James Farentino

James Farentino
Ilustracja
James Farentino (1972)
Imię i nazwisko

James Ferrantino

Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1938
Nowy Jork

Data i miejsce śmierci

24 stycznia 2012
Los Angeles

Zawód

aktor

Współmałżonek

Elizabeth Ashley
(1962-1965; rozwód)
Michele Lee
(1967-1982; rozwód)
Debrah Mullowney
(1985-1988; rozwód)
Stella Farentino
(1994-2012; jego śmierć)

Lata aktywności

1962-2006

James Farentino, właściwie James Ferrantino[1][2] (ur. 24 lutego 1938 w Brooklynie, zm. 24 stycznia 2012 w Los Angeles[3]) – amerykański aktor telewizyjny, teatralny i filmowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Brooklynie[4], w dzielnicy Nowego Jorku jako syn Helen (z domu Enrico) i projektanta mody Anthony’ego Ferrantino[5]. Jego rodzina była pochodzenia włoskiego. Ukończył nowojorską American Academy of Dramatic Arts na Manhattanie[6].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

W 1961 zadebiutował na Broadwayu jako Pedro w sztuce Tennessee Williamsa Noc iguany (The Night of the Iguana) z Bette Davis[7]. Po występie w serialach - CBS Alfred Hitchcock przedstawia (The Alfred Hitchcock Hour, 1962), Obrońcy (The Defenders) oraz ABC Nagie miasto (Naked City, 1962). Trafił też na kinowy ekran w horrorze Psychomania (Violent Midnight, 1963). Wystąpił w telewizyjnej adaptacji sztuki Arthura Millera CBS Śmierć komiwojażera (Death of a Salesman, 1966)[3] jako Happy Loman z udziałem Gene’a Wildera.

W 1966 zdobył nominację do Złotego Globu za rolę Teda w komedii Briana G. Huttona The Pad ... And How to Use It[8]. W komediodramacie Ja, Natalia (Me, Natalie, 1969) z Alem Pacino zagrał młodego artystę Davida Harrisa, w którym zakochuje się kelnerka w klubie nocnym. W 1972 powrócił na Broadway w roli Stanleya Kowalskiego w spektaklu Tennessee Williamsa Tramwaj zwany pożądaniem, za którą zdobył nagrodę Theatre World[9]. W 1973 wystąpił także na deskach w Chicago w przedstawieniu Lot nad kukułczym gniazdem. Za telewizyjną biblijną postać Szymona Piotra w miniserialu NBC Franco Zeffirelliego Jezus z Nazaretu (Jesus of Nazareth, 1977) otrzymał nominację do nagrody Emmy[10]. Zagrał generała Juana Peróna w telewizyjnym dramacie historycznym NBC Evita Perón (1981) u boku Faye Dunaway[3]. Wcielił się w lekarza doktora Nicholasa 'Nicka' Toscanniego w operze mydlanej ABC Dynastia (Dynasty, 1981-1982)[11]. Pojawił się w serialu ABC Błękitny grom (Blue Thunder, 1984) jako pilot helikoptera oraz w komedii kryminalnej Bruce’a Beresforda Jej alibi (Her Alibi, 1989) w roli prokuratora okręgowego i przeciwnika głównego bohatera (Tom Selleck)[12].

Wystąpił w sitcomie ABC Julie (1992) w roli męża tytułowej bohaterki granej przez Julie Andrews oraz serialach NBC Ostry dyżur (ER, 1996) jako Ray Ross, odstręczający ojciec Douga (George Clooney)[13] i Aarona Spellinga Melrose Place (1998) w roli pana Becka[14].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był czterokrotnie żonaty; z Elizabeth Ashley (od 1 września 1962 do 1965), aktorką Michele Lee (od 20 lutego 1966 do 1982), z którą ma syna Davida (ur. 6 lipca 1969)[15], aktorką Debrah Mullowney (1985-1988) i Stellą Farentino (3 sierpnia 1994-1998). Spotykał się z Tiną Sinatrą (1998-1993)[3], córką i najmłodszym dzieckiem Franka Sinatry.

W dniu 23 lutego 1991 w Vancouver, w prowincji Kolumbii Brytyjskiej został aresztowany przez Kanadyjską Królewską Policję Konną za posiadanie 3,2 gramów kokainy w jego pokoju hotelowym[16]. 30 lipca 1993 roku był aresztowany za naruszenie wolności osobistej. Miał też problemy z nadużywaniem alkoholu[17].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Filmy fabularne[edytuj | edytuj kod]

  • 1963: Psychomania (Violent Midnight) jako Charlie Perone
  • 1965: Bóg wojny (The War Lord) jako Marc
  • 1966: Śmierć komiwojażera (Death of a Salesman, TV) jako Happy Loman
  • 1967: Rosie! jako David Wheelwright
  • 1969: Ja, Natalia (Me, Natalie) jako David Harris
  • 1970: Historia kobiety (Storia di una donna) jako Bruno Cardini
  • 1977: Opętani (The Possessed, TV) jako Kevin Leahy
  • 1980: Jeszcze raz Pearl Harbor (Końcowe odliczanie) jako Richard T. Owens/Richard Tideman
  • 1981: Evita Peron (TV) jako Juan Perón
  • 1981: Martwy i pogrzebany (Dead & Buried) jako szeryf Dan Gillis
  • 1985: Pamiętne lato (A Summer to Remember, TV) jako Tom Wyler
  • 1985: Czwarty król (The Fourth Wise Man, TV) jako Jezus Chrystus (głos)
  • 1989: Jej alibi (Her Alibi) jako Frank Polito
  • 1995: Dziedziczka fortuny (Dazzle, TV) jako Jimmy Rosemont
  • 1996: Kuloodporni (Bulletproof) jako kapitan Will Jensen
  • 1998: Skandalistka Jacqueline Susann (Scandalous Me: The Jacqueline Susann Story, TV) jako Bernard Geis
  • 2000: Morderstwo w lustrze (Murder in the Mirror, TV) jako Frank Russo

seriale TV[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Personalidade: James Farentino (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2018-05-19]. (port.).
  2. ↑ James Farentino. Listal. [dostęp 2018-05-19]. (ang.).
  3. ↑ a b c d Dennis HeVesi (2012-01-26): James Farentino, a Dashing Leading Man, Dies at 73. „The New York Times”. [dostęp 2012-01-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-19)]. (ang.).
  4. ↑ James Farentino Fiolmography. TV.com. [dostęp 2021-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-07)]. (ang.).
  5. ↑ James Farentino Biography (1938-). Film Reference. [dostęp 2018-05-19]. (ang.).
  6. ↑ James Farentino (1938-2012). Find a Grave. [dostęp 2018-05-19]. (ang.).
  7. ↑ Andre Soares: James Farentino: Sandra Dee + Patty Duke Leading Man. Alt Film Guide, 15 grudnia 2018. [dostęp 2021-06-19]. (ang.).
  8. ↑ James Farentino Awards. AllMovie. [dostęp 2021-06-23]. (ang.).
  9. ↑ James Farentino. Internet Broadway Database. [dostęp 2021-06-23]. (ang.).
  10. ↑ Robert Davey: Working with Zeffirelli. The Middletown Press, 23 czerwca 2019. [dostęp 2021-06-23]. (ang.).
  11. ↑ Hal Erickson: James Farentino Biography. AllMovie. [dostęp 2021-06-23]. (ang.).
  12. ↑ Artista: James Farentino (24 de Fevereiro de 1938). Filmow. [dostęp 2018-05-19]. (port.).
  13. ↑ Actor James Farentino arrested in battery case. Cleveland.com, 15 czerwca 2010. [dostęp 2021-06-23]. (ang.).
  14. ↑ James Farentino. Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-01-31]. (ang.).
  15. ↑ Susan King (1992-11-15): Best Ex'es : James Farentino and Michele Lee draw on their past for dramatic movie. „Los Angeles Times”. [dostęp 2012-01-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-19)]. (ang.).
  16. ↑ Pauline: James Farentino: de sa vie et l'arrestation jusqu'a sa mort. 11 sierpnia 2020. [dostęp 2021-06-19]. (fr.).
  17. ↑ Josh Grossberg: Veteran TV Actor James Farentino Dies. E! Entertainment, 25 stycznia 2012. [dostęp 2021-05-31]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Złoty Glob dla nowej gwiazdy roku w kategorii aktor

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=James_Farentino&oldid=70783555”