Jan Wolgner
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca brygady |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
.png){kind=small}
Jan Wolgner (ur. 16 grudnia 1863 w Stanisławowie, zm. 8 października 1926) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Stanisławowie, w rodzinie Jana i Wiktorii Bengsdorf[1]. Przez pięć lat uczęszczał do gimnazjum w Stanisławowie[1]. W 1882 ukończył korpus kadetów, a trzy lata później akademię wojskową. Od 18 sierpnia 1885 pełnił zawodową służbę w cesarskiej i królewskiej Armii. W 1913 został przeniesiony z Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 13 w Opawie do Czeskiego Pułku Piechoty Nr 21 w Kutnej Horze na stanowisko komendanta 1. batalionu, który był detaszowany w Brczko, w Bośni i Hercegowinie. W czasie służby awansował na kolejne stopnie:
- porucznika (niem. Leutnant) – 1 września 1885,
- nadporucznika (niem. Oberleutnant) – 1 maja 1889,
- kapitana (niem. Hauptmann) – 1 maja 1896,
- majora (niem. Major) – 1 maja 1909,
- podpułkownika (niem. Oberstleutnant) – 1 listopada 1912,
- pułkownika (niem. Oberst) – 1 marca 1915.
17 lipca 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austriacko-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika ze starszeństwem od dnia 1 marca 1915, i przydzielony do Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa[2][3]. Dowodził XXIII Brygadą Piechoty, a od 17 września 1921 – 18 Dywizją Piechoty[1]. Na podstawie dekretu Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza z dnia 9 września 1922 został przeniesiony z dniem 1 października 1922 w stan spoczynku, w stopniu generała brygady[4]. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała brygady[5][6].
Był żonaty z Marią Goral[1]. Mieszkał w Krakowie[7]. Został osadnikiem wojskowym w koloniach Butyń I i II (osada Butyń, gmina Wiśniowiec)[8].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1109 – 19 lutego 1922[9]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Stawecki 1994 ↓, s. 353.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 81 z 31 lipca 1919 roku, poz. 2820, 2830.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 353, tu błędnie 1 listopada 1918.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 16 września 1922 roku, s. 719.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 738.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 353, tu błędnie, jako tytularny generał brygady.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1406.
- ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 227. [dostęp 2015-04-10].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 30 kwietnia 1922 roku, s. 320.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.