Język wschodnioormiański

Język wschodnioormiański (orm. arewelahajeren – Արևելահայերեն albo wschodni aszcharhabar orm. Արևելյան աշխարհաբար) – jedna z dwóch gałęzi współczesnego języka ormiańskiego, którym posługują się Ormianie w Republice Armenii i Republice Górskiego Karabachu, oraz Ormianie zamieszkujący w Iranie. Powstał na początku XIX wieku na podstawie ormiańskiego dialektu perskich Ormian.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Rzeczownik ormiański wykazuje kategorie: określoności, liczby i przypadku. Nie zna kategorii rodzaju.

W języku wschodnioormiańskim jest siedem przypadków:

• mianownik – ուղղական
• dopełniacz – սեռական
• celownik – տրական
• biernik – հայցական
• narzędnik – գործիական
• miejscownik – ներգոյական

Biernik nie ma w języku polskim odpowiednika, odpowiada na pytanie „skąd?”.

Czasownik w języku ormiańskim wykazuje kategorie: czasu, strony, trybu, liczby, osoby. Formą „słownikową” jest bezokolicznik zakończony na -el –ել lub -al –ալ.

Transliteracja i transkrypcja alfabetu ormiańskiego[edytuj | edytuj kod]

Sposób zapisu ormiańskich imion i nazwisk reguluje rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 maja 2005 roku w sprawie sposobu transliteracji imion i nazwisk osób należących do mniejszości narodowych i etnicznych zapisanych w alfabecie innym niż alfabet łaciński^[1].

Sposób transkrypcji i transliteracji nazw geograficznych i jednostek administracyjnych Republiki Armenii podany jest w opracowaniu „Nazewnictwo geograficzne świata” wydanym w 2005 roku przez Główny Urząd Geodezji i Kartografii^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Pisowicz A.: Gramatyka ormiańska (Grabar – Aszcharabar), Kraków 2001
• Pisowicz A. / Sedojan Sz. / Ter-Grigorian N.: Mały słownik ormiańsko-polski, polsko-ormiański, Kraków 2006
• Heruni P.: Ormianie i starożytna Armenia, Erywań 2006