Jan Choina
 kapitan | |
| Data i miejsce urodzenia | 29 lipca 1910 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 18 grudnia 1951 |
| Przebieg służby | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa |
| Odznaczenia | |
   | |
Jan Choina pseud. Doktor (ur. 29 lipca 1910 w Sławinku[1], zm. 18 grudnia 1951 w Warszawie) – uczestnik II wojny światowej w szeregach Gwardii Ludowej i Armii Ludowej, funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa PRL.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Stanisława i Agaty. W latach 30. działał w KZMP. Brał udział w wojnie obronnej 1939. Wiosną 1942 wstąpił do PPR i GL. W marcu 1943 został członkiem Grupy Operacyjnej im. Tadeusza Kościuszki dowodzonej przez Grzegorza Korczyńskiego „Grzegorza”, a w kwietniu 1943 – dowódcą oddziału sztabowego tej grupy (do jej rozwiązania w sierpniu 1943). Zorganizował i dowodził wieloma akcjami, m.in. 12 maja 1943 urządził zasadzkę na kolumnę niemieckich samochodów ciężarowych na szosie Biłgoraj–Zwierzyniec (spalono dwa samochody), 14 maja 1943 rozkręcił szyny na moście kolejowym między Tereszpolem a Bukownicą, w wyniku czego most zawalił się pod przejeżdżającym pociągiem, lokomotywa wpadła do rzeki, a dwa wagony zostały rozbite. 18 maja 1943 zaatakował pociąg na trasie Krasnobród–Zwierzyniec, zabijając 7 hitlerowców. 22 maja 1943 zaatakował i spalił niemiecki samochód na szosie Biłgoraj–Zwierzyniec, zabijając hitlerowca. 18 czerwca 1943 ostrzelał pociąg wojskowy między stacjami Krasnobród–Zwierzyniec, zabijając kilku hitlerowców. 29 lipca 1943 zaatakował między Zwierzyńcem a Biłgorajem pociąg wojskowy z niemiecką jednostką pacyfikacyjną, wykolejając lokomotywę i staczając półgodzinną walkę z Niemcami, w wyniku której zabito kilkunastu Niemców i opanowano dwa wagony oraz zdobyto broń i amunicję. W sierpniu 1943 wrócił do Warszawy i tam kontynuował działalność w GL–AL. Mianowany kapitanem, od 1945 funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa. Od 6 listopada 1946 był adiutantem gen. Grzegorza Korczyńskiego, wiceministra Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (MBP). W okresie od 1 lutego 1949 do 30 listopada 1949 pracował na stanowisku referenta w Departamencie Szkolenia, Wydział Kultury Fizycznej i Sportu, Sekcja Sportu Wyczynowego MBP w Warszawie[1]. Został zwolniony dyscyplinarnie.
Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera D-1B-27)[2].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (19 listopada 1946)[3],
- Krzyż Walecznych (17 grudnia 1946)[4],
- Krzyż Partyzancki.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2020-02-11].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 258 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za gorliwą pracę i sumienne wykonywanie obowiązków służbowych”.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 23, poz. 106 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Józef Bolesław Garas, Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej, Warszawa 1971.
- Edward Gronczewski, Walczyli o Polskę Ludową, Warszawa 1982.