Jean-Marie Le Chevallier
| Data i miejsce urodzenia | 22 listopada 1936 |
|---|---|
| Data śmierci | 30 października 2020 |
| Zawód, zajęcie | polityk |
Jean-Marie Le Chevallier (ur. 22 listopada 1936 w Sceaux[1], zm. 30 października 2020[2]) – francuski polityk i samorządowiec, działacz Frontu Narodowego, deputowany krajowy, eurodeputowany II, III i IV kadencji, mer Tulonu.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Z wykształcenia handlowiec, pracował w różnych przedsiębiorstwach branży handlowej, prowadził też własną działalność gospodarczą[3]. Na początku lat 70. zaangażował się w działalność polityczną partii Républicains Indépendants, którą kierował Valéry Giscard d’Estaing. Współtworzył i kierował jej strukturami w departamencie Ille-et-Vilaine. Był szefem gabinetu politycznego sekretarza stanu Jacques'a Dominatiego. Zatrudniony następnie w stowarzyszeniu wspierającym małych i średnich przedsiębiorców oraz we Francuskim Czerwonym Krzyżu. Pod koniec lat 70. zbliżył się do Frontu Narodowego, w 1983 mianowany szefem gabinetu politycznego lidera FN Jeana-Marie Le Pena[3].
W okresie 1984–1999 był deputowanym do Parlamentu Europejskiego trzech kadencji. Pracował m.in. w Komisji ds. Socjalnych i Zatrudnienia oraz w Komisji ds. Swobód Obywatelskich i Spraw Wewnętrznych[1]. W międzyczasie w wyborach w 1997 uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego XI kadencji. Utracił go jednak w 1998 decyzją Rady Konstytucyjnej, która unieważniła wyniki głosowania w tym okręgu[4]. W 1995 został także wybrany na urząd mera Tulonu, wykonywał go do 2001, kiedy to w kolejnych wyborach zwyciężył kandydat centroprawicy Hubert Falco[5].
Wycofał się następnie z działalności politycznej, jak też zrezygnował z aktywności we Froncie Narodowym. Przez kilka lat mieszkał w Marrakeszu, w 2007 powrócił do Francji, zamieszkując w Paryżu[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2016-04-07].
- ↑ Jean-Marie Le Chevallier, l'ancien maire FN de Toulon, est décédé ce vendredi soir. varmatin.com, 31 października 2020. [dostęp 2020-10-31]. (fr.).
- ↑ a b Frédéric Delmonte: Le Front National Toulon: de la sous-société des débutsà la contre société de juin 1995. departement06.fr. [dostęp 2016-04-07]. (fr.).
- ↑ Jean-Marie Le Chevallier na stronie Zgromadzenia Narodowego XI kadencji. [dostęp 2016-04-07]. (fr.).
- ↑ a b Jean-Marie Le Chevallier ne veut plus voir Le Pen. leparisien.fr, 2 marca 2009. [dostęp 2016-04-07]. (fr.).