Jan Mazurkiewicz (prawnik)
.jpg) | |
 porucznik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 29 maja 1895 |
|---|---|
| Data śmierci | 13 września 1964 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1921 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | prawnik |
_podpis.jpg){kind=small} | |
| Odznaczenia | |
   | |
Jan Mazurkiewicz[a] (ur. 29 maja 1895 w Leńczach Górnych, zm. 13 września 1964) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, sędzia, prokurator.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 29 maja 1895 w Leńczach Górnych, w ówczesnym powiecie wadowickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Piotra, zwrotniczego kolejowego i Józefy z Krzeszowskich[2][3]. Ukończył szkołę powszechną w Lanckoronie i w 1914 ośmioklasowe c. i k. Gimnazjum w Podgórzu, w którym złożył maturę[4][5]. Od 1 lipca 1912 w Stroniu działał w Drużynach Bartoszowych i Związku Strzeleckim[6]. 14 sierpnia 1914 w Krakowie wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do batalionu uzupełniającego Andrzeja Galicy[6]. W połowie listopada 1914 zachorował na zapalenie płuc i został zwolniony z Legionów, a później wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii i przydzielony do c. i k. Pułku Piechoty Nr 56[6]. Ukończył szkołę oficerów rezerwy w Lublanie[7]. 9 grudnia 1917 został mianowany chorążym[7].
Od 1 listopada 1918 służył w 26 pułku piechoty w Radomsku[7]. 27 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego jako chorąży byłej armii austro-węgierskiej i mianowany podporucznikiem[8]. W szeregach 26 pp walczył na wojnie z bolszewikami[7]. Wyróżnił się męstwem dowodząc 11 kompanią w czasie zagonu na Kowel, w dniach 12 i 13 września 1920[9]. 19 lutego 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[10]. 21 października 1921 został przeniesiony do rezerwy[7]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 4686. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[11][12]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach[13][14]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Żywiec. Posiadał przydział w rezerwie do 12 pułku piechoty w Wadowicach[15].
W latach 1923–1928 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego[4]. 5 listopada 1928 rozpoczął pracę w sądownictwie[7]. 23 czerwca 1932 zdał egzamin na urząd sędziowski[7]. 27 października 1932 został mianowany sędzią grodzkim w Białej[7][16]. 1 lutego 1933 został przeniesiony do Sądu Grodzkiego w Kętach[4][17]. W latach 1935–1936 pełnił obowiązki kierownika Sądu Grodzkiego w Kętach[18][19]. Pracę zawodową łączył wówczas z działalnością społeczną w Związku Strzeleckim w rodzinnych Leńczach i w Kętach oraz w Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Kętach i Wadowicach, a także w Polskim Czerwonym Krzyżu w Kętach[20]. W 1936 został przeniesiony do Sądu Grodzkiego w Jędrzejowie[21]. 15 listopada 1937 został mianowany sędzią okręgowym w Katowicach i z dniem 1 stycznia 1938 wyznaczony członkiem Wydziału Zamiejscowego Katowickiego Sądu Okręgowego w Rybniku[22][23][24].
21 sierpnia 1945 został mianowany prokuratorem Sądu Okręgowego w Wadowicach z ważnością od 12 lutego 1945[25]. Z racji pełnionej funkcji był odpowiedzialny za przeprowadzenie egzekucji Rudolfa Hößa, która została wykonana 16 kwietnia 1947 na terenie byłego obozu koncentracyjnego Auschwitz[26][27].
Zmarł 13 września 1964 i został pochowany na cmentarzu Parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Leńczach[28].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1927 – 28 lutego 1921[29][30][31][14]
- Medal Niepodległości – 23 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[32][3][33]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[20]
9 grudnia 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości ponownie rozpatrzył jego wniosek, lecz Krzyża Niepodległości nie przyznał[3].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 156, 530, 1713.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-13].
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ Sprawozdanie 1914 ↓, s. 65, 75.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ a b c d e f g h Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 12 z 4 lutego 1919, poz. 417.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 5–7.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 26 lutego 1921, s. 322.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 530.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 469.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 156.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 148.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 24, 433, na liście starszeństwa był wówczas sklasyfikowany na poz. 2572.
- ↑ Kirkiczenko i Kraczkiewicz 1933 ↓, s. 73.
- ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1934 ↓, s. 80.
- ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1935 ↓, s. 102.
- ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1936 ↓, s. 104.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1937 ↓, s. 95.
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 12, s. 133, 135, 1937-12-15. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości.
- ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1938 ↓, s. 114.
- ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1939 ↓, s. 117.
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 1, s. 23, 1945-12-01. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości.
- ↑ Joanna Lubecka: Ostatnie dni komendanta Auschwitz Rudolfa Hößa. Instytut Pamięci Narodowej, 2020-04-16. [dostęp 2022-11-14].
- ↑ Marcin Witkowski. Rudolf Höss w wadowickim więzieniu. Ostatnie dni byłego komendanta Auschwitz. „Wadoviana. Przegląd historyczno – kulturalny”. 18, s. 136–138, 142, 144, 2015. Wadowice. ISSN 1505-0181.
- ↑ Mazurkiewicz Jan. BlowHD Technology Mirosław Filipek. [dostęp 2022-11-14].
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921, s. 478.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-13].
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-13].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mazurkiewicz Jan. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.48-3889 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-13].
- XVI. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Podgórzu za rok szkolny 1914. Kraków: Nakładem Funduszu Naukowego, 1914.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz: Kalendarz sądowy na rok 1933. Warszawa: Ferdynand Hoesick, 1933.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1934 rok. Warszawa: Skład Główny Księgarni Ferdynanda Hoesicka, 1934.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1935 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1935.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1936 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1936.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1937 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1937.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1938 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1938.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1939 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1939.