Język wotycki
 | Ten artykuł od 2023-09 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | 21 (2020) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 5 krytycznie zagrożony↗ | ||
| Ethnologue | 8b prawie wymarły↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-2 | vot | ||
| ISO 639-3 | vot | ||
| IETF | vot | ||
| Glottolog | voti1245 | ||
| Ethnologue | vot | ||
| WALS | vot | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język wotycki[1][2] (wotski, wocki[3]) – język ugrofiński z grupy bałtycko-fińskiej, używany niegdyś w Ingrii przez lud Wotów. Jest to język zagrożony wymarciem: według wyników rosyjskiego spisu powszechnego z 2020 roku posługuje się nim 21 osób. Według szacunków lokalnego działacza Arvo Survo żyje około 100 osób, które wykazują jakiś stopień znajomości języka wotyckiego.
Wyróżnia się dialekty zachodni i wschodni, lecz dialekt wschodni wyszedł z użycia prawdopodobnie w latach 60. XX w.[4][5]
Język wotycki jest blisko spokrewniony z estońskim i tworzy kontinuum dialektalne z jego wschodnimi gwarami. Wykazuje silne wpływy języków ingryjskiego, fińskiego i rosyjskiego[4].
W ostatnich latach wzrosło zainteresowanie językiem wotyckim, zwłaszcza wśród ludzi młodych; jego nauczanie rozpoczęto w szkołach i na kursach. W konsekwencji liczba osób deklarujących znajomość tego języka zwiększyła się, jednak nie jest on dla nich językiem ojczystym, lecz obcym (wyuczonym).
W 1930 roku wotycki poeta Dymitr Cwietkow opublikował gramatykę tego języka, a do jego zapisu proponował używać cyrylicy; obecnie jednak stosuje się alfabet łaciński z dodatkowymi znakami diakrytycznymi. Próby stworzenia literatury się nie powiodły.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jarosław Swajdo: Estonia. Monografia krajoznawcza. Kielce 2016
- ↑ Radosław Zenderowski (wykładowca): Kwestie narodowościowe w Europie Środkowo-Wschodniej. Sylabus dla studentów Politologii, Europeistyki i Studium Generale Europa UKSW w roku akademickim 2010/2011, s. 29 i 31
- ↑ Lud. Organ Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Tom 41, s. 188
- ↑ a b Salminen 2007 ↓, s. 275.
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Vod, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tapani Salminen, Europe and North Asia, [w:] Christopher Moseley (red.), Encyclopedia of the World’s Endangered Languages, Abingdon–New York: Routledge, 2007, s. 211–282, DOI: 10.4324/9780203645659, ISBN 978-0-7007-1197-0, ISBN 978-0-203-64565-9, OCLC 47983733 (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Vod, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-30] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).