Jan Stanisław Kiczor

Jan Stanisław Kiczor (ur. 15 maja 1947 w Pawłowie^[1], zm. 17 lutego 2018 w Warszawie^[2]) – polski poeta.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył w roku 1964 II Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Starachowicach oraz Politechnikę Warszawską. Uczęszczał również do Niższego Seminarium Duchownego. Prowadził działalność gospodarczą^[3] w zakresie budownictwa^[4].

Debiutował w wieku ponad sześćdziesięciu lat^[5] w 2009 roku w antologii Ogrodowe pejzaże^[6] forum literackiego „Ogród Ciszy”^[7], którego potem został współwłaścicielem i administratorem. Jego wiersze ukazały się między innymi na portalach internetowych i w periodykach: „Pisarze.pl”, „POEZJA dzisiaj”, „Liry Dram”, „TygiEL”, „Nowa Gazeta Literacka”, „Krytyka Literacka”, „Gazeta Kulturalna”, „Poezja ART”, w prasie lokalnej, oraz antologiach i almanachach poetyckich^[8].

21 stycznia 2014 roku został członkiem Związku Literatów Polskich^[9].

Wydał tomiki poetyckie: Sny i przebudzenia (2012), Chichot na rozstajach (2012), Wyciąg z życiorysu (2013), Od Sasa do lasa i inne faramuszki (2013)^[10], Scalam się i rozpadam (2014), Rozjaśnianie czasu (2015), Sześć historii lirycznych (2015), Na kolcach jeża (2016)^[11]. Jego wiersze ukazały się też w antologiach, między innymi: POSTscriptum 1/2010(4) i 1/2012(5), Ogrodowe Portrety (2010), Ogrodowe Fantazje (2011), Ogrodowe iluzje (2016), gaAD & Poezja ART Złote Słowa, „Ósme-piętro.pl” (2012)^[12]. Jest również autorem wierszy, do których muzykę napisał Andrzej Zarycki, wykonywanych przez Annę Marię Adamiak w Piwnicy pod Baranami^[13].

Leszek Żuliński^[14] tak opisuje jego twórczość: „Kiczor to poeta, który posiada mistrzowską zdolność rymowania i – oczywiście – jest admiratorem wiersza rymowanego, sylabotonicznego, często mówimy też: «postskamandryckiego». [...] Wydaje się jednak, że uniwersalia i fundamenty stanowią podstawowy, wątek tej poezji. Bardzo ważnym tropem są tu kwestie historyczne i kulturowe. Kiczor kocha kanon i nie boi się posądzenia o «zamierzchłość». Sądzę, że on wierzy w Matrycę – choćbyśmy zmieniali świat i siebie w najbardziej szalony sposób, uciekali do przodu w zadyszanym galopie, to stopami zawsze będziemy tkwić w źródle”^[15].

Laureat ogólnopolskich konkursów poetyckich: trzykrotnie w Konkursu im. Jana Krzewniaka w Karczewie^[16], Wąglańskiego Maja Poezji^[17], Konkursu Jednego Wiersza w Łomży^[18], Konkursu Poetyckiego im. Kamili Stabach^[19], XVII Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego^[20], Konkursu Jednego Wiersza 2016 „Strojne w biel” w roku 2016^[21].

Spoczął na cmentarzu katolickim w Mordach.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]