Jan Kolanowski
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 24 października 1893 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | II zastępca dowódcy pułku (kwatermistrz) |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
.jpg){kind=small} | |
| Odznaczenia | |
     | |
Jan Kolanowski (ur. 24 października 1893 w Tarnowie, zm. ?) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 24 października 1893 w Tarnowie[1]. Pracował jako urzędnik bankowy[1]. 12 kwietnia 1915 wstąpił do Legionów Polskich[1]. Służył w 9. kompanii 6 pułku piechoty[2]. 5 sierpnia 1915 awansował na sekcyjnego, a później sierżanta[1]. 5 czerwca 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 maja 1919 podporucznikiem piechoty. Pełnił wówczas służbę w 6 pułku piechoty Legionów[3].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 6 pp Leg. w Wilnie[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1499. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. Później został przeniesiony do 63 pułku piechoty w Toruniu i przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Toruń na stanowisko oficera instrukcyjnego. 30 listopada 1923 został przydzielony do 63 pp[6][7]. W grudniu tego roku został przeniesiony do 6 pp Leg.[8][9] W marcu 1925 był słuchaczem kursu dla oficerów wywiadu przy Korpusie Ochrony Pogranicza[10]. W latach 1925–1930 służył w Oddziale II Sztabu Głównego[11][12]. 23 grudnia 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku[13]. 2 kwietnia 1929 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1929 stopień majora w korpusie oficerów piechoty i 36. lokatą[14][15]. W marcu 1930 został przeniesiony z Ekspozytury Oddziału II SG do 48 pułku piechoty w Stanisławowie na stanowisko dowódcy batalionu[16][17], a w sierpniu 1935 przesunięty na stanowisko kwatermistrza[18]. W marcu 1939 pełnił służbę w 12 pułku piechoty w Wadowicach na stanowisku II zastępcy dowódcy pułku (kwatermistrza)[19]. W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą Oddziału Zbierającego Nadwyżki 12 pp. Przekroczył granicę z Węgrami, gdzie został internowany. Później przekazany Niemcom i osadzony w Oflagu VI E Dorsten[20].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6335 – 17 maja 1922[21][22]
- Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[23]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[24][25]
- Złoty Krzyż Zasługi[26]
- Krzyż Pamiątkowy 6 pułku piechoty Legionów Polskich[2]
- łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – 6 sierpnia 1929[27]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Żołnierze Niepodległości : Kolanowski Jan. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-03-19].
- ↑ a b Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 235.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 65 z 12 czerwca 1919, poz. 2053.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 41, 696.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 63.
- ↑ Pismo komendanta PKU Toruń do Komendy Miasta st. Warszawa z 15 stycznia 1925. [w:] Oddział II, sygn. I.303.4.343, s. 232 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-19].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 305, 418.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 6 grudnia 1923, s. 698.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 136, 361.
- ↑ Meldunek kpt. Jana Kolanowskiego do kierownika kursu dla ofic. wyw. przy KOP z 10 marca 1925. [w:] Oddział II, sygn. I.303.4.343, s. 269 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-19].
- ↑ Pismo szefa sztabu KOP do Oddziału II SG z 18 maja 1925. [w:] Oddział II, sygn. I.303.4.343, s. 270 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-19].
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 130, 194.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927. Dodatek Nr 1, s. 6.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929, s. 105.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 21, w marcu 1939 zajmował 6. lokatę.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 104.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 35, 576.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935, s. 96.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 561.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-03-19].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 30.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 153.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 185.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 35.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 211.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 239.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.