James FitzJames (2. książę Berwick)

James Francis FitzJames
Ilustracja
Herb
Herb Domu FitzJames
Rodzina

FitzJames

Data urodzenia

21 października 1696

Data i miejsce śmierci

2 czerwca 1738
Neapol

Ojciec

James FitzJames

Matka

Honora Burke

Żona

Catalina Ventura Colón de Portugal

Dzieci

Jacopo Stuart-FitzJames-Stuart y Colon de Portugal
James Fitz-James Stuart
Pedro Stuart-FitzJames-Stuart y Colon de Portugal
Catalina Stuart-FitzJames-Stuart y Colon de Portugal
Ventura Stuart-FitzJames-Stuart y Colon de Portugal
Maria Guadalupe Stuart-FitzJames-Stuart y Colon de Portugal

Odznaczenia
Order Złotego Runa (Hiszpania) Order Podwiązki (Wielka Brytania) Order św. Andrzeja (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie) Order Orła Białego

James Francis (Diego/Jacobo Francisco) FitzJames, hrabia Tinmouth, 2. książę Berwick, 2. książę Liria i 2. książę Xérica (ur. 21 października 1696, zm. 2 czerwca 1738 w Neapolu) – hiszpański arystokrata i dyplomata, uczestnik powstania z 1715 roku, które Jakobici zorganizowali w Szkocji. Jego ojcem był wódz James FitzJames, 1. książę Berwick (zm. 1734).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Otrzymał w roku 1714 Order Złotego Runa. Po klęsce szkockiego powstania do swej śmierci James Francis służył jako dowódca w armii hiszpańskiej. W Hiszpanii zyskał tytuł księcia Liria (grand Hiszpanii 1. klasy w 1716 r.). Potem był dowódcą hiszpańskiego pułku irlandzkiego – infantería irlandesa. Od lutego 1724 marszałek polny.

Następnie ambasador nadzwyczajny w Petersburgu od grudnia 1726 do 1730, minister pełnomocny w Austrii w latach 1730-1733, potem ambasador w Neapolu, gdzie zmarł.

31 grudnia 1716 jego żoną została Catalina Ventura Colón de Portugal, 9. księżna Veragua, potomkini Kolumba.

Jego synem był Diego Francisco Duarte Fitzjames-Stuart y Colón, 3. książę Berwick (1718-1785).

W 1730 odznaczony Orderem Orła Białego, w 1728 został kawalerem rosyjskiego Orderu św. Andrzeja Apostoła Pierwszego Powołania[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 157.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]