Jakub Józef Orliński

Jakub Józef Orliński
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 grudnia 1990
Warszawa[1]

Typ głosu

kontratenor

Zawód

śpiewak operowy, b-boy

Wydawnictwo

Erato

Strona internetowa

Jakub Józef Orliński (ur. 8 grudnia 1990[2] w Warszawie) – polski śpiewak, kontratenor[3][4] i b-boy[5].

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się i dorastał w Warszawie[2] w rodzinie o silnej tradycji malarskiej i architektonicznej, jako syn pary malarzy grafików – Bogny Czechowskiej-Orlińskiej, założycielki Fundacji „Słoneczna Akademia”[6] i Jakuba Orlińskiego[7]. Wychowywał się z bratem Franciszkiem, który dziś tworzy grafiki na potrzeby mediów społecznościowych. Jego dziadkowie ze strony ojca i matki to architekci. Od ósmego roku życia śpiewał w amatorskim chórze „Gregorianum”[8] kierowanym przez Berenikę Jozajtis, z którym koncertował w kraju i za granicą[2]. Od szkoły podstawowej przez 11 lat śpiewał muzykę renesansową, fascynował się ruchem i tańcem. Uczęszczał do liceum z profilem plastycznym[9].

W 2009 rozpoczął studia w klasie śpiewu dr hab. Anny Radziejewskiej[2] na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie, które ukończył w 2014[10].

Działalność artystyczna[edytuj | edytuj kod]

W trakcie studiów występował w spektaklach organizowanych między innymi przez Uniwersytet Muzyczny im. Fryderyka Chopina w Warszawie oraz Akademię Teatralną im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie[2]. Od 2012 był także uczestnikiem Akademii Operowej Teatru Wielkiego–Opery Narodowej w Warszawie[3]. W maju 2017 ukończył studia w nowojorskim Juilliard School of Music[10], gdzie od 2015 kształcił się pod kierunkiem Edith Wiens[3].

W Teatrze Wielkim w Warszawie wykonał partię Kupidyna w Venus i Adonisie Johna Blowa. Wiosną 2014 w Akwizgranie i Chociebużu wykonywał rolę Ruggiera w Alcinie. Jesienią 2014 śpiewał jako Naricsio w Agrippinie Georga Friedricha Händla w Teatrze Stanisławowskim w Warszawie. W 2015 w operze w Lipsku z baletem wykonywał pieśni Henry’ego Purcella i odgrywał rolę Szekspira podczas spektaklu baletowego Othello z choreografią Mario Schrödera, a w Gießen - partię Philippusa w Der Misslungene Brautwechsel oder Richardus Georga Philippa Telemanna.

W 2016 w Houston z towarzyszeniem Houston Symphony Orchestra występował w händlowskim Mesjaszu, a jeden z występów miał miejsce w słynnej Carnegie Hall w Nowym Jorku z Musica Sacra i Oratorio Society of New York. W lutym 2017 w nowojorskim Meredith Wilson Theater wykonywał rolę Ottone w Agrippinie. Podczas Händel-Festspiele Karlsruhe zaśpiewał w Nisi Dominus Antonia Vivaldiego i fragmenty z Dixit Dominus Händla. W operze Erismena Francesca Cavallego prezentowanej podczas Festival d’Aix-en-Provence śpiewał partię Orimeno. Wystąpił jak tytułowy bohater w Rinaldzie Händla w operze we Frankfurcie jesienią 2017 i w sierpniu 2019 podczas festiwalu operowego w Glyndebourne.

W 2018 koncertował w Europie z Il Pomo d’Oro pod batutą Maksima Emelyanycheva z recitalem opartym na swoim debiutanckim albumie Anima Sacra (2018), wydanym przez Erato/Warner Classics[11]. Wielokrotnie występował też z pianistą Michałem Bielem z solowymi recitalami w Stanach Zjednoczonych i Europie, m.in. w Barcelonie, Harrisburgu, Katowicach, Lacoste (we Francji) i Warszawie. Latem 2018 zadebiutował w londyńskiej Wigmore Hall. W październiku 2018 kreował rolę Unulfo w Rodelindzie Händla i jako Orimen w operze Erismena Cavallego.

W 2019 wystąpił z recitalem w Carnegie Hall[12], a także w Alice Tully Hall w nowojorskim Lincoln Center, zbierając jednocześnie pozytywne recenzje między innymi w „New York Times”[8], który podsumował go nagłówkiem „Milenijny kontratenor - gwiazdor popowy”[13].

We wrześniu 2020 w Berlinie został wyróżniony tytułem „najlepszy śpiewak roku” w plebiscycie magazynu „Opernwelt”[14]. Został też laureatem Paszportu „Polityki” w kategorii muzyka poważna „za niepospolitą umiejętność poruszania emocji w interpretacjach muzyki dawnej. Za piękny głos, charyzmę estradową, pracowitość, ambitne kształtowanie repertuaru i pokorę ­wobec muzyki”[15].

Jesienią 2021 zadebiutował w Metropolitan Opera House rolą alter ego Orfeusza w Eurydice Matthew Aucoina[16], a w styczniu 2022 w Royal Opera House w Londynie jako Didymus w oratorium G. F. Händla Theodora[17]. W sezonie 2021/2022 odbył kilka tras koncertowych: z Il Pomo d'Oro (Europa, Brazylia, Argentyna i Kolumbia); z Ensemble Matheus (Bratysława, Festiwal Muzyczny Lednice-Valtice, Czechy), koncerty z pianistą Michałem Bielem (Ameryka Północna i Europa), barokowy program z Il Giardino d'Amore (hiszpańskie tournee), Pasticcio (Les Arts Florissants), występy z Capella Cracoviensis (Polska) i z The Academy of St Martin in the Fields (Londyn).

Na początku sezonu 2022/2023 śpiewał partię Orfeusza w operze Ch. W. Glucka Orfeo ed Euridice w Théâtre des Champs-Elysées w Paryżu, w San Francisco Opera i w wersji koncertowej w Dortmundzie, Hamburgu, Szczecinie i Warszawie. W marcu 2023 śpiewał partię Arsamene w operze Serse G. F. Händla w Opéra de Rouen Normandie. W tym samym sezonie w Madrycie, Paryżu, Hamburgu i Katowicach wykonywał tytułową partię w koncertowej wersji Tolomeo G. F. Händla. W lipcu tego roku wystąpił w partii Athamasa w Semele G. F. Händla na deskach Bayerische Staatsoper[18]

W 2023 zaśpiewał gościnnie w utworze Nosowskiej „Zimny” z albumu Degrengolada[19].

Taniec breakdance[edytuj | edytuj kod]

W wieku 19 lat zaczął ćwiczyć breakdance. Stał się mistrzem i członkiem ekipy breakdance Skill Fanatikz. Zdobył nagrody w konkursach tanecznych, w tym Red Bull BC One Poland Cypher (IV nagroda), Stylish Strike – Top Rock Contest (II nagroda) oraz The Style Control (II nagroda)[20]..

Modeling[edytuj | edytuj kod]

Występował w reklamach firmy CROPP. Pracował również jako tancerz, model i akrobata dla takich marek modowych jak Nike i Levi’s[21], a także brał udział w kampaniach reklamowych takich firm jak Turbokolor, Samsung, Mercedes-Benz, MAC Cosmetics, Danone i Algida.

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Albumy[edytuj | edytuj kod]

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Filmy
Rok Tytuł Rola Reżyser
2018 Alla gente a Dio diletta (krótkometrażowy film muzyczny)[32] w roli samego siebie James Darrah
2020 Asymetria[33] diler Konrad Niewolski
Opus Klassik 2020 (TV)[32] w roli samego siebie Frank Hof
Seriale TV
Rok Tytuł Rola Uwagi
2013 2XL[34] Franek odc. 13
2018 Quotidien[32] w roli samego siebie odc. z 5 listopada 2018
2022 Zołza Właściciel wynajmowanego mieszkania odc. 3

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jakub Józef Orliński w bazie Discogs.com (ang.)
  2. ↑ a b c d e Szelążek / Sławecki / Orliński. be-art.pl. [dostęp 2020-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-10)]. (pol.).
  3. ↑ a b c Jakub Józef Orliński. TeatrWielki.pl. [dostęp 2020-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-10)]. (pol.).
  4. ↑ Jakub Józef Orliński. Kulturalna Warszawa. [dostęp 2020-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-12)]. (pol.).
  5. ↑ a b Marzena Tataj: Do opery i do tańca. Magazyn Fundacji Polskiego Godła Promocyjnego, 2009-02-24. [dostęp 2020-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-09)]. (pol.).
  6. ↑ Jacek Górecki: Kręci mnie świat metafizyki. La Vie, 2009-02-24. [dostęp 2020-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-09)]. (pol.).
  7. ↑ Bogna Czechowska, Kuba Orliński, Krystyna Chowaniec, Darek Łęczycki, Krystyna Jakubiak: Wspomnienia o ofiarach katastrofy w Smoleńsku. „Gazeta Wyborcza”, 2010-04-19. [dostęp 2020-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-09)]. (pol.).
  8. ↑ a b Jakub Józef Orliński: Najlepiej czuję się w muzyce baroku. „Dziennik Gazeta Prawna”. [dostęp 2017-08-10]. (pol.).
  9. ↑ Jiyang Chen: Popowy kontratenor, czyli Jakub Józef Orliński. Empik. [dostęp 2020-09-11]. (pol.).
  10. ↑ a b Anna S. Dębowska: Jakub Józef Orliński- kontratenor, który ćwiczy breakdance. „Gazeta Wyborcza”, 2018-07-07. [dostęp 2020-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-11)]. (pol.).
  11. ↑ James Manheim: Jakub Józef Orliński Biography. AllMusic. [dostęp 2020-12-09]. (ang.).
  12. ↑ Richard Sasanow: BWW Review: Countertenor Jakub Józef Orliński Goes for Baroque at Carnegie's Weill Recital Hall Debut. BroadwayWorld.com, 2019-02-14. [dostęp 2020-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-21)]. (ang.).
  13. ↑ Richard Sasanow: Countertenor Jakub Józef Orliński Releases Second Album 'Facce d'amore'. BroadwayWorld.com, 2019-02-14. [dostęp 2020-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-11)]. (ang.).
  14. ↑ Magdalena Grzybowska: Jakub Józef Orliński najlepszym śpiewakiem roku według magazynu Opernwelt. OperaLovers.pl, 2020-09-30. [dostęp 2020-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-10)]. (pol.).
  15. ↑ MK: Muzyka bez tajemnic: Jakub Józef Orliński laureatem Paszportów POLITYKI 2019. i-Music.com.pl, 2020-01-17. [dostęp 2020-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-09)]. (pol.).
  16. ↑ Eurydice [online], metopera.org [dostęp 2021-12-04] (ang.).
  17. ↑ Theodora [online], roh.org.uk [dostęp 2022-02-01].
  18. ↑ https://www.staatsoper.de/en/productions/semele/2023-07-25-1900-13453
  19. ↑ Michał Grzybowski: Nosowska z kolejną zapowiedzią płyty „Degrengolada” [AUDIO]. Teraz Muzyka, 2023-05-05. [dostęp 2023-11-11].
  20. ↑ a b c d e Jakub Józef Orliński. Koryfeusz Muzyki Polskiej. [dostęp 2020-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-09)]. (pol.).
  21. ↑ Breakdancing opera singer steps in as Glyndebourne leading lady pulls out. BBC, 2019-10-19. [dostęp 2019-11-17]. (ang.).
  22. ↑ Jakub Józef Orliński Biography. IMG Artists. [dostęp 2019-11-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-19)]. (ang.).
  23. ↑ Alfabet polskiej opery. W jak wigilijne podsumowania. Onet.pl. [dostęp 2020-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-10)]. (pol.).
  24. ↑ Magdalena Grzybowska: Polak jednym ze zwycięzców The Metropolitan Opera’s National Council Auditions. OperaLovers.pl, 2016-04-16. [dostęp 2020-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-10)]. (pol.).
  25. ↑ Young Polish countertenor Jakub Józef Orliński with Gramophone’s 2019 Award. Polska.pl. [dostęp 2019-11-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-17)]. (ang.).
  26. ↑ Hitting a high! Opera's break-dancing cool kid wins prestigious Gramophone Classical Music Award. The First News. [dostęp 2019-10-18]. (ang.).
  27. ↑ Znamy zwycięzców plebiscytu O!Lśnienia 2018! Wojciech Smarzowski O!Lśnieniem roku. Onet.pl. [dostęp 2020-11-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-10)].
  28. ↑ Paszporty „Polityki”. „Polityka”. [dostęp 2020-01-14].
  29. ↑ Winners 2022. ICMA. [dostęp 2022-01-24]. (ang.).
  30. ↑ Znamy laureatów nagród Opus Klassik. Są zwycięzcy z Polski, [w:] Mateusz Ciupka, Ruch Muzyczny, 29 sierpnia 2022 [zarchiwizowane z adresu 2022-08-30].
  31. ↑ Francisco Salazar, Asmik Grigorian & Jakub Józef Orliński Lead 2023 Opus Klassik Award Winners [online], operawire.com, 30 czerwca 2023 [dostęp 2023-06-30] (ang.).
  32. ↑ a b c Jakub Józef Orliński w bazie IMDb (ang.)
  33. ↑ Jakub Józef Orliński w bazie Filmweb
  34. ↑ Jakub Józef Orliński w bazie filmpolski.pl
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jakub_Józef_Orliński&oldid=73072514”