Javier Frana

Javier Frana
Ilustracja
Javier Frana (2017)
Państwo

 Argentyna

Data i miejsce urodzenia

25 grudnia 1966
Rafaela

Wzrost

185 cm

Gra

leworęczna, jednoręczny bekhend

Status profesjonalny

1986

Zakończenie kariery

1997

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

3

Najwyżej w rankingu

30 (24 lipca 1995)

Australian Open

3R (1987)

Roland Garros

4R (1994)

Wimbledon

3R (1991, 1993–1995)

US Open

4R (1994)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

7

Najwyżej w rankingu

14 (25 maja 1992)

Australian Open

2R (1991, 1996)

Roland Garros

SF (1991)

Wimbledon

F (1991)

US Open

3R (1991)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Argentyna
Igrzyska olimpijskie
brąz Barcelona 1992 tenis ziemny
(gra podwójna)
Igrzyska panamerykańskie
złoto Mar del Plata 1995 gra podwójna
srebro Mar del Plata 1995 gra pojedyncza

Javier Alberto Frana (ur. 25 grudnia 1966 w Rafaeli) – argentyński tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, zwycięzca French Open 1996 w grze mieszanej, brązowy medalista gry pojedynczej igrzysk olimpijskich w Barcelonie (1992).

Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]

Jako zawodowy tenisista Frana występował w latach 1986–1997.

W grze pojedynczej awansował do 9 finałów rangi ATP World Tour, z których w 3 zwyciężył.

W grze podwójnej tenisista argentyński osiągnął 16 finałów ATP World Tour, z których 7 wygrał. W 1991 roku był uczestnikiem finału na Wimbledonie, w parze z Leonardem Lavalle. Spotkanie o tytuł para Frana–Lavalle przegrała z Johnem Fitzgeraldem i Andersem Järrydem.

W grze mieszanej tenisista argentyński zwyciężył w 1996 roku podczas French Open wspólnie z Patricią Tarabini. Pojedynek o tytuł zakończył się ich triumfem 6:2, 6:2 z Nicole Arendt i Lukiem Jensenem.

Przez całą karierę Frana reprezentował Argentynę w Pucharze Davisa. Rozegrał w turnieju łącznie 37 meczów, odnosząc 18 zwycięstw.

Frana 3 razy brał udział w igrzyskach olimpijskich, w 1988 roku w Seulu, w 1992 roku w Barcelonie i w 1996 roku w Atlancie. W Barcelonie wywalczył brązowy medal w grze podwójnej wspólnie z Christianem Miniussim. Mecz o udział w finale Argentyńczycy przegrali z Niemacmi Borisem Beckerem i Michaelem Stichem. Spotkania o brązowy medal wówczas nie rozgrywano.

W rankingu gry pojedynczej Frana najwyżej był na 30. miejscu (24 lipca 1995), a w klasyfikacji gry podwójnej na 14. pozycji (25 maja 1992).

Finały w turniejach ATP World Tour[edytuj | edytuj kod]

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (3–6)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 27 listopada 1988 Itaparica Twarda Peru Jaime Yzaga 6:7, 2:6
Finalista 2. 14 lipca 1991 Newport Trawiasta Stany Zjednoczone Bryan Shelton 6:3, 4:6, 4:6
Zwycięzca 1. 27 października 1991 Guarujá Twarda Niemcy Markus Zoecke 2:6, 7:6(1), 6:3
Finalista 3. 11 lipca 1993 Newport Trawiasta Wielka Brytania Greg Rusedski 5:7, 7:6(7), 6:7(5)
Zwycięzca 2. 31 października 1993 Santiago Ceglana Hiszpania Emilio Sánchez 7:5, 3:6, 6:3
Finalista 4. 13 listopada 1994 Buenos Aires Ceglana Hiszpania Àlex Corretja 3:6, 7:5, 6:7(5)
Finalista 5. 23 kwietnia 1995 Bermudy Ceglana Kolumbia Mauricio Hadad 6:7(5), 6:3, 4:6
Finalista 6. 14 maja 1995 Pinehurst Ceglana Szwecja Thomas Enqvist 3:6, 6:3, 3:6
Zwycięzca 3. 25 czerwca 1995 Nottingham Trawiasta Australia Todd Woodbridge 7:6(4), 6:3

Gra podwójna (7–9)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 27 września 1987 Barcelona Ceglana Argentyna Christian Miniussi Czechosłowacja Miloslav Mečíř
Czechosłowacja Tomáš Šmíd
1:6, 2:6
Finalista 2. 31 stycznia 1988 Guarujá Twarda Urugwaj Diego Pérez Chile Ricardo Acuña
Stany Zjednoczone Luke Jensen
1:6, 4:6
Zwycięzca 1. 22 maja 1988 Florencja Ceglana Argentyna Christian Miniussi Włochy Claudio Pistolesi
Austria Horst Skoff
7:6, 6:4
Zwycięzca 2. 11 lutego 1990 Guarujá Twarda Argentyna Gustavo Luza Brazylia Luiz Mattar
Brazylia Cássio Motta
7:6, 7:6
Finalista 3. 7 lipca 1991 Wimbledon, Londyn Trawiasta Meksyk Leonardo Lavalle Australia John Fitzgerald
Szwecja Anders Järryd
3:6, 4:6, 7:6, 1:6
Finalista 4. 14 lipca 1991 Newport Trawiasta Stany Zjednoczone Bruce Steel Włochy Gianluca Pozzi
Nowa Zelandia Brett Steven
4:6, 4:6
Zwycięzca 3. 4 sierpnia 1991 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Jim Pugh Kanada Glenn Michibata
Stany Zjednoczone Brad Pearce
7:5, 2:6, 6:4
Finalista 5. 13 października 1991 Tel Awiw-Jafa Twarda Meksyk Leonardo Lavalle Holandia Michiel Schapers
Czechosłowacja David Rikl
2:6, 7:6, 3:6
Finalista 6. 3 listopada 1991 Búzios Twarda Meksyk Leonardo Lavalle Hiszpania Sergio Casal
Hiszpania Emilio Sánchez
6:4, 3:6, 4:6
Finalista 7. 24 maja 1992 Bolonia Ceglana Hiszpania Javier Sánchez Stany Zjednoczone Luke Jensen
Australia Laurie Warder
4:6, 6:7
Finalista 8. 18 kwietnia 1993 Charlotte Ceglana Meksyk Leonardo Lavalle Stany Zjednoczone Trevor Kronemann
Szwecja Rikard Bergh
1:6, 2:6
Zwycięzca 4. 11 lipca 1993 Newport Trawiasta Południowa Afryka Christo Van Rensburg Zimbabwe Byron Black
Stany Zjednoczone Jim Pugh
4:6, 6:1, 7:6
Zwycięzca 5. 19 września 1993 Bordeaux Twarda Argentyna Pablo Albano Południowa Afryka David Adams
Rosja Andriej Olchowski
7:6, 4:6, 6:3
Finalista 9. 7 listopada 1993 São Paulo Ceglana Argentyna Pablo Albano Hiszpania Sergio Casal
Hiszpania Emilio Sánchez
6:4, 6:7, 4:6
Zwycięzca 6. 5 marca 1995 Meksyk Twarda Meksyk Leonardo Lavalle Niemcy Marc-Kevin Goellner
Włochy Diego Nargiso
7:5, 6:3
Zwycięzca 7. 15 października 1995 Ostrawa Dywanowa (hala) Szwecja Jonas Björkman Francja Guy Forget
Australia Patrick Rafter
6:7, 6:4, 7:6

Gra mieszana (1–0)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 19 czerwca 1996 French Open, Paryż Ceglana Argentyna Patricia Tarabini Stany Zjednoczone Nicole Arendt
Stany Zjednoczone Luke Jensen
6:2, 6:2

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]