Jan Sławiński (podpułkownik)
podpułkownik | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 28 października 1981 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1915–1924, 1939-1945 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | 9 pułk strzelców Wielkopolskich |
Stanowiska | dowódca batalionu |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Jan Nepomucen Sławiński (ur. 13 maja 1895 w Ujezdzie k. Szubina, zm. 28 października 1981 w Poznaniu) – podpułkownik Wojska Polskiego, żołnierz armii niemieckiej i wielkopolskiej, uczestnik wojny polsko–bolszewickiej i powstania wielkopolskiego oraz I i II wojny światowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Michała i Wiktorii z d. Szwed[1]. Absolwent gimnazjum w Nakle. W 1915 wcielony do armii niemieckiej, walczył na froncie wschodnim i zachodnim I wojny światowej. W stopniu podporucznika od 24 października 1918. Od stycznia 1919 organizator i dowódca batalionu powstańczego w Kcyni. Na czele tego batalionu brał udział w walkach powstania wielkopolskiego m.in. pod Szczepicami, Nakłem, Szubinem, Gromadnem i Kcynią. Następnie wcielony wraz z batalionem w skład 9 pułku strzelców Wielkopolskich. Od kwietnia 1919 przeniesiony na stanowisko dowódcy II batalionu w 8 pułku piechoty. Z tym pułkiem brał udział w walkach wojny polsko–bolszewickiej.
Szczególnie odznaczył się w walce 1 lipca 1920 w okolicach Mielnika nad Bugiem, gdzie „wraz z ze swoim baonem przez 6 godzin trwał na stanowisku pod silnym ogniem artylerii i karabinów maszynowych wroga, a wycofując się zabrał wszystkich swoich rannych i zabitych”[1]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1381. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2].
Przeniesiony do rezerwy w styczniu 1924 prowadził własne gospodarstwo rolne i młyn w Białośliwiu. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 30. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[3].
Podczas kampanii wrześniowej dowodził baonem wartowniczym nr 82, który został zmobilizowany przez KRU Bydgoszcz Miasto i KRU Inowrocław. 3 września dowodzony przez niego batalion wziął udział w akcji przeciwdywersyjnej w Bydgoszczy[4]. Został ranny w walce pod Sochaczewem i dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg[5] .
6 lutego 1945 powrócił z niewoli i dalej prowadził własne gospodarstwo wraz z młynem do 1953, kiedy zostało upaństwowione. „Utrzymywał się później tylko z zapomogi i skromnej emerytury wyjątkowej”[1]. Otrzymał awans na podpułkownika 22 grudnia 1973.
Zmarł w Poznaniu, pochowany na Cmentarzu Junikowskim (pole 8 kwatera 2-10-7)[6].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Żonaty od 1921 z Heleną z d. Reysowska. Mieli czworo dzieci[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 297[1][7]
- Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)[1][8]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[1]
- Krzyż Walecznych[1]
- Złoty Krzyż Zasługi[1]
- Srebrny Krzyż Zasługi (22 grudnia 1933)[9]
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy (8 marca 1958)[10]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Jan Sławiński (1906–1944) porucznik, działacz komunistyczny
- Adam Sławiński (ur. 1935) kompozytor, muzyk
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Polak (red.) 1991 ↓, s. 136.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 61.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 601.
- ↑ Ciechanowski 1983 ↓, s. 206.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Poznan.pl - Plan Poznania - Cmentarze [online], www.poznan.pl [dostęp 2020-11-12] .
- ↑ Radwański 1929 ↓, s. 27.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 294, poz. 323 „za udział w powstaniu wielkopolskim oraz pracę społeczną”.
- ↑ Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym [online], powstancy-wielkopolscy.pl [dostęp 2020-11-12] .
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Konrad Ciechanowski: Armia „Pomorze” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1983. ISBN 83-11-06793-7.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Leon Radwański: Zarys historii wojennej 62-go pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2021-07-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].