Józef Niemirycz (zm. 1802)
 herb Klamry | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia | ok. 1740 |
| Data i miejsce śmierci | 18 czerwca 1802 |
| Ojciec | |
| Matka | Barbara Łajszczewska h. Ślepowron |
| Żona | Franciszka Błociszewska h. Ostoja |
| Dzieci | Leopold Tadeusz |
| Odznaczenia | |
 | |
Józef Niemirycz herbu Klamry (ur. ok. 1740, zm. 18 czerwca 1802 w Warszawie[1]) – podstoli stężycki w latach 1780–1793, cześnik stężycki w latach 1778–1780, poseł województwa sandomierskiego na Sejm Czteroletni w 1790 roku[2].
Komornik graniczny wiślicki, był elektorem z województwa sandomierskiego Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Był członkiem konfederacji radomskiej w 1767 roku[3]. 30 maja 1789 został komisarzem Sejmu Czteroletniego z powiatu radomskiego województwa sandomierskiego do szacowania intrat dóbr ziemskich[4]. Figurował na liście posłów i senatorów posła rosyjskiego Jakowa Bułhakowa w 1792 roku, która zawierała zestawienie osób, na które Rosjanie mogą liczyć przy rekonfederacji i obaleniu dzieła 3 maja[5]. W 1790 roku był członkiem Komisji Porządkowej Cywilno-Wojskowej dla powiatu radomskiego województwa sandomierskiego[6]. Był konsyliarzem województwa sandomierskiego w konfederacji targowickiej[7]. W maju 1793 roku wyznaczony przez konfederację targowicką do sądów ultimae instantiae[8].
19 maja 1790 roku został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[9].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Augusta Niemirycza, kasztelana połanieckiego, i Barbary Łajszczewskiej, córki Mikołaja Łaściszewskiego vel. Łajszczewskiego. Był wnukiem Władysława Niemirycza, kasztelana połanieckiego. W 1792 roku, po długim procesie, przejął w posiadanie i używanie Dobra Dolecko, fortunę rodu Łajszczewskich.
W 1794 roku Józef Niemirycz mieszkał z rodziną w Staropolu (obecnie jest to dzielnica Starego Łajszczewa). Jego żoną była Franciszka z Błociszewskich, córka generała Tadeusza Błociszewskiego[10].
Miał czterech synów: Leopolda Tadeusza (dwóch imion), Ignacego, Antoniego i Wincentego oraz córki Agnieszkę, Wiktorię i Teodozję.
Wraz ze swoją żoną ufundował kościół w Jeruzalu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Księga metrykalna z lat 1774-1812 z parafii św. Andrzeja w Warszawie. Archiwum Archidiecezjalne w Warszawie, strona 464, akt zgonu z 18 czerwca 1802 roku
- ↑ Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. Warszawa: 1791, s. 317.
- ↑ Aleksander Kraushar, Książę Repnin i Polska, t. I, Warszawa 1900, s. 390
- ↑ Volumina Legum. T. IX. Kraków: 1889, s. 78.
- ↑ Łukasz Kądziela, Między zdradą a służbą Rzeczypospolitej. Fryderyk Moszyński w latach 1792-1793, Warszawa 1993, s. 46, Сборник Русского исторического общества, t. 47,Petersburg 1885, s. 272.
- ↑ Dziennik rządowo-ekonomiczno handlowy. Zaymuiący różne Wiadomości, Rządowe, Handlowe, Ekonomiczne, Fabryczne, Kontraktowe na Dobra, Summy, i Produkta. Zaymujący 3 miesiące kwiecień may czerwiec 1790. R.5.. T. II. Warszawa: 1790, s. 380.
- ↑ Korrespondent=Warszawski. Nro 43. Warszawa: 9 sierpnia 1792, s. 370.
- ↑ Przydanie Osob do Sądu Ultimae Instantiae Prowincyi Koronney [Inc.:] Konfederacya Generalna Koronna. Troskliwa o wewnętrzną sprawiedliwość... [Expl.:] ...lecz powierzonego Urzędowania dopełniać obowiązani będą. Dan w Grodnie na Sessyi Konfederacyi Generalney Koronney, Dnia jedenastego Maja Tysiąc Siedemset Dziewięćdziesiąt Trzeciego Roku. [...]
- ↑ Stanisław Łoza, Kawalerowie Orderu Świętego Stanisława 1765 - 1813, Warszawa 1925, s. 84
- ↑ Gazeta Korrespondenta Warszawskiego i Zagranicznego. 1822, nr 94, dodatek. Warszawa: 14 czerwca 1822, s. 1053.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Volumina Legum. T. IX. Kraków: 1889.
- Seweryn Uruski: Rodzina. Herbarz szlachty polskiej.. T. XII. Warszawa: 1915.
- Urzędnicy województwa sandomierskiego XVI-XVIII wieku. Spisy., Oprac. Krzysztof Chłapowski i Alicja Falniowska-Grabowska, Kórnik 1993.
- Korrespondent=Warszawski. Nro 43. Warszawa: 9 sierpnia 1792, s. 370.
- Kazimierz Sabała: Dwory i folwarki na terenie parafii Jeruzal. Łajszczew Stary: 1997.
- Minakowski – wielcy