl. [dostęp 2018-05-03]. (pol.).
- ↑ „Skrzydlata Polska” nr 2–3, 1931, s. 40.
- ↑ „Skrzydlata Polska” nr 6/1938.
- ↑ Marek Matuszelański, Sport balonowy w Polsce w okresie międzywojennym, s. 69.
- ↑ Wzlot młodych skrzydeł. modelarze-krosno.xq.pl. [dostęp 2018-05-10]. (pol.).
- ↑ Zygmunt Kozak, Organizacja i działalność Ligi Lotniczej w latach 1946–1950, s. 5.
- ↑ Historia pomnika „Akcji V-1 i V-2” przed gmachem WEiTI PW. biuletyn.pw.edu.pl. [dostęp 2018-06-05]. (pol.).
- ↑ Jerzy Wilk, 100 lat Cmentarza Bródnowskiego, Marki-Struga: wyd. Michalineum, 1993, s. 279-280.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 64, poz. 83 „za zasługi na polu propagandy i przysposobienia wojskowego lotniczego”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paweł Elsztein, Spotkanie w Porcie Praskim, Nowa Gazeta Praska.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
Narodowe Archiwum Cyfrowe, zdjęcie z I Zawodów Balonowych Juniorów,1938r.