Język luksemburski
| Obszar | Luksemburg, Belgia, Francja, Niemcy, USA | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | 390 tys.[1] | ||||||
| Pismo/alfabet | |||||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||||
| |||||||
| Status oficjalny | |||||||
| język urzędowy | Luksemburg | ||||||
| Organ regulujący | Conseil permanent de la langue luxembourgeoise | ||||||
| Ethnologue | 4 edukacyjny↗ | ||||||
| Kody języka | |||||||
| ISO 639-1 | lb | ||||||
| ISO 639-2 | ltz | ||||||
| ISO 639-3 | ltz | ||||||
| IETF | lb | ||||||
| Glottolog | luxe1244 | ||||||
| Ethnologue | ltz | ||||||
| GOST 7.75–97 | люк 409 | ||||||
| WALS | lux | ||||||
| SIL | LTZ | ||||||
| W Wikipedii | |||||||
| |||||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||||
Język luksemburski (luks. Lëtzebuergesch, wym. [ˈlœt͡səbuɐ̯jəʃ]) – język należący do zachodniej grupy języków germańskich. Wywodzi się ze środkowofrankijskiego dialektu języka niemieckiego.
Posługuje się nim ok. 390 tys. ludzi, głównie w Luksemburgu, gdzie ma status języka urzędowego (od 1984[2]), a także w części Niemiec, Belgii i Francji. Uznawany za oddzielny język od niedawna, wcześniej uznawany był raczej za jeden z dialektów języka niemieckiego. Funkcjonuje obok dwóch innych języków urzędowych w Luksemburgu – niemieckiego i francuskiego. Język ten używany jest głównie jako język mówiony w sferze prywatnej, ale prowadzone są w nim również debaty w parlamencie[2]. Po luksembursku nadają też stacje telewizyjne RTL Télé Lëtzebuerg i RTL Zwee. Katedra języka luksemburskiego istnieje na uniwersytecie w Moskwie[2]. Język ten nie jest językiem urzędowym w Unii Europejskiej. Guy Rewenig jest autorem pierwszej powieści po luksembursku; jest on uważany obok Rogera Manderscheida za prekursora pisania prozy artystycznej w tym języku. W latach 2001–2002 Jérôme Lulling stworzył pierwszy elektroniczny program do sprawdzania pisowni po luksembursku, który zawiera 125 tys. słów, o nazwie C.ORT.IN.A.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Le nombre de locuteurs du luxembourgeois revu à la hausse. infolux.uni.lu. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-11)]..
- ↑ a b c Szul R., Język. Naród. Państwo. Język jako zjawisko polityczne, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa, 2009, s. 308.