Jan Misiewicz (oficer)

Jan Misiewicz
podinspektor podinspektor
Data i miejsce urodzenia

18 czerwca 1894
Warszawa

Data śmierci

12 sierpnia 1950

Formacja

Policja Państwowa,
Państwowy Korpus Bezpieczeństwa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi
Jan Misiewicz
Roch
podporucznik rezerwy taborów podporucznik rezerwy taborów
Data i miejsce urodzenia

1894
Warszawa

Data śmierci

1950

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Ułanów Legionów Polskich,
1 Pułk Szwoleżerów,
9 Dywizjon Taborów

Grób Jana Misiewicza na cmentarzu Powązkowskim

Jan Misiewicz (ur. 18 czerwca 1894 w Warszawie, zm. 12 sierpnia 1950) – polski żołnierz Legionów Polskich, oficer Wojska Polskiego II RP, podinspektor Policji Państwowej i Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 16[1] albo 18[2] czerwca 1894[3] w Warszawie[4]. Przed 1914 zdał maturę w Wyższej Szkole Realnej w Krakowie[4][3].

Był członkiem Związku Strzeleckiego, a podczas I wojny światowej strzelcem w Pierwszej Kompanii Kadrowej (posługiwał się pseudonimem „Roch”), później wstąpił do Legionów Polskich i jako wachmistrz od grudnia 1914 służył w szeregach 1 pułku ułanów w składzie I Brygady[1][3].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego i służył w 1 pułku Szwoleżerów[3]. Został mianowany na stopień podporucznika rezerwy taborów ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[5][6]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 9 dywizjonu taborów w Brześciu nad Bugiem[7][8]. W 1916 wstąpił do Milicji Miejskiej w Warszawie, a od 1919 służył w Policji Państwowej. Był ochotnikiem wojny polsko-bolszewickiej. W latach 1935–1939 pełnił funkcję zastępcy komendanta wojewódzkiego w Łucku oraz komendanta wojewódzkiego Policji w Tarnopolu. Od czerwca 1939 pełnił obowiązki Komendanta Wojewódzkiego Policji Państwowej w Kielcach.

Wraz z Tadeuszem Wolfenburgiem[9] był autorem publikacji pt. Tymczasowa instrukcja dla policji państwowej z komentarzem oraz uzupełniającymi przepisami wykonawczymi poprzedzona ustawą o policji państwowej, wydaną w formie rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych z 3 lipca 1920, następnie opublikowano w rozszerzeniu pt. Tymczasowa instrukcja dla policji państwowej z komentarzami oraz uzupełniającymi przepisami służby wykonawczej w 1922 (stanowiącą pierwszy usystematyzowany zbiór przepisów oraz rozporządzeń i rozkazów); łącznie wznawianą sześciokrotnie w kolejnych latach i w praktyce podstawę do orzekania w sprawach dyscyplinarnych w strukturze Policji Państwowej w okresie II Rzeczypospolitej[10][11][12][13][14]. Jako komisarz Policji Państwowej w 1930 występował z felietonami w radiu w Warszawie[15]. W 1931 był w stopniu nadkomisarza Policji Państwowej[16]. W 1934 jako podporucznik rezerwy taborów WP był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako pełniący służby w Policji Państwowej w stopniu oficera P. P. i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[17]. W całym okresie istnienia czasopisma „Przeglądu Policyjnego” w latach 1936–1939 działał w jego składzie redakcyjnym w stopniu podinspektora Policji Państwowej (odpowiednik podpułkownika)[18][19].

Po wybuchu II wojny światowej, od grudnia 1939 w ramach utworzonej Policji Polskiej tzw. „granatowej”, został oficerem łącznikowym w dystrykcie Radom. Działał w konspiracji, od 1941 w Państwowym Korpusie Bezpieczeństwa pełnił funkcję komendanta wojewódzkiego na okręg kielecki[4].

Od czerwca 1945 do lipca 1949 był kierownikiem Państwowych Zakładów Drzewnych w Godętowie w pow. wejherowskim. Wraz z żoną Janiną prowadził księgarnię w Lęborku. W październiku 1949 został aresztowany przez UB[4]. Zmarł w więzieniu 12 sierpnia 1950[1]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 49-3-12)[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Cmentarz Stare Powązki: FRANCISZEK CHMIELEWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-07-10].
  2. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 187, 828.
  3. ↑ a b c d Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Jan Misiewicz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-07-10].
  4. ↑ a b c d Policja Świętokrzyska, podinsp. Jan Misiewicz [online], Policja Świętokrzyska [dostęp 2020-04-22] (pol.).
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1046.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 956.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1036.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 946.
  9. ↑ Tadeusz Wolfenburg był pierwotnie związany z Sanokiem. W tym mieście żył Jan Władysław Misiewicz, który z zawodu był sędzią.
  10. ↑ Z ruchu wydawniczego. „Kurier Warszawski”. Nr 295, s. 4, 27 października 1922. 
  11. ↑ Tymczasowa instrukcja dla policji państwowej z komentarzem oraz uzupełniającymi przepisami wykonawczymi poprzedzona ustawą o policji państwowej. worldcat.org. [dostęp 2017-05-11].
  12. ↑ Tymczasowa instrukcja dla policji państwowej poprzedzona ustawą o policji państwowej, uzupełniona: przepisami wykonawczemi i tymczasową instrukcją dla służby granicznej. worldcat.org. [dostęp 2017-05-11].
  13. ↑ Publikacje do 1945. policjapanstwowa.pl. [dostęp 2017-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-05)].
  14. ↑ Piotr Krzysztof Marszałek. Powstanie i rozwój organizacyjny polskich formacji policyjnych w południowo-zachodniej Wielkopolsce w latach 1918-1922. „Studia Lubuskie”. IV, s. 26, 2008. Wydawnictwo Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Sulechowie. ISSN 1733-8271. 
  15. ↑ Co usłyszymy przez warszawskie radio?. „Robotnik”. Nr 133, s. 5, 13 maja 1930. 
  16. ↑ a b M.P. z 1931 r. nr 287, poz. 381 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  17. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 828.
  18. ↑ Skład redakcji. „Przegląd Policyjny”. Nr 1, s. 1, 1936. 
  19. ↑ Skład redakcji. „Przegląd Policyjny”. Nr 4 (22), s. 241, 1939. 
  20. ↑ M.P. z 1930 r. nr 66, poz. 101 „za zasługi na polu bezpieczeństwa publicznego”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Misiewicz_(oficer)&oldid=66273589”