Jan Światowiec (generał)

Jan Światowiec

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	28 sierpnia 1925 Kliszów
Data śmierci	7 października 2012
Przebieg służby
Lata służby	1945–1987, 1990–1993
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	4 Pułk Czołgów Ciężkich 68 Pułk Zmechanizowany 47 Pułk Zmechanizowany Akademia Sztabu Generalnego Warszawski Okręg Wojskowy 15 Dywizja Zmechanizowana im. Gwardii Ludowej Sztab Generalny Wojska Polskiego Biuro Bezpieczeństwa Narodowego
Stanowiska	dowódca pułku, dowódca dywizji, zastępca dowódcy okręgu wojskowego, szef Zarządu Operacyjnego Sztabu Generalnego, szef sztabu okręgu wojskowego, I zastępca Głównego Inspektora Obrony Terytorialnej, szef Departamentu Wojskowego w BBN
Odznaczenia

Jan Światowiec (ur. 28 sierpnia 1925 w Kliszowie, zm. 7 października 2012^[1][2]) – generał dywizji Wojska Polskiego, doktor nauk wojskowych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Od 26 lipca 1945 był podchorążym Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej w Modlinie. Po ukończeniu szkoły w 1946 został promowany przez gen. broni Karola Świerczewskiego na stopień chorążego w korpusie oficerów wojsk pancernych. Po promocji został skierowany do 13 samodzielnego pułku artylerii pancernej na stanowisko dowódcy działa SU-85. W latach 1947–1949 dowódca plutonu dowodzenia w tym pułku. Od 1949 był oficerem zwiadowczym w 4 pułku czołgów ciężkich w Elblągu. W 1951 został pomocnikiem szefa wydziału zwiadowczego 1 Korpusu Pancernego, następnie szefem wydziału zwiadowczego sztabu 20 Dywizji Zmechanizowanej w Szczecinku. W 1952 został pełniącym obowiązki dowódcy 68 pułku zmechanizowanego w Budowie, a następnie 47 pułku zmechanizowanego w Szczecinku. Od 1953 szef wydziału operacyjnego sztabu 16 Dywizji Zmechanizowanej w Elblągu. Od 1954 wykładał w Katedrze Taktyki i Sztuki Operacyjnej w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. W 1958 zaocznie skończył studia w Akademii Sztabu Generalnego WP i uzyskał tytuł oficera dyplomowanego, a w lutym 1964 został doktorem nauk wojskowych. W 1964 został szefem wydziału w Oddziale Operacyjnym, a w 1966 szefem Oddziału Operacyjnego w Dowództwie Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W 1969 został dowódcą 15 Dywizji Zmechanizowanej w Olsztynie.

Na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 6 października 1970 mianowany na stopień generała brygady; nominację wręczył mu 10 października 1970 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa marszałek Polski Marian Spychalski. W latach 1971–1972 zastępca dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu do spraw liniowych, później szef Zarządu I Operacyjnego Sztabu Generalnego WP (1972–1975). W latach 1975–1980 attaché wojskowy, morski lotniczy przy Ambasadzie PRL w Sofii. Od kwietnia 1980 szef sztabu – zastępca dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego, a od października 1983 I zastępca Głównego Inspektora Obrony Terytorialnej – szef Inspektoratu Obrony Terytorialnej i Wojsk Obrony Wewnętrznej. W czerwcu 1987 na własną prośbę przeniesiony do rezerwy.

24 stycznia 1990 ponownie powołany do służby w Wojsku Polskim i wyznaczony na stanowisko szefa Departamentu Wojskowego w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego przy Kancelarii Prezydenta RP. Na mocy postanowienia Prezydenta RP z 5 listopada 1991 mianowany na stopień generała dywizji; nominację wręczył mu 11 listopada 1991 w Belwederze Prezydent RP Lech Wałęsa. W lutym 1993 został pożegnany przez ministra obrony narodowej Janusza Onyszkiewicza i zakończył zawodową służbę wojskową z dniem 20 stycznia 1993. Do 1996 był doradcą szefa BBN. Był współautorem "Założeń polskiej polityki bezpieczeństwa" i "Polityki bezpieczeństwa i strategii obronnej Rzeczypospolitej Polskiej". W stanie spoczynku działał w Klubie Generałów WP, w którym w latach 1999-2001 sprawował funkcję wiceprezesa^[3].

Pochowany 15 października 2012 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera FIII-5-5)^[4]. W pogrzebie udział wziął dyrektor Gabinetu szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego gen. bryg. Krzysztof Szymański, który pożegnał zmarłego w imieniu szefa BBN. Przemówienia pożegnalne w imieniu współtowarzyszy służby wygłosili także gen. dyw. w st. spocz. Zdzisław Graczyk oraz gen. bryg. w st. spocz. Roman Harmoza.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

W trakcie wieloletniej służby w Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[5]:

• chorąży - 1946
• podporucznik – 1946
• porucznik – 1948
• kapitan – 1950
• major – 1952
• podpułkownik – 1956
• pułkownik – 1963
• generał brygady – 1970
• generał dywizji – 1991

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był synem Józefa i Józefy z domu Boczek. Mieszkał w Warszawie. Był żonaty, miał syna^[6].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Order Sztandaru Pracy II klasy (1981)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1972)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1967)
• Złoty Krzyż Zasługi (1968)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)
• Srebrny Medal "Za zasługi dla obronności kraju"
• Brązowy Medal "Za zasługi dla obronności kraju"
• Medal im. Ludwika Waryńskiego (1988)^[7]
• inne odznaczenia

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Mariusz Jędrzejko i inni: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej 1989–2002. Warszawa: Wydawnictwo von Borowiecky, 2002, s. 108-109. ISBN 83-87689-46-7.
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV: S-Z, Toruń 2010, s. 96-98.
• Uroczystości pogrzebowe śp. gen. dyw. Jana Światowca www.bbn.gov.pl
• www.klubgeneralow.pl