Jędrzej Morawiecki

Jędrzej Morawiecki
Ilustracja
Data urodzenia

1977

Zawód, zajęcie

pisarz, publicysta

Jędrzej Morawiecki (ur. 1977) – polski pisarz, publicysta i reporter; doktor filologii słowiańskiej oraz socjologii. Adiunkt w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Od 1998 publikował reportaże w „Tygodniku Powszechnym”, „Polityce” oraz „National Geographic”; współpracował również z I i III programem Polskiego Radia, Radiem Zet oraz Polską Sekcją Radia BBC. Obecnie publikuje w „Nowej Europie Wschodniej” i „Więzi” oraz w periodyku reporterskim „Dziennikarze Wędrowni”, którego jest współzałożycielem.

Jest stypendystą konkursu reportażowego im. Jacka Stwory, stypendystą programu Erasmus Mundus MULTIC 2. W 2013 wygrał Stypendium Twórcze Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, otrzymał także III nagrodę w konkursie „Polska i Świat” i nominację do Polskiego Pulitzera Press. Morawiecki zdobył także wyróżnienie na Festiwalu Filmowym Stop Klatka w Szczecinie oraz nagrodę „Reporterzy – Reporterom”, którą ufundowali dziennikarze relacjonujący Strajk w Stoczni Gdańskiej (za reportaż radiowy zrealizowany wspólnie z Magdą Skawińską).

W 2005 obronił doktorat z filologii rosyjskiej na Uniwersytecie Wrocławskim będący analizą współczesnego reportażu rosyjskiego w tygodniku „Ogoniok[2]. Reportaż rozpatrywany był pod kątem jego funkcji dokumentalnej i perswazyjnej. W 2007 obronił socjologiczną pracę doktorską dotyczącą prowadzonej przez pięć lat obserwacji uczestniczącej w syberyjskiej sekcie wissarionowców.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • 2014Cztery zachodnie staruchy. Reportaż o duchach i szamanach
  • 2012Krasnojarsk zero (nagroda im. Beaty Pawlak w 2012 oraz nominacja do nagrody Ambasador Nowej Europy w 2013)
  • 2011Głubinka. Reportaże z Polski[3]
  • 2011Schyłek zimy
  • 2010Łuskanie światła. Reportaże rosyjskie[4] (nominacja do nagrody im. Beaty Pawlak w 2011
  • 2010Mały człowiek. O współczesnym reportażu w Rosji
  • 2010Syberyjska sekta wissarionowców jako fenomen społeczno-religijny

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]