Jerzy Laskarys (poeta)

Jerzy Laskarys (ps. „Bocian Wileński”, ur. 28 sierpnia 1828 koło Wilna, zm. 22 czerwca 1888 w Dowborowie) – polski poeta i dziennikarz.

Syn Teodora, oficera wojsk napoleońskich (po 1812 służącego w armii rosyjskiej) i Wiktorii Sokolnikow^[1]. Jego dziadkiem był również Teodor, generał wojsk litewskich Rzeczypospolitej^[2]. Ukończył wileński Instytut Szlachecki, następnie studiował na wydziale literackim Uniwersytetu Petersburskiego. Od 1853 mieszkał w Wilnie, pracował m.in. jako dziennikarz^[1].

Uczestniczył w powstaniu styczniowym, brał udział w wyprawie Zygmunta Sierakowskiego na Kurlandię. Po powstaniu wyemigrował do Francji, mieszkał m.in. w Paryżu, gdzie nadal wydawał wiersze i inne prace literackie. W 1873 przyjechał do Warszawy, tam rozpoczął wieloletnią współpracę z „Tygodnikiem Mód i Powieści”. Później pracował jako nauczyciel w Bobrujsku i w Dowborowie (pow. wileński). Publikował również w innych czasopismach: w „Przyjacielu Dzieci”, „Biesiadzie literackiej” i „Tygodniku Ilustrowanym”^[1].

W 1867 ożenił się z Antoniną Zabiełło^[1].

Wybrana twórczość[edytuj | edytuj kod]

• 1856 – Kartki z życia
• 1858 – Pięć hymnów
• 1858 – Ludzie prości
• 1860 – Rarogi salonowe
• 1861 – Rarogi obywatelskie
• 1882 – Przygody Jana Chryzostoma Paska według jego Pamiętników
• 1883 – Pamiątki starego szlachcica

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Wiesława Albrecht-Szymanowska: Dawni pisarze polscy od początków piśmiennictwa do Młodej Polski. Przewodnik biograficzny i bibliograficzny. T. 2. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Artystyczne, 2001, s. 314–315. ISBN 83-02-08101-9.
• Literatura polska – przewodnik encyklopedyczny, PWN

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Dzieła Jerzego Laskarysa w bibliotece Polona