Jan Czyrko
.jpg) | |
 major | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 5 Lwowski Pułk Artylerii Lekkiej |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
Jan Bolesław Czyrko (ur. 6 maja 1899 w Brodach, zm. 15 grudnia 1972) – major artylerii Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Brodach, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Stefana Nicefora. Był młodszym bratem Władysława Józefa (1896–1970), majora dyplomowanego piechoty.
Do wiosny 1930 pełnił służbę w 5 pułku artylerii polowej we Lwowie[1][2][3] między innymi na stanowisku dowódcy drużyny łączności[4]. 27 stycznia 1930 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 37. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5]. W marcu 1932 został przeniesiony do 2 pułku artylerii lekkiej Legionów w Kielcach[6][7].
Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 14. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8]. W tym samym czasie ponownie pełnił służbę w 5 pal we Lwowie na stanowisku dowódcy I dywizjonu[9].
Na tym samym stanowisku walczył w czasie kampanii wrześniowej. W dniach 1-4 września dowodzony przez niego dywizjon został przetransportowany koleją do Włocławka, gdzie wszedł w skład Oddziału Wydzielonego ppłk. dypl. Stanisława Sadowskiego[10]. Walczył w bitwie nad Bzurą. 19 września dostał się do niemieckiej niewoli[11]. Przebywał kolejno w Oflagach: IV A, II B Arnswalde (od 17 czerwca 1940) i II D Gross-Bor n (od 19 stycznia 1943). Zmarł 15 grudnia 1972 w Wielkiej Brytanii. Został pochowany razem z żoną Teresą Anną (1901–1984) na cmentarzu Gap Road, położonym w dzielnicy Londynu–Wimbledon[potrzebny przypis].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918-1921”[12][13][14]
- Medal Niepodległości – 9 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[15][16]
- Srebrny Krzyż Zasługi[8]
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Jan Czyrko: Zarys historji wojennej 5-go lwowskiego pułku artylerii polowej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 723, 828.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 646, 753.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 379, 478.
- ↑ Jednodniówka 1928 ↓, s. 28.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 28.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 109.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 196, 670.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 167.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 724.
- ↑ Zarzycki 1996 ↓, s. 19.
- ↑ Zarzycki 1996 ↓, s. 23.
- ↑ Jednodniówka 1928 ↓, s. 26.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 196.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 167, tu zamiast Krzyża Walecznych podano „VM”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934 roku, s. 114.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- 5.P.A.P. Lwowski w dniu dziesięciolecia 1918–1928. Lwów: 5 Lwowski Pułk Artylerii Polowej, 1928.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Piotr Zarzycki: 5 Lwowski Pułk Artylerii Lekkiej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1996, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-87103-01-2.