Jan Zając (biskup)
| Biskup tytularny Tadduy | |||
.png) Jan Zając (2018) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 20 czerwca 1939 | ||
| Biskup pomocniczy krakowski | |||
| Okres sprawowania | 2004–2014 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Inkardynacja | |||
| Prezbiterat | 23 czerwca 1963 | ||
| Nominacja biskupia | 14 sierpnia 2004 | ||
| Sakra biskupia | 15 września 2004 | ||
| Odznaczenia | |||
 | |||
| Data konsekracji | 15 września 2004 |
|---|---|
| Miejscowość | Kraków |
| Miejsce | |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Jan Zając (ur. 20 czerwca 1939 w Libiążu Małym) – polski duchowny rzymskokatolicki, rektor Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej w latach 1984–1993, kustosz sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach w latach 2002–2014, biskup pomocniczy krakowski w latach 2004–2014, od 2014 biskup pomocniczy senior archidiecezji krakowskiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 20 czerwca 1939 w Libiążu Małym. Od 1953 był uczniem Liceum Ogólnokształcącego w Chrzanowie, gdzie w 1957 zdał egzamin dojrzałości. W latach 1957–1963 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej[1]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 23 czerwca 1963 w katedrze na Wawelu biskup pomocniczy krakowski Karol Wojtyła[1][2].
W latach 1963–1971 pracował jako wikariusz kolejno w parafiach: Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Międzybrodziu Żywieckim (1963–1967), Matki Bożej Królowej Polski w Chełmku (1967–1970) i Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny w Wadowicach (1970–1971)[3]. W latach 1977–1980 był duszpasterzem jednego z czterech rejonów parafii Matki Bożej Królowej Polski w Nowej Hucie. Od 1980 do 1984 pracował jako proboszcz w parafii św. Szczepana w Krakowie[1].
Od 1971 do 1977 był zatrudniony na stanowisku ojca duchownego w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej. W latach 1984–1993 sprawował urząd rektora seminarium. W 1993 został dyrektorem Wydziału Koordynacji Duszpasterstwa Archidiecezji Krakowskiej, a w czerwcu 1998 ojcem duchownym w ramach Studium Formacji Stałej Kapłanów Archidiecezji Krakowskiej. W 1999 został mianowany wikariuszem biskupim ds. duszpasterstwa[1]. W 2002 objął funkcję kustosza sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach[3]. Wszedł w skład rady kapłańskiej, rady duszpasterskiej i kolegium konsultorów. Został obdarzony godnościami kanonika Kapituły Metropolitalnej na Wawelu i protonotariusza apostolskiego[1].
14 sierpnia 2004 wraz z Józefem Guzdkiem został mianowany przez papieża Jana Pawła II biskupem pomocniczym archidiecezji krakowskiej. Jako stolica tytularna została mu przyznana Taddua[4][5]. Święcenia biskupie otrzymał 15 września 2004 w sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Udzielił mu ich kardynał Franciszek Macharski, arcybiskup metropolita krakowski, z towarzyszeniem arcybiskupa Józefa Kowalczyka, nuncjusza apostolskiego w Polsce, i arcybiskupa Stanisława Dziwisza, prefekta pomocniczego Domu Papieskiego[6]. Na swoje zawołanie biskupie przyjął słowa „Surgite, eamus!” (Wstańcie, chodźmy!), pochodzące z Ewangelii św. Marka i będące jednocześnie tytułem książki papieża Jana Pawła II[6][7]. Został mianowany wikariuszem generalnym[8]. 7 października 2014 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego archidiecezji krakowskiej[9][10]. W tym samym roku przestał pełnić funkcję kustosza sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, będąc odtąd kustoszem honorowym[3].
W ramach Konferencji Episkopatu Polski w marcu 2005 został przewodniczącym Zespołu ds. Sanktuariów[11]. Objął też funkcję przewodniczącego Komisji Charytatywnej. Ponadto został przewodniczącym Komisji Nadzorczej Caritas Polska[7].
Spokrewniony (brat dziadka) z Heleną Kmieć, polską misjonarką zamordowaną w 2017 w Boliwii[12].
Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
W 2007 został przyjęty w poczet członków Zakonu Rycerskiego Bożego Grobu w Jerozolimie[13], w którym otrzymał rangę komandora[14].
W 2009 nadano mu tytuł honorowego obywatela Libiąża[15].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Bp-nominat Jan Zając (biogram). ekai.pl (arch.), 2004-08-14. [dostęp 2019-04-06].
- ↑ Jan Zając. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-04-17]. (ang.).
- ↑ a b c Nota biograficzna Jana Zająca na stronie sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. milosierdzie.pl. [dostęp 2017-03-29].
- ↑ Nomina di Ausiliari dell′Arcidiocesi di Kraków (Polonia). press.vatican.va, 2004-08-14. [dostęp 2014-04-06]. (wł.).
- ↑ Jan Paweł II mianował dwóch biskupów pomocniczych archidiecezji krakowskiej. ekai.pl (arch.), 2004-08-14. [dostęp 2019-04-06].
- ↑ a b Kraków: święcenia nowych biskupów pomocniczych archidiecezji. ekai.pl (arch.), 2004-09-15. [dostęp 2019-04-06].
- ↑ a b Jan Zając na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl (arch.). [dostęp 2016-11-18].
- ↑ Nota biograficzna Jana Zająca na stronie archidiecezji krakowskiej. diecezja.pl. [dostęp 2019-04-06].
- ↑ Rinuncia di Ausiliare di Kraków (Polonia). press.vatican.va, 2014-10-07. [dostęp 2014-10-07]. (wł.).
- ↑ Kraków: Bp Jan Zając przechodzi na emeryturę. episkopat.pl (arch.), 2014-10-07. [dostęp 2016-11-18].
- ↑ Zmiany w gremiach Episkopatu, nowi delegaci i duszpasterze krajowi. ekai.pl (arch.), 2005-03-09. [dostęp 2019-04-06].
- ↑ Bp Jan Zając: Helena pojechała pomagać dzieciom w Boliwii. radiomaryja.pl, 2017-01-25. [dostęp 2017-02-14].
- ↑ Bożogrobcy przekazali płaszcz dla figury Matki Bożej z Katedry Polowej. ekai.pl (arch), 2008-01-19. [dostęp 2019-04-06].
- ↑ Bożogrobcy w Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się”. oessh.opoka.net.pl. [dostęp 2014-07-13].
- ↑ Uchwała Nr XXVII/157/2009 Rady Miejskiej w Libiążu. bip.malopolska.pl, 2009-03-27. [dostęp 2019-04-06].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Nota biograficzna Jana Zająca na stronie archidiecezji krakowskiej. [dostęp 2019-04-06].
- Nota biograficzna Jana Zająca na stronie sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. [dostęp 2017-03-29].
- Jan Zając na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-11-18].
- Jan Zając [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-22] (ang.).